Jasne włosy
jakby wyblakły od cierpienia

Splątane kłamstwami
i raniącymi słowami

Suknia haftowana
dawno już nie modna

Tak jak serce wrażliwe
wyszło z mody współczucie

Usta zaciśnięte
zastygłe w cichym szepcie
błaganiu o pomoc

Wargi przygryzione, aż do krwi rubinowej
kropelki mieszają się z łzami zaschniętymi

Krzyk uwiązł w gardle
nikt go nie usłyszał

Oczy tak podobne do Nieba
w które się wpatrują

Dłonie złożone
między nimi koraliki różańca

Modli się
istota drobniutka

Upada pod naporem wiatru

Niedługo zostaną tylko 
duszyczka i kości