Oczy nieruchome,
W obraz wpatrzone,
Chłoną widoki świata,
Którego nie ma

I uszy słuchają tak chętnie
Słów, co padają tak dźwięcznie
Odganiając dawne myśli
Zmartwień z dnia nim się ziści.

Na ustach leniwy uśmiech,
Który rozbudza nadzieję.
A jeszcze przed tym odcinkiem,
Pytałam czemu wciąż istnieję.