Walone poniedziałki. To ostatnie co pomyślałam, gdy czyjaś ręka, trzymając, za moje przedramie pociągnęła mnie do kantorka czy schowka na miotły, jeden pies. Było tam nie zwykle ciemno i ciasno. Nie byłam, w stanie dostrzec kto mnie tu zaciągnął i czy warto ukrywać przed tą osobą klaustrofobię. Gdy mój oddech zaczął przyśpieszać, a oczy zaszły łzami, strachu wyrwałam się z objęć porywacza i obróciłam w jego stronę. Dostrzegłam męską sylwetkę, nic więcej. Przez ciemność i łzy nic nie widziałam. Z ciężkim tchem upadłam na kolana, łzy ciekły po moich policzkach. Tajemnicza postać dynamicznie przyklękła obok mnie. Poczułam duże dłonie na ramionach.

- Japierdole, Will. Co jest?

Tylko jedna osoba na całym świecie nazywa mnie Will

- Po-je-ba-ło ?- ciężko spytałam pomiędzy oddechami. - Mam, je-ba-ną kla-us-sto-fo-bie. Co ch-ci-a-łe-ś de-bi-lu?

- Oj, sorki Will. No tak wiesz, chciałem spytać co u ciebie. Wiec, co u ciebie?

Zamknęłam oczy, z wielką chęcią rozwaliłabym tego idiotę. Ale to mój kolega, tak? Nie?

Nie mam alibi, kurde. Następnym razem.

Delikatnie uspokoiłam się, mój oddech był szybki, a ręce się trzęsły. Z trudem wstałam i z największym spokojem, na jaki było mnie stać - czyli w ogóle. Opieprzyłam Ryana.

- Pierdolony debilu! Dobrze, oprócz paniki, braku fajek, małego spięcia z wiesz kim, to dobrze.

- Hmm...to faktycznie dobrze. - przez długą chwilę milczał, wykorzystałam ją na unormowanie oddechu. - Nie spytasz co u mnie?

Oburzenie w jego głosie całkowicie zepsuło efekt mojego uspokojenia. Ugryzłam się w język, by nie odpowiedzieć, no nie nie spytam. Wzięłam głęboki wdech i na wydechu szybko spytałam.

- Co u ciebie ?

Zadowolony z pytania opowiedział rozbudowanie, zbędnie długo.

- Dziękuje, że pytasz. Nie za dobrze, kojarzysz tego chłopaka z równoległej klasy? Ciemna karnacja, jasne oczy, luźne bluzy ? - przytaknęłam krótko, trudno nie pamiętać jak nawija o nim cały czas. - Na przerwie, podszedł do mnie. I pytał, czy nie pomogę mu z matmy. A ja się zgodziłem !

- A czy to nie dobrze? Od TYGODNI, szukasz sposobu do zagadania. Na reszcie się spotkacie.

- Dobrze ?! Ale ja nie dam rady tłumaczyć matematyki, ledwo dałem radę powiedzieć „tak", gdy spytał!

- Z tobą jest gorzej niż z dziewczyną - uderzyłam się z otwartej dłoni w czoło i przewróciłam oczami. - Dobra, pomogę ci jakoś. Dziś wieczorem robię maraton, Titanic i takie tam. Przyjdź.

- Uuuu, Leonardo DiCaprio. Jak mógłbym odmówić.

- Mhm, a teraz wypuść mnie.

- O tak! Jasne.

Otworzył drzwi, przepuścił mnie przodem. Na widok jasnych ścian i światła na długim korytarzu kimań spadł mi z serca, dosłownie. Odetchnęłam spokojnie i spóźniona podeszłam do pobliskiej klasy. Obróciłam się, będąc przy drzwiach, Ryana nie było za mną, mignęła mi jego blond czupryna za zakrętem.

*

Stałam pod szkołą, czekając na brata Kim. W ręku trzymałam puszkę energetyka, popijając ją. Drgnęłam gdy nagle obok mnie stanęła zdyszana Kim. Zgięła się w pół, kładąc dłonie na zgiętych delikatnie kolanach. Jedna z dłoni podniosła w moim kierunku. Podałam jej puszkę, dziewczyna wyprostowała się, cała czerwona na twarzy wypiła duży łyk.

- Mmm, jabłkowy ? - patrzyła na puszkę, wzruszyłam ramionami. - Tak, jabłkowy.

- Możliwe, nie wiem. Kupiłam pierwszy lepszy.

- Matthew się spóźnia? - dziewczyna oddała mi już prawie pustą puszkę. - Przyjdę do ciebie o osiemnastej, ok?

- Ta, spoko. Będzie jeszcze Ryan. Ma problemy miłosne.

- I ty mu masz pomóc ? Wieczna singielka?

O to się doigrałaś, Kim.

- Lepsza ja, niż dziewczyna z siedmioma ex, i zadurzeniem w idiocie który jest jej „przyjacielem"

- Sześcioma, sześcioma ex. - jej policzki były czerwona, trudno było stwierdzić czy to od biegania, czy może ze wstydu. - Poza tym, jesteśmy przyjaciółmi i nie chcę tego schrzanić.

