Niemal w każdej historii pojawiają się jakieś "potwory". Czy to prawdziwe bestie, wymyślone potwory spod łóżka, demony przeszłości, czy też ucieleśnienia koszmarów, uwięzione w skórach ludzkich...

Takich wszędzie pełno. W związku z tym, dlaczego by ich jakoś nie wykorzystać? Przecież potwór również może być ciekawie rozwinięty. I nikt nie powiedział, że musi być antagonistą. Prawda, Stefan?

(Uzbrojona w dziesięciocentymetrowe szpony, łapa Stefana wynurzyła się z szafy i pokazała kciuk uniesiony w górę. Chyba się zgodził.)

1. Człowiek kontynuował swój marsz w stronę bestii. Bestia była przerażona.

2. Nikt nie wyjaśnił mi różnicy między dobrem a złem. Myślę, że oni założyli, że to załapałem. Może sami chcieli, żebym założył, że oni też to rozumieją...

3. Wszystko jest właściwe, póki nie znajdą się osoby, które zaczną to potępiać.

4. „Nawet, jeżeli się boisz, powinieneś nazywać ich po imieniu. Właśnie to czyni z nich ludzi." „Właśnie tego się boję."

5. Większość potworów urodziła się jako ludzie.

6. Jestem bohaterem, czy synem diabła? Nie mogę się zdecydować, po której stronie jestem.

7. Nauczyli mnie bać się ciemności. Zapomnieli wspomnieć, co dzieje się w świetle.

8. Nie wiesz niczego, dopóki nie nauczysz się, że potwory też miewają koszmary.

9. Nie doceniaj mnie. To będzie zabawne.

Och, uwielbiam głównych bohaterów o dość niepewnej moralności... W sumie, lubię wszystko, co jakkolwiek narusza schematy.

Miłego pisania! Bądź robienia czegokolwiek chcecie. Nikogo nie faworyzuję ;)