Dla mojego brokułka 

Rose:
* śmiejąc się uderzyła rączką w miseczkę, która nie przewróciła się jedynie ze względu na ponadprzeciętny refleks jej taty*

Sherlock:
Kochanie odwołuję się do twojego sumienia, jeśli po raz kolejny nie zjesz obiadu John każe mi iść na zakupy. Tam są ludzie...

Rose:
* tym razem przyjęła łyżkę, ale wszystko opluła na ojca *

Sherlock:
* lekko ubrudzony zieloną papką dalej próbuje karmić Rose, ona oczywiście dalej nie chce*
Księżniczko, mimo, że nie wygląda jest naprawdę smaczne, spróbuj, zamiast ciągle pluć.
W brokułach znajduje się wiele niezbędnych dla organizmu substancji odżywczych.
Mają wapń, żelazo i selen...

John:
*Wchodzi do mieszkania i odkłada zakupy*
Jeszcze nie zjadła? Sherlock, przecież miałeś ją nakarmić...

Sherlock:
Nie chce jeść, zastanawiałeś się nad tym, że może nie być głodna?

John:
*wykłada zakupy*
Umawialiśmy się, ty karmisz Rose, a ja idę do sklepu. Spróbuj ją jakoś do tego zachęcić.

Sherlock:
Nie każdy musi tyle jeść, co ty John.. Zresztą ty i tak już zbyt wiele jesz.

John:
Chcesz mi powiedzieć, że jestem gruby?

Sherlock:
*po krótkim zastanowieniu, dumny, że udało mu się znaleźć dobre rozwiązanie*
Kocham cię nawet takiego.

John: 

Jaki ty romantyczny...

Dawaj to.

*Zabiera łyżeczkę i z uśmiechem robi "leci samolocik"*

Jedna łyżeczka za tatusia.

Rose:

*Je z uśmiechem*

Sherlock:

*starając się nie obrażać na własną córkę naburmuszony opada na kanapę*

John:

*powtarza czynność*

I za wujka Myca.

Sherlock:

On już sam za siebie za dużo je!

John:

*Ignorując go*

I ostatnia łyżeczkę za tatusia Sherlocka, który jutro idzie na zakupy.

***