„Piękna Galadriela, Światła Pani,
Spokojnie zdążała do morskiej przystani.
Celeborn zaś, elf silny i mądry, z tej przystani wracał, niestety bardzo głodny.

Każde w swą stronę dążyło stronę,
Na głowach mając złotą koronę.
Oboje gwiazdy bardzo kochali,
A idąc w swe strony w końcu się spotkali.

Ponieważ Galadriela owoce miała,
Trochę biednemu Celebornowi dała.
Ten jej grzecznie podziękował,
Część owoców zjadł, a resztę schował.

Wówczas ona się doń uśmiechnęła, zabłysły jej oczy koloru nieba.
I wtedy coś dziwnego się stało,
Tych dwoje elfów się zakochało.

Wiedzieli, że będą razem już cały czas,
Bo w życiu taka miłość zdarza się raz.
Po 200 latach oświadczył się Celeborn,
Galadriela rzekła „tak", czyniąc go szczęśliwego.

Potem rodzina im się powiększyła,
Pani Światła córeczkę urodziła.
Mała Celebriana, bo tak na imię jej dali,
Bawiła się zwykle w ich tronowej sali.

Władcami Lothorien zostali, to wiemy.
Jakie wino pili-tego nie powiemy.
Już zawsze razem ze sobą żyli,
Bo właśnie tacy najszczęśliwsi byli.”

Galadriela