Podjęłam powolną próbę podniesienia się do pozycji siedzącej.
Udało mi się, jednak na moment musiałam przymknąć oczy z nieprzyjemnego powodu.

Gdy ból trochę zelżał, podniosłam wzrok na stojący przede mną stoliczek i czym prędzej chwyciłam pudełko z tabletkami przeciwbólowymi, wrzucając dwie pigułki do ust. Popiłam je herbatą, mając nadzieję, że w jakimś stopniu mi pomogą.

Chwilę później zarejestrowałam kroki, podążające w moim kierunku. Niemcy jednakże nie dotarł od razu, bo zatrzymał się w pół kroku, pewnie z zaskoczeniem stwierdzając, że już nie śpię.
Podejmując się dalszemu przemieszczaniu, jego kroki były wolniejsze i bardziej ostrożne.
Cicho westchnęłam.

Chłopak nic nie mówiąc poszedł do kuchni. Tam nastawił czajnik z wodą i dopiero wtedy wrócił do stoliczka.

— Guten Abend Polen — powiedział cicho, uciekając wzrokiem gdzieś indziej. Był bardzo zmieszany.

— Cześć... — wychrypiałam w odpowiedzi. Zapadła między nami niezręczna cisza, którą przerwała zagotowana woda.

Niemiec ponownie poszedł do kuchni, by po paru minutach wrócić z kubkiem świeżej, gorącej herbaty.

— Proszę, pomyślałem, że będziesz chciała się napić czegoś cieplejszego — podał mi delikatnie naczynie.

— Niemcy, powiedz mi... — zaczęłam, ale przerwał mi ruchem dłoni. Na jego twarzy pojawił się zdecydowany i zatroskany wyraz.

— Wybacz że ci przerwę, za chwilę ci wszystko powiem, tylko najpierw ty odpowiedz mi na parę pytań. Jest to bardzo ważne — lekko skinęłam głową. — Czy czujesz jakby coś było nie tak? Masz mroczki, zawroty głowy?

— Nie, tylko bardzo mnie boli głowa. I mam dreszcze

— Połóż się z powrotem. Wzięłaś tabletki? — ponownie potwierdziłam ruchem głowy. — Powinny zadziałać też przeciwgorączkowo

— Jak długo byłam nieprzytomna? Co się stało?

— Około dwóch godzin. Leżałaś w rowie z wodą. Całe szczęście, że się nie utopiłaś. Uderzyłaś się dość mocno w głowę — zmrużyłam oczy, chcąc odtworzyć wspomnienia z tego, co się wydarzyło. Niestety, nadal miałam pustkę.

~POV. Niemcy~
Wcześniej

Obudź się.

Niemcy, obudź się

Oszołomiony wstałem, nie wiedząc co się dzieje.
Na dworze szalała wichura, co chwilę niebo rozdzierały błyskawice.

Coś mnie tknęło, sprawiając, że mimowolnie wstałem z fotela. Czułem u siebie zaniepokojenie. Tak jakby coś się miało, bądź właśnie się działo złego. Nie wiedziałem jednak, co to mogło być, więc zignorowałem to i skierowałem się do swojego pokoju.

Jednakże nie dotarłem do niego. Jakaś siła przejęła nade mną kontrolę, pchając mnie w stronę drzwi wyjściowych.
Założyła mi buty i wrzuciła płaszcz, prowadząc mnie w stronę lasu. Tam mnie już opuściła.
Zmarszczyłem brwi, patrząc na las, stojąc jak idiota w środku ulewy.

Odwrót do domu nie wchodził w grę, ale nawet nie przyszedł mi do głowy. Tutaj doznałem zaniepokojenia ze zdwojoną siłą.

— O co chodzi? — mruknąłem sam do siebie, nie wiedząc co robić.

Las.

Biegnij.

BIEGNIJ!

Głos rozbrzmiewał mi w uszach głośnym echem, dodając moim nogom skrzydeł.
Z miejsca ruszyłem jak najprędzej, nie wiedząc czego mam szukać.
Jednak nogi jakby same mnie prowadziły.

I wtedy wszystko zdarzyło się szybko.
Największy piorun, jakiego tej nocy widziałem zaznaczył swą obecnością niebo, w akompaniamencie niebezpiecznego grzmotnięcia. Przystanąłem, by za chwilę ponowić bieg w innym kierunku.

Nie wiem ile to trwało. Pięć minut? Dwadzieścia? A może pół godziny?
Wtedy straciłem poczucie czasu, ale w końcu dotarłem do tego miejsca.

Doznałem uczucia, że to jest to miejsce. Zamarłem, gdy rozglądając się, zauważyłem w dole rowu nieruchomy kształt.
Gdzieś obok usłyszałem tętent kopyt jelenia, który zniknął w głębi lasu.

Jeszcze jeden piorun rozdarł niebo, ukazując postać leżącą twarzą nieco ponad powierzchnią rwącej rzeki.

Czym prędzej zsunąłem się i pochwyciłem dziewczynę, za chwilę przyglądając się jej przy brzegu. Oddychała, ale była nieprzytomna. Błoto i ciemności nie pozwalały mi sprawdzić, czy doznała jakiś zranień, co nie pozostawiało mi wyboru.

Podniosłem ją ostrożnie i ruszyłem z nią w kierunku mojego domu.
Z ulgą przekroczyłem próg drzwi.

