Opaska zakrywająca szkarłatne oko cisnęła niemiłosiernie przez lata nauki w Akademii, gdy David, mimo prób i błędów raz za razem kopał pikę.

Kop mocniej.

Rób to lepiej.

Podawaj szybciej.

Żalu będzie więcej.

Ilekroć patrzył w przód, widział znajome plecy odziane w czerwoną pelerynę, dumnie powiewającą na wietrze, niby osobny sztandar Akademii Królewskiej, bo oto jej duma i kapitan stał, zawsze przed nim, w całej swojej okazałości. Nietykalny Jude w oczach Davida urastał do rangi niedoścignionego wzoru, nabierając swego rodzaju boskości.

Nienawidził palącego uczucia, które pewnego dnia zagnieździło się, jak trucizna, w jego naiwnym sercu.

Kochaj mocniej.

Czuj to lepiej.

Pożałujesz szybciej.

Łez wylawszy więcej.

Porażka z liceum Zeusa uświadomiła mu, jak bardzo ślepe było jego zaufanie. Nie widząc już dłużej przed sobą peleryny, Samford stał się zagubiony, nie mogąc znaleźć własnego miejsca. Klasa wydawała się bez niego zbyt pusta, boisko za duże, a przebieralnia bez życia.

Zostali zdradzeni, więc gdy drogę chłopca przeciął diabeł o zaskakująco przyjacielskim uśmiechu, ten nie wahał się ani chwili, szybko oddając mu we władanie to, co Davidowej z duszy i ciała pozostało.

Nienawidź mocniej.

Strzelaj lepiej.

Rozpadniesz się szybciej.

Cierpiąc więcej.

"Zawsze byłeś przede mną. Nawet nie kwestionuj przepaści, jaka nas dzieli"

Rozpacz, jaka ogarniała go na wspomnienie utraconych dni spędzonych z Josephem i Judem w szatni Królewskich była tylko kroplą w ocenie goryczy. Palce Davida mimowolnie powędrowały w stronę opaski na głowie przewiązanej, skubiąc materiał, z którego była zrobiona.

Nienawidził jej. Nienawidził swojej słabości. Nienawidził siebie.

Żałuj mocniej.

Zrozum lepiej.

Zapomnij szybciej.

Zobacz więcej.

(Powtórz)

Bo serce Davida płonęło ogniem koloru irytująco znajomych, skrytych zazwyczaj za połyskującymi goglami oczu o szkarłatnej barwie.

Rubinów?

Ognia?

Krwi?

Mocniej, lepiej, szybciej, więcej.

Pragnij, odpuść, poczujesz, ból(u).

Przynajmniej on Davida nie zostawi.