Starałam się ponownie ułożyć kostkę Rubika. Tym razem doktor Bernon poprosił rodziców, żeby zostali poza gabinetem. Uznał to za zdjęcie ze mnie presji od mamy i taty. Z jednej strony nie czułam ich wzroku na plecach, ale z drugiej wiedziałam, że będę musiała im wszystko opowiedzieć. Doktor chyba zauważył moje zamyślenie, bo ledwo w ciągu minuty od rozpoczęcia sesji wyprowadził mnie błędu, mówiąc:

— Sam powiadomię twoich rodziców o postępach i kolejnych badaniach, więc nie ma się czym martwić. — Ponownie, jak poprzednio, zajął miejsce na brzegu biurka. — Jak ci minął tydzień?

— Było... ciekawie.

— Co cię spotkało? — dopytał z zaciekawieniem.

— Em... — zacięłam się, przekręcając sześcian. Zamrugałam szybciej, starając się ułożyć wypowiedź. — Cóż, pierwszego dnia poznałam dwie dziewczyny, które wciągnęły mnie do swojej grupki znajomych... Idąc tu na pierwszą wizytę, spotkałam ich przed kliniką. Trochę się wystraszyłam, że dowiedzą się o mojej przypadłości...

— Mam przeczucie, że jest jakieś „ale". Podzielisz się dalszą historią?

Przytaknęłam, choć ciężko było mi się skupić. Złapałam głębszy wdech i przełknęłam ślinę.

— Wszystko dobrze, Melisso? — dopytał zaniepokojony.

— Wszystko okej, po prostu... — Opuściłam zabawkę. — Nie spałam od kilku dni i trudno mi jest się skupić.

— To zrozumiałe — odpowiedział, zapisując coś na kartce. — Osłabiony organizm jest często powodem problemów z koncentracją. Spożywasz wystarczająco magnezu i potasu? Nawadniasz odpowiednio organizm?

Zamrugałam zaskoczona, gdy o to zapytał. Mogło to mieć coś wspólnego ze snem? Nie wiedziałam. Nie znałam się na czymś takim. Musiał chyba zauważyć moje zmieszanie, bo lekko się uśmiechnął.

— Suplementacja magnezu poprawia parametry snu — wytłumaczył. — Potas pomaga w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu. W przypadku niedoboru jednego i drugiego mogą występować problemy ze snem. Do tego mogą dochodzić bóle głowy czy poddenerwowanie. Coś z tych dwóch u siebie zauważyłaś?

Mruknęłam w zastanowieniu.

— Bóle głowy...

— Zlecę badania, żeby się upewnić na sto procent.

Przytaknęłam.

— Do tego czasu odżywiaj się jak dotychczas. Jeśli wyjdzie niedobór witamin, przepiszę ci witaminy i wyślę receptę mailem.

Ponownie kiwnęłam głową, nie mogąc skonstruować sensownej wypowiedzi.

— Dobrze, wracając do twojego tygodnia... — Wskazał na kostkę, dlatego ponownie zaczęłam nią kręcić. — Wystraszyłaś się, że ktoś się czegoś o tobie dowiedział.

— Nie czegoś, tylko że coś mi mogło dolegać — sprostowałam, na co doktor przytaknął. — Miałam problem, żeby kolejnego dnia na nich spojrzeć i w ogóle pogadać, ale w końcu mi się udało.

— Kolejny sukces?

— Mogłabym to chyba za to uznać — stwierdziłam. — Wszyscy uznali, żebym najpierw ich poznała i zaufała, zanim powiem, co mi dolega. Od pierwszego dnia czułam, że mogłam im powiedzieć o wszystkim, ale nadal się boję, co powiedzą, gdy to wszystko wyjdzie na jaw. W poprzedniej szkole po wyjściu tej informacji nie miałam najprostszego życia...

— Czemu?

Wzruszyłam ramieniem.

— Zostałam ofiarą nękania...

— Mówiłaś o tym komuś?

Pokręciłam głową.

— Nie chciałam nikogo martwić.

Wziął głębszy wdech.

— Melisso... — zaczął, ale mu przerwałam.

— Wiem, powinnam o tym powiedzieć, ale...

Podniósł rękę, zatrzymując moją paniczną wypowiedź.

— Spokojnie. Chciałem powiedzieć, że dobra z ciebie dziewczyna.

Zamrugałam gwałtowniej. Nie spodziewałam się tego. Myślałam, że powie, iż wypadałoby komuś o tym wtedy wspomnieć. Że nie powinnam tego ukrywać. Był psychologiem, na pewno znał przyczyny, dlaczego o tym nie mówiłam.

— A do tego odważna.

Uniosłam wyżej brwi.

— Niewielu ma odwagę, aby stawać z jakimś problemem samemu. Spójrz. Nie zawsze jesteśmy w stanie poradzić sobie z czymś bez niczyjej pomocy. Czasami po prostu trzeba o czymś powiedzieć, aniżeli dusić w sobie.

Przytaknęłam.

— Jak ci się mieszka w Ameryce? — zmienił temat.

Przełknęłam ślinę. Mruknęłam, zagryzając dolną wargę.

