Kończę pracę. Nie wiem jakim cudem udało mi się ją skończyć. Do końca dnia miałam przed oczami zdjęcia, na których Dawid puka tą laskę. To chore. Jak w ogóle do tego doszło? Jak udało jej się zrobić takie zdjęcia, do cholery?

Nie wierzę, że wyprowadziłam się zaledwie 3 dni temu, a on już posunął inną panienkę. Co za prostak.

Wsiadam do auta i kieruję się do Piastowa. Droga mija mi szybko, ponieważ jadę nieco szybciej niż powinnam. 

Z jednej strony nie chcę go widzieć ani znać, ale z drugiej marzę o tym, aby zabrać z jego mieszkania resztę swoich rzeczy i nigdy więcej go nie oglądać.

Dlaczego otaczają mnie sami skurwiele?

Podjeżdżam pod blok, parkuję auto i wchodzę na klatkę. Pod drzwiami jestem po kilku sekundach. Mam jeszcze klucze, więc od razu je otwieram. Wchodzę do mieszkania nie zwracając kompletnie uwagi na to, czy Dawid znajduje się w środku. Wchodzę do sypialni, wyjmuję walizkę i zaczynam dosłownie wrzucać do niej resztę swoich rzeczy, które zostały w jego mieszkaniu.

- Ej, ej, ej! - słyszę jego głos. Chwyta mnie za nadgarstek i podnosi do góry - Co ty wyprawiasz, Wiktoria? Hej.. - nie dokańcza, bo wymierzam mu z całej siły z otwartej dłoni w policzek.

- Nigdy więcej mnie nie dotykaj. - warczę przez zaciśnięte zęby wytykając go palcami, po czym wracam do pakowania swoich rzeczy.

Kątem oka widzę, że chłopak jest wyraźnie zaskoczony moim zachowaniem. Przerzuca mnie przez plecy i niesie do salonu.

- Puszczaj mnie, do cholery! - uderzam pięściami w jego plecy.

Przechodzimy przez próg do salonu, gdy stawia mnie pod ścianą i kładzie dłonie po obu stronach mojej głowy.

- O co chodzi? Możemy do kurwy porozmawiać normalnie? Co ty za cyrk odwalasz?!

- W tej chwili odsuń się, albo poprawię ci z drugiej strony.

- Wiktoria, co się stało?! - chwyta mnie za nadgarstki i dość mocno potrząsa - Kurwa, rano było wszystko dobrze, miałaś wrócić do domu. A ty wpadasz i pakujesz resztę rzeczy... Nadal złościsz się o tą zazdrość? Przecież do cholery obiecałem z tym skończyć!

- Ty pieprzony sukinsynu. - parskam przez śmiech z niedowierzaniem.

- Słucham? - pyta, a w jego oczach dostrzegam złość i zdezorientowanie.

- Dobrze słyszałeś, pieprzony sukinsyn! - wykrzykuję prosto w jego twarz i odpycham go, jednak on znów przywiera do mnie ciałem i nie pozwala mi odejść - Głuchy jesteś? Zostaw mnie!

- Chcę wiedzieć o co chodzi. - przytrzymuje moje ręce nad moją głową, abym nie mogła wykonać nimi żadnego ruchu.

- Po pierwsze, jesteś popieprzony. Odejdź, do kurwy! - przeklinam i w tym momencie w jego oczach zauważam strach. Tak, jakby dotarło do niego, że zaczyna przesadzać.

Odsuwa się i puszcza moje ręce. Wyjmuję z wewnętrznej kieszeni kurtki zdjęcia i rzucam nimi prosto w niego. Patrzę na jego wyraz twarzy, a do oczu napływają mi łzy. Na przyspieszonym oddechu obserwuję każdy jego ruch.

Patrzy na zdjęcia i podnosi je powoli z ziemi. Nabiera więcej powietrza do płuc, po czym podnosi na mnie wzrok, a nasze spojrzenia się spotykają.

- Wiktoria, to nie tak...

- Wiedziałam, że to powiesz. - przerywam mu - "Wiktoria, to nie tak" - naśladuje go - A jak do cholery?! Chyba bardziej obleśnych zdjęć nie mogłam dostać! - krzyczę, a po moich policzkach spływają łzy.

- Skarbie, proszę... daj mi wyjaśnić. Wszystko ci wytłumaczę, przysięgam...

