***

Ona go nie poznaje, choć obok niego stoi;

Wzrok omija, jakby go nie widziała
w ogóle.

Przemija czas, a ona wciąż nie zauważa;

Tego, co drży w jego głosie.

***

Ona go nie poznaje, choć barwy razem malowali;

Wiersz za wierszem pisali, czułością
się opijali.

Teraz jakby obcy, jakby w innym świecie;

Wstydzi się spojrzeć, bo nie wie,
co z tego wyniknie.

***

Ona go nie poznaje, choć kiedyś
blisko byli;

Nadzieja na miłość
w sercach im płonęła- żyli.

Ale teraz jakby zmęczenie w ich oczach;

Cisza się rozciąga, a słowa
umykają w dal.

***

Ona go nie poznaje, bo może nie chce;

Bo może bałamuci ją troska i lęk.

Ale czy warto trzymać na dystans tę miłość;

Która może być najpiękniejszym
darem od losu?

***

Ona go nie poznaje, a on dalej czeka;

Na cud, na moment,
który zmieni ich obie strony.

Może kiedyś wreszcie spojrzy mu w oczy;

I zrozumie, że to miłość, miłość prawdziwa, na zawsze.

***