Stefan podziwiał sylwetkę Michiego, kiedy ten udzielał wywiadu. Nie miał na sobie już kombinezonu, a dresy i kurtkę z logo sponsorów. Włosy zaś skrył pod biało-czerwoną czapką. Przy tym spoglądając na Stefana, miał kwaśną minę. Nadal pamiętał, jak Kraft chciał pocałować gościa od kwiatków. I mu się to nie podobało. W gniewie  powiedzieli o kilka słów za dużo i mieli ciche dni.

W końcu jednak Stefan postanowił przeprosić Michaela i przygotował kolację przeprosinową.

Napracował się. Świece, kwiatki, czekoladki. 

— Michi, chciałem przeprosić.

— Mhm. Pamiętaj jednak kłótnie ze mną odbierając ci trzy centymetry. W ekstremalnych przypadkach grozi to całkowitym brakiem.

Zaśmiał się uroczo.

— Wiem. Często mi grozisz kastracją.

— To z miłości.

— Ciekawe jakiej.

— Od pierwszego włożenia.

— Mhm.

— Nie chcę, byś wkładał innym. Zwłaszcza facetowi od kwiatków. 

— Mhm. Przecież wiesz, że wkładam tylko tobie.

— I oby tak zostało.

— Też cię kocham, Michi.

---------------------------------------------------------------

Powiem jedno. BEZNADZIEJA. Cieszcie się, że nikogo nie zabiłam, bo od pisania horroru, zastanawiam się jaka śmierć byłaby efektowna. Ale miało być bez zabijania. Więc jest.

Lilian010

mchlne

Pozdrawiam.