_Soyek_

Raport z dnia 23.05.2019 rok. Godzina 15:41. Podejrzany [REDACTED] sam zgłosił się na komendę Mission Row, dobrowolnie oddając się w ręce policji, tym samym odpowiadając za szereg morderstw ze szczególnym okrucieństwem na poszczególnych trzynastu ofiarach :- Dominica Smith- James Davis- Logan Parker- Mia Howard- Evie Richardson- Sara Suarez- Oscar Black- Chris Taylor- Gabe Woods- Evan Hardy- Sam Foster- Neil Harper- Gregory Montanha…

_Soyek_

Pod budynkiem DOJ'u zbierało się coraz więcej ludzi, żądających wejścia do środka.Wbiegali na siebie, przekrzykiwali, starali się staranować jeden drugiego, by nawet na chwilę spojrzeć przez szklane drzwi budynku, co dzieje się w środku. Według oficjalnych doniesień prasy i stron informacyjnych, akurat dziś miała odbyć się rozprawa sądowa byłego sędziego głównego, który przez ostatnie kilka miesięcy uznawany był za zamordowanego. Zdziwieniem więc było, gdy miasto dowiedziało się o procesie przeciwko martwemu Gillowi Tea. Ostateczną wersją, którą usłyszano, było to, że Gill został porwany, zamordowany i znaleziony w mieszkaniu jednego z największych przestępców w Los Santos. Z tego względu ujęli go i tym samym doprowadzili do jego kary śmierci. Kary, która miała się odbyć publicznie, ale nigdy do owej nie doszło, Dlaczego? Aresztowany znikł z celi i tak ślad po nim zaginął. Nikt nie wiedział, czy sam uciekł, czy pomagały mu osoby trzecie. Mógł ukrywać się dosłownie wszędzie. Mógł kryć się gdzieś na Sandy, mieszkać w domkach w lesie, albo na terenie altruistów, do których nikt nie jeździ, bo nigdy nie ma po co. Możliwości było wiele, za wiele.…

_Soyek_

Westchnąłem bezsilnie. Jestem zmęczony tym całym rozmyślaniem. Czemu uczucia nie mogą być choć troszkę łatwiejsze w rozumieniu? Zdaję sobie z tego całkowicie sprawę, że to nigdy nie będzie na tyle proste, żeby odpowiedź leżała już pod moim nosem, ale chociaż jakiś znak. Jakieś najmniejsze naprowadzenie na to, jak mam iść dalej. Gdzie mam patrzeć. Po co? Na co? Czemu? Może to ja za dużo oczekuję od życia. Może to właśnie ja powinienem obniżyć lekko standardy i nagle magicznie odpowiedź mi się pokaże? Nie no, bez przesady... Nie upadnę AŻ tak nisko. Zauważyłem, że ostatnimi czasy to akurat mnie męczy to wszystko najbardziej. Non stop coś mi wbija szpilki pod skórę i nie ważne kiedy się odwrócę i jak, lewo, prawo, to coś nagle znika, a ja zostaję w tym uczuciem ukłucia. Ciąży mi na skórze, póki nie znajdę źródła.…

_Soyek_

Ciche brzmienie. Płynące gdzieś daleko między budynkami, drzewami, zwykłymi ludźmi. Ciche brzmienie, które czuje każdy, ale nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, jak wiele może znaczyć. Nawet nie swoje. Bez swojego brzmienia za daleko się nie zajdzie. Stanie w miejscu i... Zniknie. Rozpłynie się w powietrzu i choć każdy obiecywał, że będzie go pamiętać, to odejdzie w niepamięć i już nigdy nie wróci do tego, co sprawiało mu radość, przyjemność. Co sprawiało, że miał jakiś powód, by wstać z łóżka ten kolejny dzień i tak szczerze, sam z siebie, się uśmiechnąć. Może dla odmienności spojrzeć w inną stronę, ale dalej pozostawać pozytywnym. Mieć nadzieję, że za rogiem czeka coś dobrego.…

_Soyek_

06.06.2023Właśnie ta data zapadła wyspowym mieszkańcom w pamięć, gdy z małego kościoła, na dobrze znanym zakonie "Błędnej Ciszy", rozbrzmiały weselne dzwony, a za nim dźwięk rozpędzonego, sportowego auta.…

