W cieniu zapomnienia
na komodzie pozłacanej
stała laleczka
porcelanowa

Myśli wielkie
przed laty uwięziła
jej drobna
filigranowa głowa

Lica jej od lat, tak samo rumiane
usteczka malinowe
od więcej niż wieku
zapomniane

Usteczka piękne
miłości utęsknione
nigdy nią nie uraczone
nigdy nie ucałowane

Włosy złociste zastygły
płynąc po plecach kaskadami
suknia zdobiona
wyblakła czasem goniona

Czas płynie
kurz zaścielił jej pukle
szarawą kołderką
ona stoi jakby uśpiona

Oczka szkliste
ze sutkiem spoglądają
niby kamienie błękitne
anielskim spojrzeniem gości odprowadzają

Gości już nie ma, pusto w pokoju,
w domu nie było od lat nikogo
jedynie promienie słońca
wciąż przez okienka zaglądają

Butki szklane
porcelanowe
na dębowym drewnie od lat
na młodzieńca do tańca czekają

Ich właścicielka również czeka
jednak zwleka jej książe, wciąż zwleka
a panieneczka czasu już nie liczy
z zegarem już za dobrze się znają

Laleczka z porcelany
oczu już nie cieszy
żywot jej wartość całą stracił
sens z niego uleciał
miejsce jego zajął kurz