Następnego ranka upewniłam się, że wstanę chociażby ze względu na to, że dzisiaj odbywał się występ moich uczestników.
Przed programem, pomogłam im jeszcze dopracować piosenki , które mieli zaśpiewać wieczorem tak aby wyszły perfekcyjnie.

- Powodzenia. - powiedziałam z uśmiechem do dzieciaków, które szły szybko za kulisy aby psychicznie przygotować się przed występem, a ja w tym momencie przeglądałam widownie wyszukując możliwie znajomych twarzy.
I tak nie miałam nic lepszego do roboty.
Jednak to nie widownia podłapała moje spojrzenie.
Była to dosyć wysoka brunetka, z karmelowymi oczami, stojąca na scenkę i trzymająca mikrofon.
Kendall.
Przełknęłam nerwowo ślinę wiedząc, że tego się podświadomie bałam.
Konfrontacji.
- Niech zgadnę. - westchnęłam gdy Harry za stojący za moimi plecami plecami odezwał mi się do ucha. - Nie rozmawiałaś z siostrami od czasu zwolnienia.
- Nie byłam zbytnio mile widziana w domu przez ostatnie miesiące. - odpowiedziałam mu szybko. - Ale to akurat nie twoja sprawa.
Stanął obok mnie i oparł się o ścianę.
- Zależy. - powiedział tajemniczo.
Spojrzałam na niego szybko.
- Od czego?
Uśmiechnął się lekko.
- Od tego czy zdekoncentrują cię wystarczajaco mocno przed kolejnymi próbami.
Przewróciłam oczami rozgryzając jego tok myślenia.
- I tak przegrasz. - powiedziałam pewnie.
Prychnął głośno.
- Skąd ta pewność?
- Jestem kobietą. - wyjaśniłam dumnie. - My przeważnie mamy racje.
Zaśmiał się cicho.
- Tym razem nie będziesz jej miała.

- Rosie! - przymknęłam oczy słysząc głos mojej siostry gdy po cichu chciałam ulotnić się do hotelu.
Jak tchórz.
Bałam się konfrontacji z własną rodziną, byłam żałosna.
Odwróciłam się w stronę swojej młodszej siostry z lekkim uśmiechem.
- Cześć Kendall.
Brunetka bez zbędnych słów, pokonała dzielącą nas przestrzeń i rzuciła mi się na szyję, ściskając mocno.
- Tak bardzo za tobą tęskniłam. - wyszeptała w moje włosy, a ja wiedziałam, że płacze.
Pogłaskałam ją po plecach, czując, że ja też tęskniłam.
I to bardziej niż sądziłam.
Dostrzegłam wchodzącą do pokoju Kate, której ostre spojrzenie zmierzyło się z moim.
Miała do mnie żal.
Nie winiłam jej.
Posłałam jej lekki uśmiech, którego nie odwzajemniła.
Kendall odsunęła się ode mnie z wielkim uśmiechem na twarzy, a wtedy Kate ruszyła do akcji.
- Jak mogłaś?! - zapytała idąc w moją stronę. - Po tym wszystkim uciekłaś jak tchórz, nawet się nie żegnając!
Kendall stanęła na drodze starszej siostrze tak jakby obawiała się, że może zrobić mi krzywdę.
- Przepraszam. - wyszeptałam z żalem. - To wszystko nie miało tak wyglądać.
- A jak? - warknęła Kate. - Zostawiłaś nas Rosie. Kompletnie same. Jak mogłaś? I to dla niego?
- Dla nikogo was nie zostawiłam! - syknęłam nie pozwalając aby obrażała Justin'a. - Nie znasz historii więc się zamknij.
- Opowiedz mi ją. - powiedziała niemal błagalnie.
- Nie. - powiedziałam chłodno, wbijając kolejny nóż w moje poranione serce. - Dosyć wtrącania się w moje życie.
- Czy Kyle ma coś z tym wspólnego? - zapytała Kendall totalnie mnie zaskakując. - Strasznie się rządzi od twojego odejścia.
Zwolnienia.
- Zapytaj go sama, Kenn. - poleciłam. - Mam związane ręce. Podpisałam papiery o poufności.
- Jesteśmy twoją rodziną, Rosie. - powiedziała Kate, a ja omal się nie roześmiałam na niedorzeczność tego zdania.
- Jesteście moją rodziną? - zapytałam z kpiną. - Więc gdzie byłyście przez ostatnie miesiące gdy potrzebowałam was najbardziej, co?
- Kochamy cię Rosie. - odezwała się Kendall. - Najbardziej na świecie ale sądziłyśmy, że skoro uciekłaś tak szybko, nie chciałaś utrzymywać z nami kontaktów.
Prychnęłam.
- Byłaś w błędzie. - odpowiedziałam wycofując się powoli. - To była jedyna rzecz, której wtedy potrzebowałam.