Był książe prawdziwy, co z dna książki powstał jak z trumny,

Podszedł więc do świateł kolorowych, gdzie wpuścił go ochroniarz dumny,

Ten, w szczerozłotej koronie, wziął dwa drinki kolorowe,

I patrzy...

Ni to dziewicy, ni kobiet za wiele,

Paniczów się szerzy grono szczere,

Wraz z nimi napoje chmielne,

Koszulki takie nieszczelne,

Cóż pocznie spragniony,

Po zbyt długim spaniu,

Paniczem się zadowoli,

Po pięciu szklankach i ćpaniu.

Cóż mogę powiedzieć, proszę podejść do tego wiersza z dystansem :D