Świat jest piękny za oknem, Urszulo Amaranto.
Rozciąga się wokół nas jak nasz dom,
wielki jak nasza wieś i okrągły jak Twój brzuch;

Daj mi dłoń,
otwórzmy dach na oścież,
zakreślmy krąg patykiem.

Spójrz,
złączeni nieubłaganym losem, jak dwie połówki klepsydry,
obejmiemy w posiadanie ogródek, zagajnik i patio;
będziemy nawadniać nasiona i ujarzmimy dzikie bestie,
których nie widziały jeszcze upiory Macondo.

I napiszemy nowe legendy,
których nie znają Cyganie Starego Świata;
córy nasze powiją Dzieciątko,
syny urwą łeb Diabła.

Chłodny cień opada na nasze spocone ciała
i czujemy się w cień ubrani;
strojna w papuzie pióra, do snu składasz głowę
i miażdżysz skorpiona.

Podmuch zwiał z werandy szeleszczące kartki;
Urszulo Amaranto,
- to tylko zmarli piszą listy do żywych.

Na każde skomlące pytanie
w Twoich oczach dostrzegam odpowiedź.

*1 - postać kobieca z powieści "Sto lat samotności" Gabriela Garcii Marqueza.