Człowiek nieustannie na coś czeka
Chce coś pominąć, przyspieszyć, wymazać

Wydaje mu się, że czas wtedy zwleka
Jakby ta chwila upragniona nie miała nigdy nastać

Zawsze jest coś, do czego mu śpieszno
Chwila ta nastaje i przemija

A człowiek płacze, wraz z płaczącą wierzbą
Lecz teraźniejszość łukiem szerokim omija

Żałuje człowiek, że nie zrobił niczego
by się cieszyć tamtym momentem

Pyta się ciągle: "Dlaczego"
bo nie wie jak to bywa z życia pośpiesznego pędem

Nie cieszy się codziennością
wyczekiwaną chwilą, oczekiwaniem

Serce jego przepełnia się złością
że dało się nabrać pozbawionemu sensu
życia przemijaniem