Wiedział już wtedy, że śmierć była blisko.
Przeczuwał to,
Siedząc na huśtawce drewnianej.

Z bólem w oczach patrzył w niebo,
Celebrując sześćdziesiąt osiem lat na ziemi.

Był szczęśliwy, ale załamany.
Za rogiem była śmierć, ale mimo to, cieszył się.

Cieszył się, że żył, wiedząc, że zaraz odejdzie w blasku słońca.
Że odejdzie wraz z motylem, chabrem, wierzbą, słońcem, huśtwaką, niebem.

Ale mimo to, patrzył na nich z uśmiechem.
Z uśmiechem zakrywającym bezsilność.