•Mabel

Jednak stało się najgorsze. Bill się przeziębił. I to moja wina. Całe popołudnie kichał. Położyliśmy się spać około 21.00. Przez sen słyszałam jeszcze parę razy jak dostał ataku kichania, a przed świtem zaczął się wiercić. Byłam tak zmęczona, że nawet nie zwracałam na to uwagi. Obudziłam się dopiero, gdy słońce było już wysoko. Sięgnęłam ręką w prawo, lecz napotkałam tylko pościel. Billa nie bylo. Coś jednak było pod kołdrą, leżało mi na brzuchu. Ciepłe i miękkie. Powoli podniosłam kołdrę i zobaczyłam...

Złotego kota?

Śpioch podniósł się, przeciągnął i ziewnał cienkim głosem. Na szyi miał ciemną plamę przypominającą muszkę.

- Ymmm. Bill?

- Witaj Gwiazdeczko. Jak się spało?

- Dobrze... Bill?

- Tak?

- Czemu jesteś kotem?

Kot, znaczy Bill, chwilę stał, spojrzał na swoje łapki, machnął kilka razy czarnym ogonem, po czym zerwał się z miejsca w strona lustra. Przejrzał się w nim i krzyknął.

- Kurwa!

Krzyk ten był wręcz uroczy. Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Szybko odpowiedziałam.

- Proszę.

Do pokoju weszły dziewczynki, ubrane w koszulę nocne, w ich ulubionych kolorach.

- Słyszałyśmy jakiś krzyk, co się stało?

- A nie widać?

Bill był wyraźnie zdenerwowany stanem w jakim się znalazł.

- Hahaha. Czyli jest źle.

- Co mu się stało?

- Tata nie potrafi kontrolować swoich mocy, kiedy jest chory.

- Natalie, nie śmiej się że mnie!

Głos Billa był naprawdę słodki. Nie dało się zachować przy nim powagi.

- Ty też Mabel? Lily, powiedz mi, że chociaż ty jesteś po mojej stronie.

- Racja, tu nie ma miejsca na śmiech. To Powaźna spjawa.

We trójkę się roześmiałyśmy. Nie powiem, było mi żal Billa, ale świadomość, że ten mały uroczy kotek to jeden z najpotężniejszych demonów świata... nie mogłam się nie śmiać. Wystawiłem ręce, a on podbiegł do mnie i się we mnie wtulił.

- Ja tu się próbuje gniewać.

- Coś ci kochanie nie wychodzi.

- To koci instynkt. Nie mogę z tym walczyć.

- Wiecie jak to uleczyć?

- Pewnie. Wystarczy zaczekać, aż przeziębienie przejdzie.

- Jest też opcja ekspresowa.

- Nawet o nim nie wspominaj!

- O kim?

- O Victorze.

- Nawet się nie warz go sprowadzać!

Bill znowu kichnął. Wokół jego głowy pojawiły się chmurki, między którymi przeskoczyła tęcza. Z tej zaczęły się sypać gwiazdki. Przez chwilę patrzył na nas, na tęczę i z powrotem na nas.

- Córeczko, proszę sprowadź dziadka.

Natalie podeszła do okna, pstrykneła palcami i czekała. Po chwili tuż za oknem pojawił się oślepiająco jasny portal, z którego wyszedł Victor, w futrzanym płaszczu, oblepiony śniegiem.

- Dziadku, gdzie ty byłeś?

- Na Syberii, szukałem kogoś. Ale to nie ważne, czemu mnie wezwałaś?

- Tata się przeziębił.

Wskazała palcem na skulonego w moich ramionach Billa.

- Mam mu pomóc? Nie ma sprawy.

Victor pstryknął palcami, jego oko zalśniło na biało, i już po chwili obok mnie leżał Bill, już w swojej ludzkiej postaci.

- Ech. Dzięki.

- Nie ma za co. Czujesz się już dobrze?

- Tak, więc możesz sobie już iś-ś-ś-ciuu.

Znowu dostał ataku kichania.

- Dziwne. Efekt magiczny przeminął, ale przeziębienie pozostało.

Dziewczynki były wyraźnie zaniepokojone. Lepiej ode mnie wiedziały, że dla Victora nie ma rzeczy niemożliwych.

- Wcześniej nigdy tak nie było, na pewno wszystko w porządku tato?

- Tak. Na pewno zaraz przejdzie Aciuuu...

- Nie widzę innego wyjścia, jak żebym tu został i sie tobą zajął.

- Co? Nie! Wypad z domu! Wracaj do tych swoich poszukiwań.

- A jak ci się pogorszy? Nieważne co powiesz, ja tu zostaję. Dziewczynki, najlepiej znajdzie sobie jakieś zajęcie. Ja przy pilnuje waszego ojca.

- Dobrze. Mabel pomóc ci zrobić śniadanie?

- Byłoby miło Lily. A ty Natalie?

- Ymmm. Ja... miałam skoczyć do miasta, nie będzie mnie godzinkę lub dwie.

