Piłkarz biegł pozostawiając swoich przeciwników w tyle. Był już blisko bramki, a nim bramkarz się zorientował, strzelił zwycięskiego gola.

— Tak! — Moje ręce poszybowały w górę w geście zachwytu.

— Panno [Nazwisko], jak mniemam, pani swój projekt ma? — Usłyszałam głos nauczyciela, a po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że oglądanie meczu piłki nożnej w telefonie na lekcji nie był dobrym pomysłem.

— Ależ tak, panie profesorze. Skąd ten pomysł, że nie, skoro leży na ławce? — zaśmiałam się nerwowo i uniknęłam kontaktu wzrokowego z historykiem.

— Może dlatego, iż zapytałem ,,kto nie ma projektu ręka w górę"? Co panią tak zafascynowało, że jest bardziej interesujące niż moja lekcja?

— Ach to... Ja tylko się przeciągałam, panie profesorze — odpowiedziałam trochę bardziej nerwowo.

— Czy mam sprawdzić? — zapytał wstając.

— Tak, proszę pana. — Wstał i zaczął podchodzić. Straciłam trochę animuszu, którego i tak nie miałam, ale na moje szczęście jednak zawrócił.

— W porządku, wierzę Ci.

Odetchnęłam z ulgą i powróciłam wzrok na ławkę. Poczułam rękę na ramieniu, a potem spojrzałam w stronę Feliksa. Posłałam mu słaby uśmiech i schowałam telefon.

— Zatem zbiorę teraz Wasze projekty. Kto nie ma, trudno. Mówiłem, żeby być przygotowanym. — Wstał i zaczął zbierać. Odchyliłam się na krześle i skierowałam wzrok na Elizkę.

— Eliz, a udało ci się Gilberta zmotywować? — zapytałam, choć odpowiedź była bardziej niż oczywista.

— A jak myślisz? Nawet nie przyszedł... Wysłałam mu sms-em co ma zrobić, ale postanowił nie przyjść, zresztą sama widzisz. Ja go kiedyś zamorduję... — powiedziała wkurzona. A wkurzona Eliz, to nie daj Boże jakiemuś niewiniątkowi napatoczyć się w jej szpony.

— Ale coś masz, prawda?

— Niby tak, ale nie sądzę, że starczy na chociażby trzy.

— Aj tam, dwója także niezła~ — uśmiechnęłam się do niej, a historyk podszedł do naszej, choć teraz jej, ławki.

— Panno Elizabet, a gdzie reszta projektu?

— Tak się stało, że niefortunnie Gilbertowi się nie przyszło, choć miał, lub powinien mieć, swoją część projektu... — powiedziała zażenowana.

— W takim razie...

— Przepraszam za spóźnienie, psorze! — Z wielkim hukiem do sali, niczym grom z jasnego nieba, wbił Gilbert, niosąc za sobą dźwięk harf i białą poświatę.

— A tutaj projekt, który zrobiłem razem z Elizką, nie trzeba dziękować, kesesese~ — zaśmiał się, rzucił projekt i wyszedł przez okno. Dobrze, że lekcje odbywały się na parterze...

— C-co to było? — zapytała Eliz kiedy wreszcie się otrząsnęła.

— A nic, chyba właśnie masz tyłek uratowany — zaśmiałam się, a po chwili zadzwonił dzwonek, mówiąc, że lekcja właśnie się skończyła, a osoby, które nie przyniosły projektu, mają wielkie szczęście.

[Time Skip]

— Zatem rozumiesz? — zapytała Eliz, która coś mi tłumaczyła w drodze powrotnej.

— Nie — odpowiedziałam.

— A cokolwiek?

— Najpierw musiałabym cię słuchać, Eliz~

— [Imię]... Co ja z Tobą mam? — Załamała się.

— Ale i tak wiem, że mnie kochasz~ — przytuliłam ją i pociągnęłam dalej. — Zatem powiedz co mi tłumaczyłaś.

— Ech... No dobrze. Zatem jak dobrze wiesz, urodziny Feliksa wypadają jedenastego.