- Idiotko! On gapi się na ciebie, ty na niego. Jego kumple cię lubią! Przejrzyj na oczy! - Kim poderwała głowę.

- Sama przejrzyj! Ty też się na niego gapisz. Poza tym ostatnio gadał o tobie...- gwałtownie obróciłam głowę w jej stronę. Moje oczy były szeroko otwarte. Natomiast Kim unikała mojego wzroku. - Zawsze patrzy na nas, jak jesteśmy razem, nie wiem, czy gapi się na mnie, czy na ciebie.

I dotarło ode mnie, gdy gadam z Kim. Patrzę w jego stronę, nasz wzrok zawsze się spotyka, odwracam go jako pierwsza. O japierdole. NIE!

- Nie! To niemożliwe on może mieć każdą! Nie chciałby mnie, coś pomyliłaś, mu chodzi o ciebie. Kochana, jesteś piękna, mu chodzi o ciebie. Mnie nawet nie lubi.

Zapewniałam gorączkowo, nie on mnie nie lubi, a ja jego.

- Wiesz, że to debil ? - jej pytanie było tak oczywiste.

- Wiem.

- No właśnie, byliśmy wczoraj na boisku. Graliśmy w kosza, potem zaczął gadać, o tobie.

- Co mówił ? - proszę, niech coś głupiego.

- Spytał, jak masz na imię.Wiesz on do wszystkich mówi po nazwisku albo bezokolicznikowo. Do mnie tylko parę razy mówił po imieniu... Ale wracając, powiedziałam, że Willow i w ogóle. Pytał, czy się przyjaźnimy i takie tam. I no trochę o tobie mówił, w dobrym sensie.

- Kim. - spojrzała na mnie smutnym wzrokiem. Najgorszy widok na świecie, jej smutne zielone oczy. Kocham ją i zabije każdego, kto sprawi, że zwykle szalony i radosny wzrok przyjaciółki zmieni się w ten ponury. - Jesteś zajebista. On to debil pamiętaj, że chłopcy nie wiedzą, kiedy nas ranią.

- Wiem, ale i tak boli.

Przytuliłam ją, mój mały skrzat. Jestem wyższa tylko o trzy centymetry, a przezwisko skrzata nadał jej Matthew. Które wykorzystuje ja, Matt, idiota i jego kumple. Kim zawsze się wkurza, bo sto sześćdziesiąt cztery to nie tak mało. No ale cóż, idiota ma niecałe sto osiemdziesiąt. Jest ode mnie o dziesięć centymetrów wyższy! Stojąc nadal w uścisku z Kim, podjechało czarne audi. Tak, to nasza podwózka, odkleiłyśmy się od siebie i usiadłyśmy razem z tyłu. Wsiadłam za przyjaciółką, prowadzący Matt trzymał telefon przy uchu.

- Tak, wiem! Kończę, przyjadę o czwartej, tam gdzie zawsze.

Odłożył telefon, spojrzała na nas w lusterku. Jego oczy były identyczne do tych Kim. To jedyna rzeczy, po której poznać można, że są rodzeństwem.

- Hej Matt. Co tam ?

- Dobrze dzięki. - chłopak zacisnął szczękę, jego ciemne cienie pod oczami wyglądały trochę strasznie. Cóż, to jest Matt, odrobinę przerażający, ale spoko brat i kumpel. - Jak tam w szkole dziewczyny ?

- Eeeee.

Jęknęłyśmy razem i mówiąc jedna, przez drugą opowiadałyśmy. Oczywiście pomijając palenie, momenty świrowania, nieopanowany śmiech, płacz czy wstydliwe sytuacyjnej z tego dnia. No czyli gadałyśmy tylko o lekcjach które mamy osobno.

- Willow, Kim macie jeszcze coś z tych petów ? - oj, Matt patrzył na mnie przenikliwie. To on nam je załatwił. - Kim ?

- Tak, mam jeszcze - dziewczyna otworzyła paczkę- cztery.

- Willow? - patrzyłam przez okno.- Willow!?

- Nic, okey!? Nic mi nie zostało, dostałam od idioty.

- Sallow dał ci paczkę ! -dziewczyna szarpała mnie za rękę, w końcu spojrzałam na nią. - Scott, dał ci pety ?

- tak...- groźny wzrok Matta w lusterku speszył mnie.- ...przepraszam.

Siedzieliśmy w ciszy, Matt zatrzymał się pod moim domem na podjeździe. Czekał w ciszy, aż wysiądę.

- Kim?

- Hmm?

- Przyjdziesz dziś?

- Oczywiście, jestem zła na ciebie nie na DiCaprio.

Zaśmiałam się cicho, pociągnęłam nosem i wysiadłam z auta.

____________________________________________________________________________________________________________________________________________

Szczęśliwego Nowego Roku !!!

🍾❤️✨😘

(Za błędy bardzo przepraszam)