- Baw się dobrze.

•Bill

Mabel wzięła z szafy rzeczy i poszła się przebrać do łazienki. Dziewczynki też już poszły, więc zostałem sam z tym durniem.

- Bill.

- Czego!

- Mamy kłopot. Wybacz za to, ale uznałem to przeziębienie za idealną okazję.

Pstryknął palcami, a mnie nagle przestało kręcić w nosie.

- Wczoraj moi przyjaciele widzieli jak Natalie rozmawiała z pewną osobą. Nie wiem kto to był, ale mają się spotkać za kilka godzin w parku.

- To nie twoja sprawa, z kim ona się spotyka. Dziękuję, za informację, sam mogę się nią zająć.

- Ten człowiek miał trupio bladą cerę, czarne włosy i oczy. Wyglądał jakby był po ciężkiej chorobie. Wiesz czego to są objawy.

- Kontaktu z otchłanią...

- Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć. Mam zamiar ich śledzić i dowiedzieć się o co chodzi.

- chociaż nie podoba mi się to, idę z tobą, ale co z Mabel?

- Przecież jesteś chory. Po śniadaniu urządzisz sobie drzemkę.

- To naprawdę mi się nie podoba.

*Time Skip*

Zaraz po śniadaniu poprosiłem żeby nikt nie wchodził do pokoju i wymkneliśmy się z Victorem przez okno. Otoczył nas polem dzięki któremu byliśmy niewidoczni, i niewyczuwalni. Powoli lecieliśmy ponad ścieżką, nie spuszczając Natalie z oka. Nie mogę uwierzyć, że ma jakieś kontakty z otchłanią. Gdy dolecieliśmy do miasta wylądowaliśmy na dachu i obserwowaliśmy ją stojącą po drugiej stronie ulicy. W pewnym momencie podszedł do niej chłopak wygladajacy jak sama śmierć, nie obrażając cioci Dirideath. Miał czarną kurtkę i krótkie czarne włosy. Jednak najbardziej w oczy rzucała się jego skóra, biała, w odcieniu kości.

- Toby.

- Co?

- To były chłopak Natalie. Rozstali sie jakiś rok temu. Należy do Straży.

- Strażnik z kontaktami w otchłani? I czekaj chwilę, jaki chłopak?

- Długo by opowiadać. Zerwali bo dla niego najważniejsza była służba, ale to dobry chłopak.

- Ale co on tu robi? I to jeszcze w takim stanie.

- Daj mi chwilę, spróbuję się dowiedzieć.

Tylko powiedział, i już go nie było. Siedziałem dalej na dachu, obserwując córkę i jej byłego, weszli do restauracji i coś zamówili. Chciałem podejść, wypytać ich o wszystko, ale jakaś niewidzialna siła trzymała mnie w miejscu. To pewnie sprawka Victora.

- Już jestem.

O wilku mowa, pojawił się równie szybko, co zniknął.

- Dowiedziałeś się czegoś?

- Tak, chyba niepotrzebnie się martwiłem. Jego stan spowodowany jest wypadkiem do jakiego doszło na służbie. Jest zwolniony do odwołania, dopuki nie wróci do formy. Na pewno chce odbudować relacje z Natalie.

- Idę z nimi pogadać.

- Gdzie!? Siadaj ty miałeś przecież być obłożnie chory. Zrobimy tak...

•Victor

Wróciliśmy do domu w ten sam sposób, w jaki go opuściliśmy, po czym wyszedłem z pokoju Billa i ruszyłem do Mabel.

- I jak Victorze, już mu lepiej?

- Tak, sen dobrze mu zrobił. Ja będę już znikać.

- Może zostań na obiedzie?

- Lepiej nie, Bill ma mnie dość. Ale kiedy indziej na pewno. Narazie.

- Narazie.

Opuściłem dom i udałem się do miasta. Nadal siedzieli w restauracji. Świetnie. Otworzyłem portal wprost do salonu Billa. Po drugiej stronie siedziała zaskoczona Mabel, jedząc lody na kanapie, i oglądając jakiś album.

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale widzieliście że Natalie jest na randce?

- Że co?!

Bill zbiegł po schodach jak strzała. Lekko przesadzał, ale i tak był najlepszym aktorem w rodzinie.

- Świetnie, że już jesteś zdrowy, ale nie powinieneś się przemęczać.

- Co Mówiłeś o Natalie?

- Ymmm. Lepiej jeśli ona sama wam powie. Narazie.

Szybko wróciłem do portalu ścigany pytaniami Billa. Znów znalazłem się w pracowni.

- To ci ...eda. zn...de inny ...sposób.

- Tak jasne, a ja znajdę dziewczynę. Obaj wiemy, że to niemożliwe. Poddaj się wreszcie.

- To ...ę jesz... oka...

***************************

Trochę się rozpisałem.
Nieważne. Podobało się?

Przepraszam za wszelkie błędy, ale pisałem to do 3 rano.

Nie chcę mi się pisać opisu.

Miłego dnia, lub nocy★