Starzec pod wierzbą siedział zmęczony,
Jakby z sił obrabiony.

Cóż, prawda taka była.
Twór nowy rozwijał się coraz bardziej,
Osłabiając człowieka tamtego.

Niestety już upadłego.

Mimo że czuł się dobrze,
Wnętrze umierało.
Mimo że uśmiechał się szczerze,
Wnętrze umierało.
Mimo że żył,
Wnętrze umierało.

Ciepło uśmiechnął się, wspominając stare czasy.
Nie zważał na swój stan,
Chciał żyć i dawać z siebie jeszcze więcej.

Chciał być z siebie dumny.
Dumny z życia, którym żył.

Chciał po prostu żyć.
Nic więcej.

Lecz dla świata okrutnego było to za wiele.