_Soyek_

Było jeszcze wcześnie rano. Wschodzące słońce, nad małą wysepką Los Santos, rozciągało się między wysokimi, szklanymi budynkami i tymi mniejszymi, bardziej przy ziemi i lepiej dostępnymi człowiekowi. Biegało gdzieś radośnie, odbijając się na wszystkie strony w ciepłych barwach, dając chociaż trochę szczęścia wyspowym mieszkańcom. W tym szarym i smutnym mieście trudno było o uśmiech i radość. Może raz, na jakiś krótki czas, ktoś rzuci szybkim uśmieszkiem, ale szybko odwróci głowę i pójdzie w inną stronę, jakby to nigdy nie miało miejsca. I to wcale nie było takie dziwne dla ludzi. Wcale. Traktowali to jako miłą codzienność, albo nawet chwilową przerwę od niej. Jako taki... Moment odejścia od rutyny. Lekka nadzieja, że szczęście jeszcze tu istnieje, a ludzie nadal mają duszę.…

_Soyek_

Kiedy jest wiadomo, że z oczu źle patrzy, a dusza sama, odzwierciedlając odbicie, pokazuje prawdę. Bo to się czuje. Aż za bardzo. I aż za bardzo boli, kiedy się o tym wie. Wie i rozumie. Jak to działa. Jak ma działać. I teraz przychodzi pytanie, które zadaje sobie wiele z nas. Można się tego nauczyć? Można to wyczuć? Można. Ale czasami warto nie wiedzieć. I nie rozczarować się od razu. Dać temu popłynąć. Gdzieś daleko, gdzie może chwilę pozostać. Może po drodze się czegoś nauczy, jak da się temu szansę.…

_Soyek_

- Montanha, to są ostatnie chwile, kiedy możesz z nim pogadać. Nie przedłużaj i idź. - do policjanta zwrócił się ochroniarz więzienia Los Santos. Nie widziało mu się siedzieć tu kilku kolejnych godzin wśród kryminalistów i innych wykrętów, którzy uprzykrzali mu życie na każdej jego zmianie. Nocnej i dziennej. Fakt trzymania tu jednego z największych kryminalistów tej wyspy sprawia, że jego każdy krok wydaje się co najmniej niepewny. - Zostaw wszystko co niebezpieczne na szafce. Odbierzesz, jak wrócisz. Nie ufam wam.…

_Soyek_

How do people deal with rejection? How do they react? What do they do? A difficult question. Very difficult. Some people put up with it... Quite well. They have the thought in their head that they will forget after a while anyway and there is nothing to worry about. That someone else will be found and they won't have to worry about it anymore. That they won't feel it anymore and it will only get better. That's how it can be. Maybe. Because it doesn't have to be at all.…

_Soyek_

The human heart is difficult to understand. Too difficult. There is no way to understand it. It is strange. Everyone has a different way to their heart. Some sink into music, others into books.... And others think. About created things and those uncreated. They think and wonder about everything. They wonder what it would be like if they were in a different place now, or what would happen if they dared to say what they really think. What consequences would that have? What could possibly happen? Where would they be now.…

_Soyek_

Piękno twe, delikatne, ale szorskie i twarde budzi me myśli po środku nowiu. Człowiekowi upić nie można, gdy pijackie marzenia nazwane dźwięcznym tym imieniem. Uwiłem gniazdko, gdzie ciepło, przytulnie. Gdzie z bagnetami nie ruszą. Zabrałem sobie i oddawać mi się nie widzi. I niechajże mnie gonić zachcą. Gonić, złapać, ukarać srogo. Serce dalej zamknięte na klucz złocisty, nazwany dźwięcznym twym imieniem. A kiedy świta księżyc na ciemnym, zimnym niebie. A kiedy gwiazdy, małe i duże, błyskają daleko hen. Tęskno mi po tobie, jak świat długi i szeroki. Tęskno mi, bo tęsknić mi w życia nici nakazano. Zapisano w mej historii, że serce mnie puste ostanie, dopóty nie napotka twej urody w całym okazale. W świcie księżyca. W błysku gwiazd. Ah! Jak mi tęskno dziś po tobie. Po tobie mi tak tęskno…

