- Ja cóż, um. - mruknął zarumieniony aż po czubki uszu.

Jego wzrok powędrował gdzieś na bok, a zęby zagryzły dolną wargę. Nie odezwał się, leżał pode mną nie wiedząc co powiedzieć.

- Ale czy... - zaczął, lecz nie skończył. Jego błyszczący wzrok ponownie na mnie wylądował, przez co moje jak i jego serce szybciej zabiło. Uchylił powoli wargi chcąc coś jeszcze powiedzieć, ale szybko je zamknął rezygnując jednak z tego pomysłu. Zamknął mocno oczy marszcząc przy tym usta, po czym już pewniejszy ponownie je otworzył. - Naprawdę mnie kochasz? Może to przez to, że jestem omegą tak ci się wydaje? Albo przez nasz stary związ-

- Kocham cię do cholery! Przez pierdolone czternaście jak nie piętnaście lat! Przez całą naszą rozłąkę nie potrafiłem wybić cię z mojej głowy, ciągle gdzieś byłeś. - odparłem z lekka zirytowany. Położyłem delikatnie oraz ostrożnie dłoń na jego policzku, po czym potarłem go kciukiem. Był taki gładki i ciepły. - Kochasz mnie? Chociaż słabo? Chociaż odrobinę? Lubisz mnie Izuku?

Nic nie odpowiedział. Wpatrywał się za to we mnie niezrozumiałym dla mojej osoby wzrokiem, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Kłócił się z własnymi myślami, które bardzo chciałem poznać, a następnie pojąć, lecz nie mogłem, ponieważ młodszy mi na to nie pozwalał. Jego wargi zadrażały gdy wziął głęboki wdech, a wzrok odwrócił w bok. Znowu na mnie nie patrzył, strasznie mnie to irytowało.

- Spójrz na mnie. - oznajmiłem, co młodszy niechętnie wykonał. Spojrzałem prosto w jego lśniące oczy, a on w zakochane moje. - Kochasz mnie? - ponowiłem pytanie.

- J-ja. - zaczął, lecz nie skończył. Głos ugrzązł mu w gardle, a oczy w panice szukały miejsca na którym mogły się skupić. Chciałem, żeby skupiły się na mnie, ale on tego najwyraźniej nie chciał. - Nie jestem pewien czy to jest do końca miłość. - wydukał w końcu, co minimalnie mnie pocieszyło. - Pragnę twojego dotyku, czułości, pocałunków. - wymieniał niesamowicie mi tym schlebiając. - Ale nie wiem czy to jest miłość. Może to zwykłe zachcianki związane z naszymi drugimi płciami?

- Kocham cię. - powtórzyłem chcąc dać mu tym jakieś wsparcie.

- Ale ja nie wiem czy kocham ciebie. - szepnął patrząc na mnie smutnym wzrokiem. - Lubię cię, bardzo i to bardzo cię lubię. Chcę czuć twoje wargi na tych moich i mam ochotę całe dnie wpatrywać się w twoje lśniące oczy, ale czy to oznacza miłość? - jego wzrok mnie dobijał. Był tak okropnie smutny i zmęczony, że przy moich wyglądał jakby był martwy. - Co to jest w ogóle miłość? Czy ona istnieje? Już raz w nią uwierzyłem i strasznie się na niej zawiodłem Katsuki. - dodał.

- Izuku. - szepnąłem z skruchą w głosie.

Ten w odpowiedzi odepchnął mnie delikatnie w tył, przez co zamiast nad nim wisieć to kucałem, po czym wydostał się spod mojego ciała. Usiadł na stole, tak że jego nogi dotykały podłogi, a następnie spojrzał na mnie kątem oka.

- Może będzie lepiej jak już pójdziesz. - oznajmił z smutnym uśmiechem.

- Nie. - odparłem ostro. Ja nigdy nie odpuszczam.

- Wracaj do siebie. - kontynuował z tym samym wyrazem twarzy co chwilę wcześniej.

- Nie masz prawa mnie tak po prostu zostawić! - krzyknąłem zdenerwowany.

- Zrób to co już raz zrobiłeś, zostaw mnie. - odwrócił wzrok, nie racząc na mnie nawet spojrzeć. Uśmiech na jego piegowatej twarzy przez cały czas tkwił, lecz do kompletu dołączyły załzawione oczy, które lada chwila miały wypuścić z siebie przezroczystą ciecz.

