Miłego czytania, ludzie! 💋

-Po próbie macie czas wolny. - odparłam, przeglądając plik kartek. Masa informacji, których nie byłam w stanie zapamiętać. - A jutro zaczynacie dopiero od jedenastej. - oznajmiłam, czytając kolejną stronę.

- Czyli w końcu będziemy mogli się wyspać. - westchnęła Victoria - Ostatnie dni to jednocześnie koszmar jak i spełnienie marzeń. - zaśmiała się, widząc moją pytającą minę.

-Jutro zaczynamy od próby? - spytał Ethan. Pokręciłam głową.

-Nie. Wywiad dla jakiejś telewizji. Zapewne powinnam wiedzieć jakiej, ale... - odwróciłam kartkę do góry nogami - Tego wszystkiego jest za dużo. - jęknęłam - Wybaczcie. - spojrzałam na nich przepraszająco - Ja naprawdę się staram.

-Wyluzuj trochę. - parsknął Thomas - Inaczej dostaniesz na głowę i w ogóle nam nie pomożesz. - zakpił.

Westchnęłam, przeciągając się lekko. Cały dzień na nogach to dla mnie naprawdę dużo. Zwłaszcza, że nie miałam nawet chwili wytchnienia. Przez natłok wydarzeń i obowiązków zapomniałam nawet o posiłkach. Przez cały dzień nie zjadłam nic. Dosłownie nic.

Uniosłam się lekko, aby wygodniej usiąść w fotelu. Było kilka minut po północy, a ja wciąż siedziałam w pokoju Victorii i starałam się ogarnąć rozpiski na najbliższe dni. Choć nie szło mi zbyt dobrze to zespół był wobec mnie wyrozumiały. Nie mieli mi za złe mojej dezorganizacji. Byli wspaniali.

-Idę się przewietrzyć. - oznajmiłam - Jeśli posiedzę choć minutę dłużej to zasnę, a mam jeszcze sporo rzeczy do zrobienia. - westchnęłam, wstając z wygodnego fotelu - A wy lepiej idźcie spać. Musicie być wypoczęci i gotowi do działania. - puściłam oczko w stronę Vic i wyszłam z jej pokoju, zostawiając ją z dwójką chłopaków.

Damiano wyszedł na papierosa ponad dwadzieścia minut temu. Chyba musiał odreagować cały ten dzień. Ostatnie kilka godzin spędził z przyjaciółmi na scenie, śpiewając. Musieli być wykończeni.

Wyszłam przed hotel, jednocześnie mocniej otulając się bluzą. Chłodny wiatr dawał się we znaki. Wzięłam głęboki wdech, przymykając oczy.

-Czyli nie tylko ja muszę czasem spędzić trochę czasu sam ze sobą na świeżym powietrzu. - odwróciłam głowę w prawą stronę i ujrzałam Damiano z papierosem między ustami.

Też mi świeże powietrze, panie David. Raczej dym z fajek, ale co kto lubi.

-Papierosy nazywasz świeżym powietrzem? - zakpiłam, podchodząc bliżej niego.

-Jesteś przeciwko papierosom? - uniósł lekko prawą brew w górę. Pokręciłam głową.

-Skąd. - wzruszyłam ramionami - To, że ja nie palę nie oznacza, że inni nie mogą. Niech każdy robi, co chce. - uśmiechnęłam się do niego.

-I nie przeszkadza Ci, że zatruwam się na własne życzenie? - podpuszczał mnie.

-Istnieje prawdopodobieństwo, że Ty palisz, a to ja umrę na raka płuc. - parsknęłam - Kto wie, co jest nam pisane?

-Podoba mi się twój sposób myślenia, bella. Dogadamy się. - puścił mi oczko, po raz kolejny zaciągając się papierosem. Przewróciłam oczami i usiadłam na ławce obok niego.

Bella oznaczało po włosku piękna? Jego zdaniem bylam ładna? To chyba miał być komplement.

-Jak wrażenia po pierwszym dniu? - zerknęłam na niego kątem oka, obejmując się ramionami. Starałam się uchronić od chłodu, ale to było trudniejsze niż się zdawało.

-Myślałem, że będzie więcej czasu wolnego. Brałem to bardziej jako zabawę. Powoli dociera do mnie, że naprawdę jesteśmy uczestnikami eurowizji... - uśmiechnął się pod nosem i strącił popiół z fajki - To niesamowite. - spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem - Ciężko uwierzyć, że to wszystko, co się dzieje to prawda. Wciąż mam wrażenie, jakbym śnił. - wzruszył ramionami.

-Nie wyobrażasz sobie życia bez muzyki, co? - zaśmiałam się. Byłam szczerze zainteresowana. Nie tylko w tej kwestii. Cały on był dla mnie wyjątkowo intrygujący i chciałam się dowiedzieć czegoś więcej. Zresztą nie tylko o nim. Cały ten zespół był wyjątkowy.

Gdy się na nich popatrzyło, sprawiali wrażenie bardzo odosobnionych. Takiej typowej, zamkniętej grupy. Jednak, w rzeczywistości byli bardzo kochani i przezabawni.

-Co mam ci powiedzieć? - parsknął, zaciągając się po raz ostatni. Upuścił spaloną fajkę i przydepnął butem. - Nie wiem, co bym robił, gdyby nie muzyka. To nie tylko hobby. Dla mnie to... - popatrzyłam na niego zainteresowana - To po prostu sposób życia. - dokończył.

-Zazdroszczę. - westchnęłam - Ja nie mam pojęcia, co chciałabym robić. - zaśmiałam się - Mam wrażenie, że lubię jednocześnie wszystko i nic. - parsknęłam - Cokolwiek robię, nie czuję, że to właśnie to. - uświadomiłam sobie, jak cholernie głupio to brzmiało - Wiem, że to nie ma sensu, ale...

-Ma. - przerwał mi - Jak najbardziej ma. - spojrzałam na niego zaskoczona. Zeskanowałam go od stóp aż po głowę.

Miałam pewność tylko w jednej kwestii. Ten facet zdecydownie złamał nie kedno serce i zapewne jeszcze nie jedno złamię. Aczkolwiek był warty grzechu...

Uśmiechnęłam się pod nosem i przesunęłam wzrokiem na zegarek na dłoni. Omal nie pisnęłam dochodziła pierwsza w nocy, a oni musieli być wypoczęci i gotowi na jutrzejsze wyzwania. Tymczasem wokalista zespołu jakby nigdy nic palił sobie papierosa, zamiast układać się do snu.

-Dobra, gwiazdo rocka. - zaśmiałam się, wstając z ławki - Leć grzecznie umyć zęby i do łóżka. Jutro czeka cię intensywny dzień, a jeśli ty coś spieprzysz to ja stracę pracę. - parsknęłam, kręcąc głową.

-Będziesz robiła za moją opiekunkę? - zakpił. Wzruszyłam ramionami.

-Na to wychodzi. Tylko proszę cię, nie narób problemów. Wracaj grzecznie do pokoju...

-Szoruj zęby i idź spać. - parsknął, przewracając oczami - Zrozumiałem komunikat. - puścił mi oczko. Pomachałam dłonią i ruszyłam w stronę wejścia do hotelu. Ja również potrzebowałam snu. Wielu godzin snu. A niestety ich nie miałam...

-Dobranoc, bella. - usłyszałam, gdy wchodziłam do środka. Mimowolnie uśmiechnęłam się pod, przygryzając dolną wargę. Powiedział to po raz drugi. Jego zdaniem byłam piękna. Chyba, że tylko się zgrywał...

Emilia Mikaelson