_Soyek_

Martwe ciało człowieka jest warte około dwa miliony z górką. Jeżeli mamy przeliczać to na poszczególne narządy i na to, że jeszcze żyjemy, nasze życie jest jednym, wielkim workiem pieniędzy. Trzy i pół miliona. Około. Tyle jesteś wart. Począwszy od nerek, na czaszce z pełnym uzębieniem kończąc. Niewiele ludzi się tym przejmuje. Może niektórzy nie wiedzą. Może nikt jeszcze ich nie uświadomił, jak wiele mogą sobą zyskać. Albo zyskać na kimś.…

_Soyek_

Jak ludzie radzą sobie z odrzuceniem? Jak reagują? Co robią? Trudne pytanie. Bardzo trudne. Niektórzy znoszą to... Całkiem dobrze. Mają myśl w głowie, że i tak zapomną po jakimś czasie i nie ma co się przejmować. Że znajdzie się ktoś kolejny i nie będą musieli się tym więcej zamartwiać. Że nie poczują już tego i będzie tylko lepiej. Tak może być. Może. Bo wcale nie musi. Ktoś inny, ktoś, kto kocha całym sobą, stanie przed lustrem i gdzieś w odbiciu zobaczy, że to wszystko nie ma sensu, bez tego jednego kawałka, który gdzieś się zgubił. Wypadł po drodze i zakurzony, leży na podłodze, pomiędzy uczuciami, łzami i potrzaskanym szkłem. I mimo tego, że inne rzeczy się odnajdą, to ta jedna nie chce zostać odnaleziona. Chce zostać zagubiona i zapomniana, gdzieś daleko. I może zostać pod łóżkiem, pod szafką, na długie noce. Przepłakane i nieprzespane. I zostanie. Uwije sobie w twoim sercu gniazdko, które będzie cię ranić. Małe gałązki, niczym miliony igieł, będą się wbijać głębiej, kiedy znów o tym pomyślisz. Znów dasz się podpuścić. I można stwierdzić, że tak już zostanie. Że potrzaskane szkło z ramki zostanie na podłodze, uczucia nigdy nie będą takie same, a łzy zatopią to, co ostało suche i nietknięte. Że to wszystko nie ma sensu. Można stwierdzić.…

_Soyek_

Czasami nawet najpiękniejszy sen, z kwestią czasu, i bez twojej zgody, czy świadomości, może przemienić się w tragiczny koszmar. Ludzie, których kochasz, melodie, które znasz na pamięć, zapachy, które płyną z tak znajomych miejsc. Świat, który tak dobrze znasz. Wszystko przepadnie. W sekundę zamieni się w pył, który bezwiednie opadnie na dno i zostanie tam, póki nie znajdziesz wyjścia. Póki nie skręcisz w tą dobrą uliczkę, która doprowadzi cię tam, gdzie chcesz trafić. Choć tak naprawdę nie wiesz, gdzie skończysz. Nie wiesz, czy trafisz do miejsca, gdzie jest cicho, jasno i spokojnie. Może trafisz do pustego pokoju bez okien, drzwi, światła. Będziesz tylko ty i twoje myśli. Twoje ciało i ten cichy głos w głowie, który podpowiada ci, gdzie masz iść dalej. Możesz mu zaufać. Stwierdzić, że nigdy byś nie okłamał samego siebie, więc nie masz podstaw, żeby być podejrzliwym. Nie masz podstaw, żeby nie ufać samemu sobie. Zamykasz oczy. Wiesz gdzie jesteś. Czujesz się bezpiecznie. Czujesz, że jesteś w miejscu, w którym miałeś być od początku. Które było ci po części pisane i takie pozostało do teraz. Możesz sobie teraz wyobrazić takie miejsce. Nikt ci nie zabroni. Nawet ja. Gdzie faktycznie chcesz być? Gdzie chcesz należeć? Gdzie jest twoje miejsce, w którym czujesz się bezpiecznie i nic nie jest w stanie zakłócić tego, co tak cierpliwie starasz się zbudować. Zaufanie. Ciszę. Dziwne przekonanie, że tutaj nic cię nie skrzywdzi. Gdzie to jest?…