Położyłem ją na kanapie i pobiegłem do łazienki. Nalałem do wiadra ciepłej wody i wrzuciłem do niego czystą ścierkę. Potem ruszyłem do swojego pokoju i przetrząsnąłem szafę.
Znalazłem w niej całkiem nowy dres, którego ani razu nie miałem ubranego. Dostałem go kiedyś na urodziny, ale nie zamierzałem w nim chodzić.

Wróciłem do przedpokoju i przemyłem dziewczynę na tyle, na ile mogłem.
Stwierdziłem, że oprócz rany na czole, nie odniosła niczego poważniejszego.
Tyle dobrze, że krew miała ujście i nie utworzył się duży guz, gdyż mogło to doprowadzić do niezbyt dobrych konsekwencji. Teraz jedynym problemem mogło być zakażenie.

Gdy opatrzyłem ranę musiałem się wziąć za przebranie Polski.

— Musisz to zrobić. Inaczej się wyziębi — przekonywałem się, gdy zacząłem ściągać z niej koszulkę. Cichym jęknięciem zareagowałem na ilość blizn na jej ciele, a także na tą nową, która niespodziewanie pojawiła się przed paroma dniami.

Szybko założyłem na nią ciepłą bluzę i zabrałem się za spodnie. Przez fakt, że były obcisłe i do tego mokre, nie było to najłatwiejsze zadanie, jednak ostatecznie mi się udało.
Wciągnąłem szybko suchy dres i wziąłem jej ubrania do pralki.
Wróciłem z kocami, którymi ją przykryłem i przygotowałem herbatę oraz tabletki, w razie jej przebudzenia.

Mogłem tylko siedzieć i czekać, aż się obudzi.

Nie opowiedziałem jej całej historii.
Bynajmniej nie wspomniałem o tym czymś, co mnie zmusiło do pójścia do tego lasu.
Widziałem jej zakłopotanie, gdy wspomniałem o przebieraniu, co było całkowicie zrozumiałe.

— Przepraszam — powiedziałem na samym końcu, napotykając jej zaskoczone spojrzenie.

— Dlaczego mnie przepraszasz? — spytała, marszcząc brwi.

— Miałem się trzymać od ciebie z daleka, a tymczasem zamiast zabrać cię do twojego domu, przytargałem cię tutaj — spuściłem wzrok.

— Nie miałeś pewności, czy kogokolwiek zastaniesz, poza tym twój dom był najbliżej. Do tego lepiej się stało, bo wydaje się, że... nie dokończyliśmy czegoś ważnego — ostatnie słowa wypowiedziała z małym wahaniem. — Skoro już zaczęliśmy razem z tym walczyć, musimy to doprowadzić do końca

— Jak mamy to zrobić, skoro... ja samym sobą nie ułatwiam ci w niczym? Jak we mnie jest ten potwór którego chcesz powstrzymać? Nie chcę być kolejnym powodem twojego strachu — poczułem napływającą rozpacz i rezygnację.

— Najwyraźniej nadszedł czas najwyższy, aby to zmienić — uśmiechnęła się blado. Zacząłem się domyślać, o co jej chodziło.

— Polen... jesteś tego pewna?

— Tak. To znaczy, chyba tak. Tak myślę — zacisnęła szczękę, walcząc ze sobą. Czułem, że toczy się w jej głowie poważna dyskusja strachu i zdrowego rozsądku. Nie mogłem jej zawieść.

— Wiem, że kiedy dojdzie co do czego, będziesz żałować swojej decyzji — podniosła na mnie wzrok, który wprost wskazywał, że wyczytałem jej to z myśli. — Proszę cię tylko abyś pamiętała, że moją ostatnią rzeczą jest zrobienie ci krzywdy. Jestem w tym wszystkim z tobą i nie zamierzam cię zostawiać

Dziewczyna z pewną ulgą skinęła głową. Uśmiechnąłem się lekko.

— Gdy poczujesz się trochę lepiej, pokażę ci gdzie jest łazienka. Nad ranem zadzwonię do twojego brata- — przerwałem, zaczynając się zastanawiać, co dalej? — Wolisz wrócić do swojego domu?

— Mogę tutaj zostać, o ile to nie będzie problem — odparła po chwili namysłu.

— W takim wypadku Ungarn będzie musiał ci spakować rzeczy. Narazie odpoczywaj, jest środek nocy

— A ty zamierzasz dalej pracować? — spytała ironicznie.

— Chyba nie zamierzam ryzykować i też pójdę spać — poinformowałem żartobliwie. Niedługo potem spojrzałem na nią z powagą.

— Coś się stało?

— Konfrontacja ze swoim koszmarem jest najgorszą rzeczą, jakiej ktokolwiek by się podjął. Twój ojciec byłby dumny z twojej odwagi — zauważyłem zaskoczenie na jej twarzy. Po chwili ciszy wstałem i ruszyłem do swojego pokoju.

— Niemcy? — zatrzymałem się. — Dziękuję

— Ja tobie również dziękuję. Za to, że dałaś mi szansę. Gute nacht

— Dobranoc...

Przekraczając próg pokoju, zaczęły do mnie docierać fakty sprzed paru chwil. Zrobiło mi się cieplej, poczułem radość.
Zaczęła mnie akceptować. Wszystko zaczęło się układać.

Zasypiając nie potrafiłem powstrzymać ogromnego uśmiechu.