Gdzieś daleko, wśród odległych stron
Leży miejsce, którym nazywasz dom.
Droga twa daleko ciągnie się,
Lecz pamiętaj gdzie zaczęła się.

Dziecko szumiących kniei
W twych oczach nie brak nadziei,
Córko dzikich pól...
Powrócisz na pola znów.

Jako dziecko tańczyłaś z wiatrem,
Doliny były twoim teatrem.
Wychowywałaś się skacząc przez płomienie.
Tam dziś przeszłości twojej cienie.

Kniei szumiących dziecko,
Dziś nigdzie już ni zbójecko.
Córko dzikich pól...
Spłonął twój drzew dwór.