— No nie wiem. Nie wiedziałam kiedy są jego urodziny. Ja nawet nie wiem kiedy są twoje urodziny.

— Ósmego czerwca. Wracając, urodziny Felka są jedenastego, a jak dobrze wiemy, jest to sobota – zaczęła ponownie tłumaczyć wszystko od początku.

— Zatem co w związku z tym? Urządzamy mu przyjęcie~?

— Dokładnie. Sam mówi co roku, że nie chce nic, ale i tak robimy.

— A nie lepiej uszanować jego decyzję i po prostu dać mu coś w ten dzień? — zapytałam. Sama nie wiem, fajnie, ponieważ z jednej strony pokażemy, że jest dla nas ważny, a z drugiej to jednak jego decyzja.

— Oj, [Imię], [Imię], on tylko tak mówi, a co roku i tak się cieszy.

— No dobra... Ale to nie zmienia faktu, że oprócz paluszków, to nie wiem co mu mogę dać.

— To upiecz mu własne paluszki — zaśmiała się, a ja jedynie się zatrzymałam.

— Ten pomysł — zaczęłam. — Nie jest wcale tak głupi! - uśmiechnęłam się szeroko.

— Zatem chodźmy! Nie ma czasu do stracenia! — Wykrzyknęłam i pociągnęłam ją za sobą w stronę sklepu.

Kiedy wreszcie do niego dotarłyśmy,wyciągnęłam telefon i poszukałam przepisu na paluszki. Mleko,mąkę, jajka oraz masło mam w domu, dlatego musiałam poszukać tylko drożdży.

Kiedy je znalazłam, rzuciłam nimi w stronę Eliz, którą trafiły w twarz i wyciągnęłam pieniądze, żeby dać je od razu kasjerce. Nawet jeśli te wszystkie babcie będą dopiero przy kasie wyciągać po pięćdziesiąt milionów grosików, ja będę porządną obywatelką tego kraju i naszykuję wcześniej.

Po utracie majątku, który wyniósł mnie aż pięćdziesiąt dziewięć groszy po przecenie, opuściłam sklep z towarzyszką, jaką jest Eliz i wróciłyśmy na trasę prosto do naszych domów.

Kiedy doszłyśmy do mojego domu,wciągnęłam do środka Węgierkę i popędziłam z nią do kuchni.Ponownie rzuciłam w nią potrzebnymi produktami i wyciągnęłam miskę.

— [Imię], a dlaczego muszę Ci pomagać?— zapytała wreszcie.

— Bo Polak, Węgier, dwa bratanki, i do mąki, i...

— W porządku, rozumiem.

— Nie no, nie czuj się wykorzystywana~ — Przytuliłam ją mocno i po chwili wróciłam do miski.

— Trzeba zrobić masę, potem na takie malutkie części ją podzielić i można dać do rozgrzanego piekarnika~

— A nie zapomniałaś o czymś? — zapytała ponownie.

— O tym, że najpierw trzeba będzie je posmarować żółtkiem wymieszanym z mlekiem czy może o dodaniu soli?

— Nie... Ale może zapomniałaś włączyć piekarnik? — odpowiedziała, włączając urządzenie.

Podziękowałam jej uśmiechem i wróciłam do dalszego przygotowywania paluszków.

--------------------------------------------------

Miałam zawieszać. Ale spięłam cztery litery i napaćkałam w wordzie coś, co mam nadzieję, że jest chociaż 2/10.

Nie ma czasu, dlatego rozdział jest jaki jest i po czasie w jakim się pojawił. Nie wybierajcie liceum.

Mam nadzieję, że teraz kolejny rozdział się pojawi w normalnym czasie.

Dziękuję za przeczytanie i pozdrawiam tych co jeszcze trzymają to w bibliotece, bo się nie wkurzyli i  nie mają na mnie totalnego focha.

Poza tym, jeśli błędy są - krzyczeć!

Do zobaczenia następnym razem~

*Chowa się pod łóżkiem*