Zachodzące słońce tworzyło złotą, falującą wstęgę na powierzchni morza. I właśnie na tą ścieżkę wpływał majestatyczny okręt, kierując się do portu.

Nawet z tej odległości lady Blackboorn, stojąca na balkonie rozpoznała trzy smukłe iglice masztów, od tak dawna przez nią wypatrywanych i tak wytęsknionych. Serce podskoczyło jej z radości, mimo iż sam okręt wyglądem przypominał statek widmo, rozpływający się w skłębionych złotych odcieniach. Zamazane kontury nie pozwoliły jeszcze zobaczyć ogromu zniszczeń jakich dokonała bitwa.

Kobieta zamknęła oczy opierając dłonie na balustradzie, niemal słysząc nawoływania załogi przygotowującej się do wpłynięcia do portu. Jej myśli odpłynęły do dnia kiedy zapach rumu, taniego cygara i potu stał się cenniejszy, bardziej pożądany niż wszystkie bogactwa świata. Niż wszystko co miała. Co kiedykolwiek będzie mieć.

Ten jeden moment, kiedy silne ramiona wyrwały ją ze szponów zimnego morza, pozwoliły złapać oddech, był jedynie iskrą rozpalającą ogień. Jedno spojrzenie orzechowych oczu sprawiło, że świat skończył się i zaczął na nowo.

Z zamyślenia wyrwało ją niecierpliwe cmoknięcie.

– Bagaże i powóz już gotowe. Czekamy tylko na ciebie – usłyszała i otworzyła roziskrzone od wspomnień oczy.

– Już idę – mruknęła w roztargnieniu, w skrytości serca ciesząc się, że jej ukochany bezpiecznie powrócił na ląd.

Starała się wyryć w pamięci każdy szczegół. To był ostatni raz, kiedy mogła choć na chwilę niemal dotknąć wspomnień, widząc wpływający statek. Potem będzie pielęgnować w sercu wspomnienia, aż staną się wyblakłe, podobne do widma rozpływającego się w złotym słońcu. Nawet wtedy będą przywoływane, aż pochłonie je mrok i marazm.

Westchnęła ciężko, spoglądając na blade, nalane oblicze dużo starszego męża i podając mu dłoń.

– Jestem gotowa – skłamała, czując jak zimne szpony morza znów chwytają ją za serce. Ale czy na pewno jeszcze je miała? Czy nie zostawiła go dawno temu na tamtym statku.

pisarskiWatt09