- Tu nie ma co wyjaśniać.

- Błagam..

- Okej. Jedno pytanie w takim razie.. skoro "to nie tak jak myślę", to te zdjęcia to fotomontaż. Zdradziłeś mnie? - pytam, choć i tak nie uwierzę w ani jedno jego słowo - Pytam się.

- Tak, ale...

- Wystarczy. - przerywam mu znów - Tyle chciałam wiedzieć.

Wychodzę z salonu i wracam do sypialni w celu kontynuowania pakowania swoich rzeczy. Za sobą tylko słyszę Dawida, który krzyczy idąc za mną.

- Byłem pijany! Obudziłem się i kompletnie nic nie pamiętałem, do chuja! Wiki, kurwa błagam cię, nie możesz odejść, słyszysz?! - ponownie pociąga mnie za rękę.

- Zamknij się. Jeszcze raz mnie szarpnij, ostrzegam cię Dawid. - odpycham go od siebie.

- Zostań, to był błąd, jeden jedyny, ona nic dla mnie nie znaczy, nawet tego kurwa nie pamiętam!

- Nie krzycz na mnie. - mówię stanowczo dalej pakując swoje rzeczy.

Dawid dalej coś do mnie krzyczy, jednak jego słowa powoli zlewają mi się w jeden wielki bełkot. Słyszę pukanie do drzwi i dzwonek, nagle ktoś zaczyna do nich walić, jednak Gruszecki jakby w ogóle tego nie słyszał.

Zamykam walizkę i ciągnę ją do drzwi, w które dalej ktoś puka.

- Musisz zostać, rozumiesz? Kocham cię, nie wyobrażam sobie życia bez ciebie, do cholery. - blondyn nie przestaje gadać i chodzić za mną.

Nie zwracam na niego uwagi. Wciskam mu do ręki klucze i otwieram drzwi, przed którymi zauważam Igora. Na niego też w tej chwili nie mam ochoty patrzeć, więc po prostu go omijam, jak gdyby nigdy nic.

Ciągnę walizkę po schodach, ponieważ nie mam ochoty w towarzystwie Dawida czekać na windę. Nie wiem jak to się stało, ale nie słyszę już jego krzyków.

Wychodzę z bloku, gdy nagle przede mną pojawia się sylwetka Igora.

- Zaczekaj. - próbuje mnie zatrzymać.

- Nie teraz, Igor. - ignoruję go i podchodzę do auta. Otwieram bagażnik i wkładam do niego walizkę.

- Porozmawiaj ze mną, widzę, że coś się stało, nie odtrącaj znów mojej pomocy. - nalega.

- Co jest z wami do cholery nie tak?! - wykrzykuję mu prosto w twarz odwracając się w jego kierunku - Czemu nie rozumiecie prostych słów, gdy proszę, abyście dali mi święty spokój?! Odpieprz się. - dodaję z naciskiem i zamykam z trzaskiem bagażnik, po czym kieruję się na miejsce kierowcy, jednak czuję szarpnięcie za nadgarstek.

Odwracam się w stronę szatyna i patrzymy sobie chwilę w oczy. Po moich policzkach kolejny raz spływa fala łez. Bugajczyk pociąga mnie w swoją stronę i zamyka w swoich ramionach. Obejmuję go w pasie i wylewam łzy w jego czarną bluzę z NBL. Chłopak głaszcze mnie po głowie.

- Ciii, nie płacz, skarbie.- próbuje mnie uspokoić - Wszystko będzie dobrze.

- Nic już nie będzie dobrze, Igor. - szlocham przez łzy nie odrywając się od niego - Chcę być sama, proszę.

- Odwiozę cię chociaż do domu. - proponuje.

- To tylko kilka bloków dalej, poradzę sobie. - odpowiadam odklejając się od niego.

- Nie pozwolę, abyś kierowała w takim stanie. Nie chcę słyszeć sprzeciwu, wsiadaj. - odbiera od mnie kluczyki, po czym otwiera mi drzwi od strony pasażera i czeka aż wsiądę.

Wsiadam do środka, a po chwili szatyn pojawia się za kierownicą. Odpala silnik i odwozi mnie do domu.

To zdecydowanie najgorszy dzień w moim życiu.

Już do końca życia chcę być sama.

***

#2 ajj, surprise😁👆