Dziś... pogrzeb Nathana.

Chce mi się tak bardzo płakać....
Ale wszystkie łzy chowam na pogrzeb...

- Chce umrzeć.... - szepnełam do siebie.
Właśnie jechaliśmy autem na cmętarz gdzie będą chować Nathana...

- Ej, młoda. Nawet tak nie mów. Nawet masz tak nie myśleć że chcesz umrzeć.
Słuchaj, Nathan... On nie żyje.
I koniec sprawy, trzeba się podnieść.
Przecież jak byśmy ciągle tak płakali to już by było po nas.
Trzeba żyć dalej. On zawsze będzie z nami ale jako duch. Więc już tak nie płacz, nikt nie jest wart twoich łez.
Umar, to umar nic nie zrobisz.
A on sam jest za to odpowiedzialny, ty byś nic nie zrobiła. Wydrapał se twoje imię wdało się zakażenie,koniec.

- Ale..

- Nie ma żadnego ale. Po pogrzebie jedziemy na lody, co ty na to?

- Shane! Nathan umar a ty tylko o jedzeniu!

- głodny jestem.

Już nic nie mówilam.
Jak on rąk może...

☆☆☆

Właśnie zakopują trumnę z Nathanem.
Płaczę... emily tez płacze...ale reszta... nie.

Nie rozumiem gdybym ja umarła to też by za mną nie płakali?...

- Nie płacz....Nie jestem tego wart... niech twoje łzy nie lecą...- usłyszałam głos..

Ale nikt nie mówił...

- Nathan?...- szepnełam.
- Tak.
- jak to możliwe to nie możliwe.- mówiłam. A bracia i emily zaczeli sie na mnie patrzeć.

- Dziewczynko, wszystko ok?- zapytał dylan.

- Nie mów im że mnie słyszysz... bo jak komuś powiesz, kontakt się urwie...