- Co ty znowu pierdolisz?!

- A wiesz, że nie wiem? - zaśmiał się przez łzy. Wyglądał okropnie. - Może się po prostu boję, że znowu mnie zostawisz? Tak Kacchan, kocham cię, ale boję się tej miłości. - załkał, w końcu na mnie patrząc. Jego oczy przepełnione były bólem oraz zmęczeniem.

Zszedłem powoli z stołu, który o dziwo przez nasz ciężar nie pękł. Izuku uczynił to samo, lecz on dodatkowo zrobił parę kroków w tył.

- Deku. - szepnąłem powoli do niego podchodząc, lecz ten się cofnął. Nie przestałem iść.

- Mam syna, pracę, znajomych. Wszystko już sobie poukładałem, nie chcę znowu przez to wszytko od nowa przechodzić. - mówił odsuwając się ode mnie coraz to bardziej. A ja szedłem w jego stronę bojąc się, że go znowu stracę.

- Nie zostawię. - odparłem.

- To samo mówiłeś dwanaście lat temu. - Już się nawet nie uśmiechał. Jedyne co robił to odsuwał się ode mnie oraz łkał. Mnie też chciało się ryczeć, ale chciałem być dla niego silny.

- Nie chciałem cię zostawić.

- Ale jakoś zostawiłeś! - warknął, a sekundę później zatrzymał się przez blokującą go ścianę.

- Nie miałem wyboru.

- A teraz masz? - załkał. - Jesteś pieprzonym szefem firmy, masz pełno obowiązków, nie możesz tak po prostu tutaj dla mnie zostać.

- Coś wymyślimy. - oznajmiłem spokojnie.

Podszedłem na tyle blisko niego, że mogłem wyczuć ciepło bijące z jego ciała, po czym ostrożnie usadowiłem swoją dłoń na jego policzku. Ten nie spojrzał na mnie. Wpatrywał się w podłogę zagryzając z bezsilności dolną wargę. Zauważając to uchwyciłem delikatnie jego dłoń, a następnie splotłem ze sobą nasze palce. Moje palce zacisnęły się na dłoni młodszego, lecz jego na mojej już nie.

- Niby co? Mam z tobą pojechać do Tokio? A co z moją pracą? Moim życiem? Z Miną, Kirim, mamą? Co z Osamem? On ma przyjaciół, nie chce mu tego robić. - ponownie na mnie spojrzał, lecz patrzył nie tym wzrokiem, który chciałem widzieć.

- Zrobię wszystko, żeby było nam w trójkę dobrze. - odparłem mocniej zaciskając palce na jego dłoni.

- Nie wierzę ci. - mówiąc to zdjął moją dłoń z swojej twarzy. Nie dobijaj mnie, jestem już na skraju wytrzymałości Deku.

- Co mam zrobić, żebyś mi uwierzył?

- Po prostu mnie przekonaj. - jego wzrok był pusty. Chciało mi się ryczeć i krzyczeć jednocześnie. Pragnąłem go przytulić tak mocno jak tylko potrafiłem, a następnie nie opuścić aż do śmierci.

- Ale jak? - spytałem zrezygnowany.

- To już ty powinieneś znać odpowiedź na to pytanie. - odparł neutralnym tonem, który dobijał mnie równie mocno co jego oczy.

🌺________________🌺
Rozdział 38

I jak rozdział?

Szkoda mi teraz Katsukiego, ponieważ musi być to dla niego bardzo ciężkie, że osoba, którą kocha boi się z nim związać. Ale w sumie co się dziwić? W końcu Bakugo porzucił naszego piegusa, przez co ten stracił do niego zaufanie w kwestii miłosnej.

Ogólnie to chciałam w tym rozdziale napisać, że Izuku zgadza się być omegą Katsukiego, a następnie jakąś trochę cieplejszą scenkę, ale uznałam, że robię to wszytko za szybko oraz chciałam też trochę podciągnąć pod to przeszłość naszych kochanków. A więc podciągnęłam, robiąc tym samym strach przed miłością Izuku. Miejmy nadzieję, że blondyn pokaże Zuzu, że już nigdy go nie zostawi. Bo nie zostawi, prawda?

Pa, do następnego!