— Widzę coraz więcej różnic między Kanadą a Ameryką.

— Jakich? — Uśmiechnął się.

— Szczerze? — zaśmiałam się lekko. — Gdy mieszkałam w Toronto, miałam wrażenie, jakby każdy był tam zmęczony życiem. Tu mam wrażenie, że ludzie są nieco żywsi.

Rozśmieszyłam go swoimi słowami. Wstał z brzegu biurka, obszedł mebel i usiadł na krześle.

— Do tego mam wrażenie, że niektórzy są bardziej otwarci na innych.

— Rozumiem — przyznał. — Wychowanie dużo robi. Mój syn, choć wydaje się cichy, tak naprawdę po prostu próbuje najpierw przejrzeć innych. Sam go uczyłem, żeby wpierw poznał ludzi, ale nie sądziłem, że to pójdzie w taką stronę.

— Czy pana syn nazywa się Jeremy? — dopytałam zaciekawiona.

— Cóż, nie powinienem się dzielić prywatnym życiem, ale tak. Z tego co wiem, to go już poznałaś. Do tego zostałaś wciągnięta do jego grupki.

Przytaknęłam.

— Więc pewnie pan wie, co się działo przez ostatni tydzień.

— Wiem.

— To dlaczego pan o to pyta?

— Chciałem poznać twój punkt widzenia. Nie pytam o to bez powodu. — Oparł się wygodniej na krześle. — Poznając twoją rutynę, jestem w stanie wyciągnąć kilka wniosków, dlaczego nie śpisz.

— Bo gdy zasnę, to zaczynam lunatykować.

— Niekoniecznie — zanegował.

Ponownie mnie zaskoczył.

— Lunatykowanie nie musi występować codziennie — oznajmił. — Obudziłaś się kiedyś w domu?

Opuściłam wzrok, próbując sobie przypomnieć jakąś sytuację. Niestety, nic nie przychodziło mi do głowy. Albo takiego przypadku nie było, albo zmęczenie nie pozwalało mi się do niego dokopać.

— Nie jestem pewna... Może kilka razy? — odpowiedziałam krótko.

Uśmiechnął się, przytakując ze zrozumieniem.

— Gdy udawało ci się zasypiać, o czym śniłaś? — Splótł dłonie, opierając się o blat przedramionami.

Przełknęłam ślinę.

— Mało co mi się śni — przyznałam.

— A gdy już się to dzieje?

— Zwykle... — zacięłam się, stwierdzając, że inaczej zacznę wypowiedź. — Gdy budzę się po epizodach z lunatykowaniem, pamiętam... Ciemność.

Doktor zmarszczył nieco brwi.

— Co masz na myśli?

— Dosłownie ciemność... Mrok. Otacza mnie, a ja... Próbuję się z niego wydostać. Uciec, zanim mnie pochłonie. — Zostawiłam zabawkę, by skupić się na mówieniu. — Staram się dostać do wyjścia.

— Ono istnieje w tym „mroku"?

Przytaknęłam.

— Czasami mam wrażenie, że idę tunelem. — Zagryzłam dolną wargę. — Że brnąc do jego końca, znajdę wyjście. Często mi się ono pokazuje, jako jasny punkt na samym końcu tego tunelu, ale ostatnimi czasy mam wrażenie, jakby... Ono było bliżej.

— Co się zwykle znajduje na końcu tego tunelu?

— Postać.

— Jaka postać? — Zmarszczył brwi.

— Po prostu... Postać. Wyciąga do mnie rękę, a gdy na nią patrzę... Widzę, dosłownie, nienaturalnie srebrne tęczówki... Gdy łapię ją za rękę... Wtedy się budzę.

— Jest coś jeszcze?

— Poza faktem, że jestem wtedy przemarznięta? Chyba nie.

Parsknęłam.

— Co cię śmieszy?

— Fakt, że to naprawdę brzmi, jak scenariusz jakiegoś filmu fantasy.

— Sny zwykle tak brzmią. Zwłaszcza gdy śni nam się coś takiego.

Ponownie przekręciłam kostką. Udało mi się ułożyć jeden bok. Odetchnęłam, podając zabawkę lekarzowi. Odłożył ją na blat.

— Melisso... — zaczął, gdy już podał mi skierowanie na kolejne badania i termin wizyty. Akurat miałam łapać za klamkę.

— Tak?

Stał obok mnie. Ponownie, jak ostatnio, odprowadził mnie do drzwi.

— Jeszcze zanim wyjdziesz, mam pytanie, które mogłabyś uznać za dziwne.

— Słucham?

— Wierzysz w siły nadprzyrodzone?

Szerzej uchyliłam powieki, nie wiedząc, co w ogóle powiedzieć. Zamrugałam tylko kilkukrotnie, by kolejno zmarszczyć brwi.

Siły... nadprzyrodzone?

*******************************

Po krótkiej przerwie powracam!

Jak wam się podobał rozdział? Co myślicie o ostatnim pytaniu lekarza? 

Wiem, zakończyłam Polsatem, ale lekki pozostawienie w napięciu nigdy nikomu nie zaszkodziło.

Dajcie znać koniecznie!

Do następnego!