Kiedy piszesz bardzo emocjonalny rozdział i tak się przejmujesz, że ktoś pyta się Ciebie, czy wszystko w porządku:

Kiedy skończysz bardzo smutny rozdział (w którym np. kogoś zabito):

Kiedy użyjesz w książce jakiejś niepewnej informacji i potem Twoi czytelnicy się zastanawiają, czy jest ona prawdziwa:

Kiedy patrzysz, jak ludzie snująw komentarzach domysły, a Ty wiesz, że są one błędne:

Kiedy piszesz jakieś długie opisy/objaśnienia, a czytelnicy po prostu przewijają do następnego krótkiego dialogu, można by to zobrazować to mniej więcej tak:

Kiedy ktoś znowu pyta o spojlery:

Kiedy ktoś do Ciebie mówi, ale Ty myślisz tylko o swoim świecie z książki:

Kiedy jesteś padnięta/y, ale trzeba jeszcze napisać chociaż stronę więcej:

Kiedy czytasz coś swojego starego i próbujesz dojść, co sobie wtedy myślała/eś do jasnej ciasnej:

Kiedy zaczynasz już pisać komentarz, ale jednak urywasz, bo jest dla Ciebie zbyt [...]: