- Dokąd tak właściwie jedziemy? - zapytała Lotte po chwili ciszy.

- Przed siebie - zaśmiała się Ri. - Musimy mieć pewność, że nie mamy ogona.

- Ach to życie gangsterów - zakpiła.

- Uwierz mi, ma swoje plusy - zauważyłam, wywołując śmiech Ri, której chyba na myśl przyszły te same zalety co mi.

- Musisz wiedzieć siostrzyczko, że te dwie wyrosły na całkowite sadystki, które jara zabawa nożami - prychnął jedyny chłopak w naszym gronie.

- I czemu kłamiesz? - zapytałam. - Dobrze wiesz, że Ri woli rury, a ja baty.

Moje słowa wywołały głośny śmiech szatyna i zdziwiony wzrok Lotte, która po chwili pokręciła głową.

- Chyba wolę nie znać szczegółów.

- Bardzo prawdopodobne. - Z ust siedzącej obok mnie szatynki wyrwał się lekki śmiech.

- Ale się nie obrażę, jeśli zajęłybyście się Alex. Wtedy z przyjemnością poznałabym szczegóły - dodała Lot tym razem, to nas wprawiając w osłupienie.

- Co masz na myśli? - zaciekawiłam się.

- Wkurwia mnie ta mała szmata - syknęła dziewczyna. - Za swój życiowy cel postawiła pokazanie, że jest tysiąc razy lepsza od was i wsadzenie was do pierdla. Stała się typową służbistką, która wkurwia wszystkich, nawet Simpsona.

- No, on nigdy nie lubił lizusów - zaśmiałam się.

- Dokładnie, ale ona tego nie potrafi pojąć. Na każde zebranie przychodzi z tym swoim pierdolonym notesikiem, notując każde jedno słowo, a na każdym kroku, podkreśla, jacy to wy jesteście okropni i że nie wyobraża sobie co wam siedziało w głowach. Zaczęła nam mamkować... w sumie to się dziwię, że jeszcze do mnie nie dzwoniła gdzie jestem, bo nie stawiłam się punktualnie w domku. Jest tak wkurwiająca, że głowa mała. A David jest teraz dla niej oczkiem w głowie. Wszystko musi być tak jak David chce, bo zła Camilla złamała mu pierdolone serduszko.

- Dom wariatów - prychnęła Ri.

- Mówi gangsterka, mieszkająca z osiemdziesięciu typa w domu - zakpił Jones, wywołując śmiech całej naszej czwórki.

Zdecydowanie brakowało mi takich normalnych rozmów między naszą czwórką. Jasne dalej mogłam rozmawiać z Ri i Jonesem, ale brakowało mi nieowijającej w bawełnę Lotte. A dodatkowo ciekawiło mnie to, co się dzieje w Interpolu, bo nie oszukujmy się, najbardziej żałowałam, że nie mogłam zobaczyć miny Simpsona, gdy jego ulubienica uciekła z wrogiem.

- Ale propo telefonu od królowej Alexy. Niedługo będę musiała wracać do domu, więc może przejdźmy do konkretów co? - zaproponowała Lott.

- Jasne - zgodziłam się, a chwilę później w dłoni Ri pojawiła się potrzebna nam teczka. - jeszcze raz dzięki Lott. 

- Nie ma za co. Jak będziecie czegoś potrzebować to dzwoń.

- Wiesz, że ja to zapamiętam, a ty przez to pośrednio wkręcisz się we wspieranie przestępczości? - zauważyłam.

- Nie złapią mnie, a nawet jeśli, to zwalę na ciebie, więc mniej mi się oberwie, a tobie szantaż wiele nie zmieni w kartotece - zaśmiała się, a my wraz z nią.

- Co prawda, to prawda.

- Jak coś nie ma o nim zbyt wiele informacji, a nie miałam czasu, żeby sprawdzić monitoring.

- A skąd wiesz, skąd i z kiedy sprawdzać? - zdziwiła się Ri.

- Mamy zajebisty nowy program. Wychwytuje charakterystyczne rysy twarzy ze zdjęcia i przeszukuje wszystkie zintegrowane monitoringi z całych Stanów, ale niestety trochę to trwa.

