Wpadła jak torpeda przez okno laboratorium i tak samo stamtąd wyleciała. Chciała jak najszybciej wrócić do domu. Nie przejmowała się wzrokiem przechodniów, przelatywała nad zatłoczonymi ulicami Nowego Jorku.

Dopiero w okolicy swojego bloku zwolniła i ukryła się w cieniu. Gdy nikt nie widział, weszła do środka przez okno. Przebrała się spowrotem w codzienne ciuchy i napisała sms-a do Nelsona, żeby w razie co mieć wiarygodną wymówkę.

Cichutko weszła do salonu i nagle wrzasnęła, przyprawiając resztę ekipy o zawał serca. Żaden horror by ich tak nie wystraszył. Dziewczyna była z siebie dumna.

-Ivy!- wykrzyknęli wszyscy na raz i nie był to bynajmniej okrzyk radości.

-Do reszty zgłupiałaś?!- wydarła się Michelle.

Ivy tylko głupkowato się śmiała. W jej oczach zbierały się szczęśliwe, migoczące łzy.

-Nie słyszeliśmy jak wchodzisz.- dodał Peter już trochę spokojniejszym tonem.

-Chciałam zrobić wam niespodziankę.- odparła niewinnie dziewczyna i wpakowała się na kanapę obok Parkera.

-Trochę długo cię nie było.- dodał Ned.- Daleko mieszka ten twój kolega?

-Kawałek stąd. Trochę się zagadaliśmy.- skłamała z łatwością. Nawet powieka jej nie drgnęła, było to dla niej zupełnie normalne.

-Zaraz będzie najlepszy fragment. Cicho!- zgasiła ich MJ i pochłonęła garść popcornu.

Reszta wieczoru minęła bardzo szybko. Horror się skończył, Ivy podziękowała przyjaciołom za przyjście i na odchodne zrobiła im gofry.

Gdy wyszli, usiadły z MJ na kanapie i milczały przez chwilę.

-Przypomniała ci się ciocia?- zapytała właścicielka kręconych włosów.

-Tak. Śniła mi się.- odparła Ivy i uśmiechnęła się do kuzynki. Wymuszony uśmiech skończył ten temat.

Lepiej było usiąść razem w ciszy, w salonie, kiedy ciocia i wujek już spali. MJ była dziwną dziewczyną, miała swój ciekawy charakter i niektórzy mogli tego w niej nie lubić. Ivy przyzwyczaiła się już do niej i doceniała jej sposób pocieszania, którym często była po prostu pokrzepiająca cisza.

Następnego ranka obie wstały z bólem pleców i niesamowitym zdziwieniem, że zasnęły na kanapie. Mimo to, humory im dopisywały i dziewczyny zadziwiająco szybko wyszykowały się do szkoły, więc były na miejscu nawet przed autobusem. Chłopcy byli w szoku.

W szkole jak zwykle było nudno i Ivy miała ochotę wkroczyć do akcji jako Toxine. Od kiedy tak pożądała adrenaliny? Być może uzależniła się od dreszczu ekscytacji i zagrożenia.

Ku jej uciesze nie musiała długo czekać na sms-a od swojego zleceniodawcy. Wieczorem przywdziała na siebie czarno-zielony kostium i wyskoczyła z okna, aby po chwili poszybować na lince między drapaczami chmur.

Doświadczenie już nauczyło dziewczynę, że łatwiej było coś ukraść niż donieść to szczęśliwie do laboratorium. Spidey zawsze już był w okolicy, kiedy Ivony opuszczała fabryki czy, jak w tym przypadku, biuro jakiegoś bogatego inwestora. (Wcale nie Osborna. Ciekawe, czy się pojawi.)

Ale Ivy pamiętała o swoim postanowieniu, co otworzyło w jej drugim życiu beztroski rozdział ośmieszania Spider-mana.

Kiedy bohater zbliżał się do dziewczyny, ta strzeliła strumieniem kwasu idealnie... tam. Skrzyżowała ręce na piersi, patrząc wymownie na Pająka.

Wydawał się nie zauważyć niczego podejrzanego i nawet wystrzelił w jej stronę pajęczyny, aż litościwa dziewczyna postanowiła go oświecić:

-Lepiej się ukryj Pajączku, albo cały Nowy Jork zobaczy twój odwłoczek!- krzyknęła i zniknęła za zakrętem.

Gdy spojrzał w dół, Peter zrzucił z siebie kostium jak poparzony, bo zauważył, że zaczyna się topić. Całe szczęście bielizna jeszcze przetrwała. Musiał więc dyskretnie przebiec się do uliczki, w której zostawił plecak z ciuchami. Był czerwony, zupełnie jak jego maska, a widok przepalonego na tyłku kostiumu rozrywał mu serce.

"Pan Stark mnie zabije!"

Ivy oparła się o jeden z kominów i zaśmiała się szczerze. Była zadowolona ze swojego żartu i marzyła skrycie, by zobaczyć wyraz twarzy chłopaka, który chował się za maską. Nie umiała sobie jej wyobrazić i momentami żałowała, że nie skorzystała z okazji wtedy w porcie i nie zdjęła jego maski. Ale byłoby to niesprawiedliwe. Czemu chciała być tak uczciwa? Spacerkiem przeszła po dachach do biura dr. Klaina i wskoczyła do środka przez okno.

Odłożyła części na jeden z zawalonych papierami stołów i oparła się o niego. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Rzadko poświęcała uwagę temu jak zmieniło się laboratorium ale teraz wyraźnie było widać zmiany.

Walizki, w których przynosiła odczynniki tworzyły pokaźny stosik, tablica korkowa była czerwona od zaznaczanych na planie Nowego Jorku miejsc, a na środku stało coś, na czym spoczywała granatowa płachta. Zapewne detoksyfikator nabierał powoli kształtów, co zapowiadało koniec jej pracy. Uśmiechnęła się nieznacznie. Czy napewno chciała, aby to wszystko się skończyło?