Naprawdę trudno się patrzy na siebie pod kątem tego jak bardzo jest się poprutym. Widzieć ile ran należy zszyć by znów być w stanie użytkowym. Ja zacząłem dostrzegać moje zranienia przez pryzmat tego ilu rzeczy nie jestem w stanie zrobić. Zauważyłem wyrachowanie w relacjach, które mi wszczepiono. Niechęć do relacji tak silnych i intensywnych jak szybko przyszło im zniknąć bez śladu. Milczenie zrodzone z powiedzenie niewłaściwym osobom kilku zbyt bliskich mi słów. Zacząłem widzieć zranienia, które mam na własną modłę i te mi sprezentowane. Lecz nie mówię o nich z fascynacji czy żalu. Mówię o nich żeby sobie samemu uświadomić, że one nie mogą mnie ograniczać. Czas je odkazić, iść dalej i jak najszybciej zapomnieć.