_Soyek_

Gdzieś, gdzie smutki na chwilę odchodzą w zapomnienie. Gdzieś, gdzie nie ma wrogów i nieprzyjaciół. Gdzieś, gdzie mimo śnieżycy na dworze, to w środku tli się ciepło. Gdzieś, gdzie zbiera się każdy i tego jednego dnia może poczuć prawdziwą magię, stojąc pod wielką, świetlistą choinką. Gdzie radośnie płynie muzyka, zapachy roznoszą się kilka ulic dalej, słychać piosenki, śpiewy i śmiechy. Gdzieś, gdzie każdy na moment jest rodziną. Wigilia to czas, kiedy można o wszystkim zapomnieć i podać sobie rękę. Uśmiechnąć się bezinteresownie i po prostu żyć.…

_Soyek_

Serce człowieka jest trudne do zrozumienia. Za trudne. Nie ma na nie sposobu. Jest dziwne. Każdy ma inny sposób na swoje serce. Jedni zatapiają się w muzyce, inni w książkach... A inni myślą. O rzeczach stworzonych i tych niestworzonych. Myślą i zastanawiają się nad wszystkim. Zastanawiają się, jak by było, gdyby byli teraz w innym miejscu, albo co by było, gdyby się odważyli powiedzieć, co naprawdę sądzą. Jakie miałoby to skutki? Co by możliwie mogło się stać?…

_Soyek_

Oderint, dum metuant - niech nienawidzą, byleby się bali. Niech hańbią, niech gardzą i brzydzą się myśleć. Niech imię moje będzie zakazane. Niemówione. Zapomniane gdzieś na starych pergaminach, pośród ksiąg, starej skóry i szorstkiego papieru. Niech towarzysząca melodia wprowadzi zamęt i larum. Niech będzie koszmarem dla tych, którzy się odważyli. Dla tych, którzy mimo strachu chcą wyjść przed szereg. Po kolei. Jak na ścięcie. Pokazać, że mogą. Pokazać, że tak trzeba.…

_Soyek_

Każdy człowiek gdzieś z tyłu głowy ma ten mały, zaczepiający go nieustannie głosik. Siedzi na ramieniu i szepcze po cichu słowa, których ty byś nigdy nie powiedział, bo nie możesz. W większości czasu się go słuchasz. Bo przecież czemu miałbyś wątpić w samego siebie. Czemu niby nasze własne myśli miałyby być fałszywe. Chciałyby nas oszukać, kiedy jesteś sam i nikt inny dla ciebie nie istnieje, to zawsze gdzieś za rogiem kryjesz się ty i twoje Sekrety. Możesz zaufać mu i zrobić, to o co cię prosi. Możesz zapomnieć o tym, co trzymało cię na smyczy i dać się porwać. Co może pójść nie tak?…

_Soyek_

Ważne są w życiu priorytety. Ktoś może powiedzieć, że niestety, a ktoś postawi je na pierwszym miejscu w życiu i nie ważne co miałoby się stać, nie zejdą z niego, aż do końca. I nie byłoby w tym nic dziwnego, prawda? Przecież każdy ma coś, co chce osiągnąć i będzie do tego dążyć. Dążyć, iść w przód i nie patrzeć za siebie. Skutki tego mogą być różne. Możesz dojść na szczyt swoich możliwości i cieszyć się tym, że dzięki ciężkiej pracy nie musisz się już o nic martwić. A możesz zagubić się w tym wszystkim i rzucić w kąt. Nie wrócić nigdy i zostać samemu, na środku swojego umysłu, zniszczonego przez niespełnione marzenia. A co jeśli wstaniesz i zaczniesz walczyć Podniesiesz głowę i pójdziesz na ślepo w las. Możesz napotkać wszelkie przeszkody. Nie bój się ryzykować. Nie bój się wiedzieć, co twoje. Koniec twoich smutków jest... Niewyobrażalnie blisko.…

_Soyek_

Zamknij na chwilę oczy i wyobraź sobie, że czas, który jest ci bardzo dobrze znany z tego, że płynie niezatrzymanie, staje w miejscu. Na krótki moment przestaje istnieć, a ty nawet o tym nie wiesz, bo kiedy wraca do normalności, życie płynie tak, jakby nic się nie zmieniło, a ty zapominasz o wszystkim. W tym zastraszająco krótkim czasie możesz pomyśleć. O wszystkim i o niczym.…