Recenzja "Otaczają mnie groby" autorstwa Gruszel

Recenzja zrobiona przez Darkie1864

Jest to oneshot z gatunku fantasy.

Tak, jeśli chodzi o tą tematykę, zapewne padnie stwierdzenie, że to kolejna oklepana historia, bez składu i ładu z milionem błędów.

Otóż nie! Czytając ten oneshot byłam bardzo mile zaskoczona. Nie będę opowiadać o czym jest dokładnie ta opowieść, bo to zniszczyłoby wszystko. No bo jaki sens miałoby przeczytanie tego cudownego oneshota jeśli opowiedziałabym o czym on jest. Dlatego zaczniemy recenzje w inny sposób, według mojego stylu.

Po pierwsze błędy. Jestem osobą, która dostaje czerwonej gorączki gdy widzi błędy. Nie mówimy tutaj o pojedynczej literówce tylko o całej masie błędów jakie mogą tylko się pojawić. Czytałam dużo oneshotów, które mam wrażenie, że były pisane na kolanie. Tutaj tego nie ma. Tekst jest czysty, bezbłędny. Oczywiście zdarzy się minimalny błąd jak u każdego. W niektórych momentach interpunkcja, a zwłaszcza przecinki były w miejscach gdzie nie do końca powinny być, przez co sens zdań uległ zmianie. Ale poza tym tą drobną uwagą nie mam do czego się doczepić. Także jeśli chodzi o błędy to 9/10. Gratulacje i trzymaj tak dalej, bo jest świetnie.

Kolejny punkt na mojej liście to dialogi. Zapewne każdy z was czytał takie sceny gdzie dialogi kwiczały i błagały o pomoc. Np. "- Cześć córeczko.
- Cześć mamo." i ciąg dalszy historii. Chodzi mi o to, że taki dialog jest jakby to ująć, pusty, bezuczuciowy. Prawidłowy dialog powinien wyglądać w ten sposób, że jednocześnie opisywana jest mimika twarzy bohatera, jego uczucia i emocje byśmy mogli poczuć się, że to my rozmawiamy, byśmy mogli całym sobą poczuć ten klimat dialogu. Niestety w większości książek ten etap kuleje. Ale nie tutaj. W tym oneshocie podobały mi się te dialogi, bo dzięki nim byłam w stanie wcielić się w konkretną postać i poczuć to całym swoim ciałem. Także jeśli chodzi o dialogi 10/10. Świetna robota.

Dobra, mamy za sobą błędy, dialogi, to teraz pora na opisy. To jest najgorszy proces tworzenia świata w swojej książce. Znam to i wiem, że ciężko jest oddać idealnie klimat, który my czujemy. Myślę, że zarówno opisy jak i przemyślenia głównego bohatera są bardzo ważne, bo to nam pokazuje jego charakter, uczucia i emocje jakie się w nim kotłują, a przede wszystkim, dzięki nim poznajemy stworzony przez nas świat iluzji, w którym chcielibyśmy odpocząć od trudów rzeczywistości jakimi jest prawdziwe życie. Tutaj autor idealnie to zrobił. Czytając tego oneshota czułam smutek, ból i rozgoryczenie głównego bohatera, który nie ma łatwego życia. 10/10, nie mam do czego się doczepić.

No i ostatni element. Zakończenie. To jest najważniejsze w całej historii. Zakończenie nie powinno być oklepane i przewidywalne, bo wtedy robi się nudne, a my żałujemy, że poświęciliśmy nasz czas na książkę, która ma beznadziejne zakończenie. Jednak tutaj w tym oneshocie dostałam miłe zaskoczenie. Jest to dość smutny oneshot, który pokazuje stany emocjonalne jakie nam towarzyszą podczas uczucia samotności. Nie ma nic bardziej smutnego niż samotny człowiek, wokół którego są same groby, a on jest świadkiem samotnej śmierci w męczarniach swojego brata. Za zakończenie 10/10.

No to teraz całokształt. Bardzo mi się podobał oneshot aczkolwiek było mi smutno, czytając go. Brak błędów, dobre dialogi, genialne opisy i uczucia oraz nieprzewidywalne zakończenie. Dostajesz 10/10 za całość i serdecznie zapraszam do przeczytania tego oneshota, bo naprawdę warto.