Deszcz wiosennej ulewy
Szumi uderzając o bruk
Rytmicznym klaskaniem

Kwiaty bzu spadają na chodnik
Ciężkie bo okradzione ze swojej lekkości
Skończą pod podeszwą roboczego buta

Zapach ozonu całuje powietrze
Osiada w płucach jak natrętny sąsiad
Aby ulecieć wraz z resztką tchu

Deszcz moczy mi włosy i sukienkę
Makijaż płynie czarnymi łzami
A mokry bez przykleja się do równie mokrej skóry

Perun zmył ze mnie poczucie winny
Porzuciłam już stare życie
Siły natury mnie ochrzciły