- Dasz radę to zrobić? - zainteresowałam się.

- Wątpię - przyznała. - Za często z tego korzystamy na co dzień, a nie da się szukać na raz kilku osób.

- Kurwa - zaklęłam.

- Ale - zaczęła - przez to ten program zainstalowany jest na wszystkich możliwych urządzeniach, w tym na moim prywatnym laptopie.

- Damy radę go zwinąć na jeden dzień?

- Wydaje mi się, że nie będzie takiej potrzeby. Mam jutro wolne, a reszta jest w pracy. Będę wam mogła chyba nawet pomóc.

- Mówiłam ci już, że jesteś najlepsza? - zapytałam, a dziewczyna się zaśmiała.

- Wątpię, ale zostaw na później te czułości. Teraz muszę spadać. Widzimy się jutro.

- Dziękuję.

- Wisisz mi przysługę.

- Jak będziesz chciała się kogoś pozbyć, albo przesłuchać w mniej sanitarnych i cywilizowanych warunkach daj znać.

- Zapamiętam - zaśmiała się - ale nie miałabym nic przeciwko gdybyście trochę postraszyli księżną.

- Masz to jak w banku - obiecałam ze śmiechem. - Zadzwoń jutro, jak pojadą do pracy i wyślij adres. Jeszcze zobaczymy, czy przyjedziemy do ciebie, czy ktoś pojedzie po ciebie, ale raczej to drugie. Możesz mieć w domu jakieś podsłuchy.

- Nie ma problemu.

Chwilę później Lotte opuściła pojazd, a my ruszyliśmy w dalszą drogę, a konkretniej do China, gdzie zgodnie z obietnicą spędziłyśmy dwie godziny. W sumie dopiero po telefonie od Killera, że jak zaraz nie wrócimy to nam dupy skopie, ruszyłyśmy w drogę powrotną.

Jak się okazało Killer kazał nam już wracać, bo miałyśmy kilka ran do zszycia, a przy okazji był trochę niecierpliwy za swoim hajsem. Szybko przekazałyśmy mu, wszystko co musiałyśmy, opatrzyłyśmy czterech gangsterów od Cox'a, których ten wysłał z informacją, że w końcu mam u niego dług za te informacje, które mi dał. Od razu zrozumiałam, że żartował, ale dla jego pachołków nie było to takie oczywiste.

Po powrocie do pokoju miałam jeszcze w planach przejrzeć papiery, które dostałam od przyjaciółki, jednak gdy tylko usiadłam na łóżku, to momentalnie zachciało mi się spać, a po spojrzeniu na zegarek, który wskazywał południe, wcale mnie to nie zdziwiło. Papierki zostawiłam sobie na jutro, a sama jedynie rozebrałam się do bielizny i rzuciłam na łóżko, momentalnie odpływając w objęcia Morfeusza.

***

Następnego dnia obudził mnie dźwięk dzwoniącego telefonu, który z ogromnym wkurwieniem przystawiłam do ucha.

- Czego? - warknęłam.

- Spokojnie ranny ptaszku - zaśmiał się znajomy głos, lekko zniekształcony przez odległość jaka nas dzieliła.

- Co jest? - zapytałam.

- Miałam do ciebie dzwonić, jak suki wyjdą, więc dzwonię, ale z tego co słyszę, to ty jeszcze sobie smacznie spałaś.

- Tak - jęknęłam. - Która to w ogóle jest godzina?

- Szósta po południu.

- Zajebiście - mruknęłam. - Dobra lecę ogarnąć wszystko co muszę i do ciebie oddzwonię.

- Czekam - zaśmiała się, a po chwili mogłam usłyszeć dźwięk przerwanego połączenia.

Z głośnym westchnięciem przetarłam oczy, a następnie wstałam z łóżka i zabierając jeszcze tylko rzeczy z szafy udałam się do przyległej łazienki. 

Po porannej, a w moim wypadku raczej wieczornej toalecie, zeszłam na dół, gdzie w pokoju przerobionym na olbrzymią kuchnię przygotowałam sobie płatki i kawę.

