Oczami Ani:
Poszłam na stołówkę. Gdy tylko zobaczyłam Michała i Neo, to od razu do nich podbieglam.

—Mogę się przysiąść? — zapytałam.

—Jasne! — chlopacy odpowiedzieli jednocześnie.
Usiadłam przy trzyosobowym stoliku i razem z kolegami, czekałam na śniadanie.
Gdy kucharka podawała nam kanapki, z głośników wydobył się głos dyrektorki.

— Dziś w nocy, przez nieznaną nam istotę, została zabita Anabell Smith. Anabell była z pokoju numer sześćdziesiąt-siedem. Jeśli ktoś coś widział, proszę, aby dzisiaj po lekcjach, przyszedł do mojego gabinetu. Dziękuję i smacznego — po wypowiedzi dyrektorki, wszyscy uczniowie zaczęli rozmawiać. Niektórzy posyłali mi groźne wspojrzenia, tak jakbym ja ją zabiła. Zaczęło mnie to denerwować, jednak postanowiłam udawać, że tego nie widzę.
Porozmawiałam trochę z Neo. Michał był wyjątkowo cicho, nie chciał nikomu spojrzeć w oczy.
Może to on ją zabił? Niee... Michał by tak nie zrobił...
Kanapki, które przyniosła nam kucharka, były z szynką, pomidorem i serem. Zjadłam gdzieś tak... Siedem małych kanapeczek.
Po śniadaniu otrzymaliśmy plany lekcji na dzisiejszy dzień. Z powodu napadu na uczennicę, zamiast normalnych lekcji (matematyki, nauki języków itp), były lekcje walki magią, dowolną bronią, oraz wręcz. Każda klasa miała dwie godziny tych zajęć o innej porze. Moja klasa miała od godziny 12.35.

~*~

Oczami Michała:

Po śniadaniu poszedłem się przebrać w specjalne przebranie do walk.
Myślałem, że to był sen, w którym zabiłem Anabell... Krwawy znowu wziął nade mną kontrolę. Mogłem się nie pić od niego tej mikstury... Przez niego staję się potworem.
Westchnąłem i podrapałem się po karku.
Postanowiłem pójść na siłownię, tam teraz nie powinienen mieć treningu klasowego.
Szedłem krętymi korytarzami, mijając piękne duże obrazy, wielkie okna (przez które było widać boiska szkolne oraz las) i uczniów w specjalnych strojach, którzy biegli na trening.
Otworzyłem drzwi od siłowni.

— Witaj, dawno się nie widzieliśmy. Nieprawdaż?

O nie...