Kiedy się trochę uspokoiłem odwróciłem się i ruszyłem przed siebie. Ruszyłem w stronę szpitala. Jednak przy wejściu zatrzymała mnie para ochroniarzy.

- Proszę się odsunąć muszę przejść.- mówię pewnym siebie głosem

- To pan pobił lekarza?- pyta jeden z nich

- Tak.- odpowiadam patrząc im dumnie w oczy

- Zostaje pan zatrzymany.

- Wy chyba nie wiecie z kim rozmawiacie.- mówię ze śmiechem- Jestem Derek. Derek Black.

Widzę strach w ich oczach.

- Przepraszamy panie Black.- mówią jednocześnie i przepuszczają mnie w przejściu

Przechodzę obok nich nawet na nich nie patrząc. Wiem ile moje nazwisko może zdziałać. Gdybym chciał to jednym swoim słowem mogę doprowadzić do zamknięcia tego budynku. Co oczywiście się stanie jeżeli moja Clair umrze. Wtedy każdy pracownik tego ośrodka poniesie konsekwencje. Idę w kierunku sali gdzie leży Clair. Wchodzę przez drzwi i czuję jak znów zbiera mi się na płacz. Clair jest podłączona do różnych maszyn i minimalnie mogę dostrzec jej unoszącą się klatkę. Siadam obok jej łóżka na stołku i łapię ją za dłoni.

- Kochanie proszę obudź się...- mój głos pod koniec załamuje się i płaczę jak małe dziecko wtulając się w jej drobną rączkę- Nie zostawiaj mnie. Proszę.

Wstaję i kładę się obok mojego aniołka. Uważam aby nie zerwać żadnego z podłączonych do niej kabelków. Przytulam ją delikatnie i zapadam w sen mając w swoich ramionach mój największy skarb.

******************************

Budzę się kiedy czuje delikatnie poruszenie obok siebie. Otwieram oczy i zamieram. Clair. Ona się obudziła.

- Ty się obudziłaś.

Mówię i podrywam się szybko do góry. To był mój błąd. Clair leżała na mnie i w tym momencie spadła na łóżko z jękiem.

- Przepraszam skarbie.- sprawdzam czy wszystko z nią w porządku- Nic cię nie boli? Wezwać lekarza? Już biegnę.

Wybiegłem szybko z sali. Szybko znalazłem pokój lekarzy i wszedłem do niego bez pukania.

- Obudziła się.- mówię i nie czekając na nich biegnę z powrotem do Clair