- Hej Ila - przywitał się Sam.

- Hejka. Wiesz może czy Killer już wstał?

- Z tego co wiem, to jest na siłowni, bo dzisiaj cała sportowa część jest zarezerwowana dla niego.

- W życiu się nie przyzwyczaję do tych dni sportu - jęknęłam wywołując śmiech chłopaka.

- Dasz radę. Nie masz wyjścia - pocieszył, na co jedynie prychnęłam.

- Coś się wymyśli.

- Dobra ja spadam. Praca wzywa, a tobie życzę powodzenia. Killer jest drażliwy, jak mu się przerywa ćwiczenia.

- On całe życie jest drażliwy - zauważyłam.

- To swoją drogą - zaśmiał się, po chwili zostawiając mnie samą, żebym mogła w spokoju dokończyć śniadanie.

Po skończonym posiłku umyłam miseczkę, następnie układając ją na odpowiednie miejsce, a już po chwili kierowałam się do siłowni. Nie zajęło mi dużo czas, aby zobaczyć czarnoskórego mężczyznę w samych spodenkach bokserskich okładającego pięściami worek treningowy.

- Wskakuj na ring - mruknął Killer, nawet na mnie nie patrząc. - W rogu są bandaże.

Bez zawahania spełniłam jego polecenie, po chwili już kończąc obwiązywać swoje pięści.

Ledwo skończyłam zawijać kawałek elastycznego materiału, a już Killer rzucił się z pięściami, błyskawicznie zadając mi cios w policzek, przez który moja głowa odskoczyła w bok. Szybko się zreflektowałam, podnosząc pięści w górę, aby móc blokować i kontratakować. Pomimo nieporównywalnej siły Killera, miałam drobną przewagę w postaci tego, że kiedyś trenowałam boks. Jednak między tamtymi walkami, a tymi były diametralne różnice. Po pierwsze, tutaj nikt się nie ograniczał do czystych zagrań, bo chodziło o wykończenie przeciwnika, a nie tylko pokonanie go. Po drugie, tam były wyrównane szanse pod względem siłowym. Jasne, fakt że jestem dziewczyną nie jest żadnym wytłumaczeniem, ale nie jest tajemnicą, że faceci są silniejsi, a w czarnym półświatku nie ma szans, żeby ktoś zadawał lżejsze ciosy tylko dlatego, że ty jesteś słabsza. Tutaj gra się va bank. Wszystko, albo nic.

Sprawnie zablokowałam cios Killera wymierzony w mój nos, ale zdecydowanie odczuło to moje lewe ramię, które przyjęło całą siłę ciosu. Odbiłam się z miejsca sprzedając kopnięcie w potylicę mężczyzny, szybko zabierając nogę, bo podkładanie kończyn, które przeciwnik łatwo może złamać, jest niewyobrażalną głupotą. Zamroczonego mężczyznę uderzyłam jeszcze z pięści w nos, a następnie kilkoma szybkimi ciosami w brzuch. Widząc, że odzyskał już ostrość widzenia i trzeźwość umysłu, ponownie uniosłam pięści, przechodząc do ofensywy. Jednak nie mogłam być przygotowana na kopnięcie, które niby uniknęłam, ale tak na prawdę chyba o to chodziło, bo jak noga Killera wracała na ziemię obok niego, otrzymałam nią kopnięcie w tył kolana, co momentalnie spowodowało zgięcie się nogi, a tym samym upadek na ziemię. Kilka szybkich ciosów i leżałam jak długa.

- Dobra! Starczy! - krzyknęłam spluwając krwią i odsuwając się na drugi koniec ringu, gdy Killer zamachnął się do kopnięcia.

Po chwili  moją stronę została wystawiona dłoń, którą z wdzięcznością przyjęłam. Stając na równe nogi, lekko rozmasowałam swoje kolano, a następnie zajęłam bandaże.

- Umiesz się bić - zauważył zdyszany - ale zapominasz, że my nie gramy czysto. Musisz się przestawić też na mniej typowe zagrania.

