Po około trzech latach wreszcie tu wracam.

Czuję się w obowiązku, by coś jeszcze dodać.

Czytając poprzednie rozdziały, miałam wrażenie, że gdzieniegdzie się pomyliłam, ale nie jestem w stanie wskazać gdzie, więc po prostu dopiszę ten rozdział. Taki po latach. Z podobnym spojrzeniem, ale jednak trochę innym. Dojrzalszym.

Widzę Wasz ból. Czuję go, ale nie potrafię Wam pomóc, bo sama jestem zepsuta. Za to polecam spróbować wyciągnąć rękę po pomoc, np. pójść do psychologa. A nuż może się nie zawiedziecie.

Poszukajcie czegoś, co pozwoli Wam żyć. Proszę.

Jestem z Was dumna, bo to, że tu jesteście znaczy, że chcecie szukać tej pomocy. Po przeczytaniu tej książki, która może pomóc w niewielkim stopniu, polecam pójść do psychologa. Wierzę, że będzie potrafił Wam pomóc lepiej. Ale jak chcecie zawsze możecie napisać na priv do mnie^^

Kocham Was. Jesteście wspaniali. Proszę, nie dajcie zwyciężyć tym depresyjnym myślom. Wierzę w Was. Wierzę, że to przetrwacie.

Kłopoty nie zawsze są wieczne. Po nocy nastaje dzień, a po deszczu słońce. I może dzisiaj płaczesz, ale hej. Jutro też jest dzień. Zawsze może być lepiej.

Kocham Cię. Uwielbiam Cię. Żyj. Przetrwasz to. Wierzę w Ciebie, rybko^^.

Wiecie co mi pomogło? Zaakceptowanie faktu, że wszystko przemija. To wpędza też w nostalgię, ale mnie głównie uspokaja. Jest trochę przygnębiające. Fakt. Ale potrafi też uspokajać. Polecam.

I wiesz co, rybko? Z uśmiechem Ci do twarzy, więc uśmiechnij się^^.

O właśnie tak. Fantastycznie. Piękny uśmiech.

Idź i kochaj, mimo wszystko.

Tylko miłość nas ocali.

Dziękuję za to, że tu jesteś. Dobrze, że żyjesz. Że jesteś. Uwielbiam Cię, rybko^^.

A teraz wróć do swojego życia i postaraj się żyć z uśmiechem. Nie będzie łatwo, ale wierzę w Ciebie. Dasz radę.

Przepraszam za wcześniejsze błędy w poprzednich rozdziałach. Dziękuję, że ze mną byłeś i za przeczytanie tej książki.

Jesteś cenniejszy, niż myślisz.

Miłego dnia/ wieczoru/ nocy! ❤️