- Zapamiętam - mruknęłam wycierając ręką, spływającą z mojej rozciętej wargi krew.

- A co w ogóle było tak ważnego, że postanowiłaś mi przerwać?

- Ta moja znajoma z Interpolu zdobyła dla mnie policyjne informacje o Foxie - zaczęłam.

- I co w związku z tym? 

- Mają jakiś nowy program, który przeszukuje monitoring z całych Stanów jednocześnie w poszukiwaniu osoby, której zdjęcie wprowadzi się do systemu. 

- I zgodziła się go udostępnić, ale?

- Ale nie chcę jechać do niej na chatę, bo nie ufam jej współlokatorom, że nie ma tam żadnego podsłuchu.

- To jedźcie do jakiegoś magazynu. W K2 jest gabinet, który jak chcesz możesz zająć na czas poszukiwań.

- Serio? - zdziwiłam się.

- Jasne. Jak będziesz potrzebowała ludzi daj znać - oznajmił. - Dodatkowe szkolenie na O.G.

- Ile razy mam ci powtarzać, że nie chcę mieć ludzi pod sobą?

- Powtarzaj ile chcesz - zaśmiał się - ale to nie znaczy, że coś z tym zrobię.

- Dzięki - prychnęłam.

- Nie dziękuj - zaśmiał się - a teraz spierdalaj zanim zmienię zdanie.

- Już się tak nie męcz z grożeniem mi. Lecę i jeszcze raz dzięki Killer.

- Spierdalaj - mruknął.

- Jasne, ale kradnę ci Ri i Pay! 

- Spierdalaj póki możesz - warknął, a ja ze śmiechem spełniłam jego polecenie.

Od razu popędziłam do skrzydła szpitalnego, aby przekazać Pay, że ma się zbierać. Do pomieszczenia dotarłam szybko, a tam na moje szczęście spotkałam zarówno brunetkę, jak i Ri.

- Co ci się do cholery znowu stało?! - krzyknęła szatynka, gdy tylko wpadłam do pomieszczenia.

- Co? - zdziwiłam się, a ona bez słowa wskazała na moją twarz.

- A to - mruknęłam - walczyłam na ringu z Killerem.

- Jesteś niepoważna - jęknęła. - Masz łuk brwiowy do szycia i pękniętą wargę, o siniakach już nie wspominając.

- Zagoi się - zaśmiałam się. 

- Siadaj założę ci szwy - mruknęła Ri, kręcąc głową na boki.

- Weź ten spray ściągający, to chociaż opatrunku nie będę musiała nosić - poprosiłam. Dziewczyna pokiwała głową, a kilka chwil później moja rana była już sklejona. - A tak w ogóle nie po to tutaj jestem. Killer pozwolił mi w K2 zrobić sobie tymczasowe miejsce wypadowe i powiedzmy, że pozwolił, żebym wzięła was do pomocy. Jedziecie?

- Jasne - zgodziła się Ri, a Pay pokiwała głową.

- Zajebiście - ucieszyłam się. - To idę jeszcze tylko zmyć tą krew, i wziąć potrzebne rzeczy i lecimy.

- Jeden problem - mruknęła Pay.

- Jaki?

- Nie żeby coś, ale ja z całą pewnością nie pojadę z kroplówką, ani w tym - oznajmiła, wskazując na swoje ciuchy - bo raczej byłoby mi trochę zimno.

- To się przebierz - odpowiedziała Ri, nie widząc problemu.

- Jasne. W piżamę, czy kolejne krótkie spodenki? - zakpiła.

- Nie było tematu - zaśmiała się dziewczyna, a ja wraz z nią.

- Dobra chodź ze mną, to dam ci jakieś moje ciuchy. 

Pół godziny później wyjeżdżaliśmy z terenu N.E. kierując się pod adres jaki podała nam Lotte, a w zasadzie w pobliże tego adresu, bo jak sama dziewczyna oznajmiła: jej sąsiedzi, to pojeby, które od razu doniosą glinom, lub Alex, że jakieś podejrzane typki się kręcą pod domem.

Nie ma co sąsiadów to Alex na pewno specjalnie dobrała.