Sierpień Rok 2028 Mediolan

Szczęk bramy, światło, głos z głośnika od gościa, który mówi do mnie poprzez mikrofon i parking, który rozpościera się przede mną.

Dziwny widok. Po pięciu latach, zapomniałem już jak wygląda ten parking, na który kiedyś sam przyszedłem. Dział śledczy chciał wysłać mnie do więzienia w Warwick, ale dzięki Bogu chłopcy o mnie nie zapomnieli. Użyli paru asów z rękawa, bym mógł spędzić wyrok tutaj, w Mediolanie i tak oto minęło pięć długich, pustych, tęsknych lat w ścianach więzienia. Pomyślicie sobie, że przecież sam to sobie zgotowałem. Oczywiście, że tak i każdy ból, tęsknota, noc na małym łóżku, chujowy obiad, więzień robiący z siebie króla czy nawet oberwanie pałką od wartownika czy spędzenie nocy czy kilku w izolatce, była warta tego co teraz mam.

Mam swoją kobietę stojącą przede mną. Ubraną w zwiewną kwiatową sukienkę, w krótkich do ramion, czarnych włosach i z kilkoma tatuażami na rękach. Obok niej mam swoich przyjaciół. I miałem już wszystko.

-Tęskniliście?- uśmiechnąłem się rzucając torbę i łapiąc Elosie, która wpadła na mnie z rozpędu. Owinęła się dookoła mojej talii i przylgnęła do mnie jak lep.

-Tysiąc osiemset dwadzieścia pięć dni za tobą tęskniłam- usłyszałem w zgięciu szyi. Liczyła. Czekała. Chciała mnie.

-Wytrwałaś-szepnąłem nie mogąc już powstrzymywać uśmiechu na ustach.- Bo jesteś wojowniczką, Elosie. Wiemy to od zawsze.

Sprawa pobicia Elosie przeszła dość delikatnie, co może nie dość mnie cieszyło, ale najważniejsze było, że detektyw Pivka nigdy już nie wszedł nam w drogę. Postanowiliśmy o nim zapomnieć i cieszyć się wolnym życiem, bez biznesu, bez bagażu na karku, bez strachu, uciekania i życia w cieniu. Z miłością, przyjaźnią, rodziną.

Z szansą na moje lepsze życie, którą zdecydowałem się wziąć lata temu. I która okazała się moim biletem powrotnym na świat.

Kierując się do samochodu, trzymając w jednej ręce torbę a w drugiej dłoń Elosie, spojrzałem w niebo. Był dzień, co za tym idzie - było jasno, ale przysięgam, przysięgam na wszystko, że widziałem, jak błysnęła na niebie gwiazda. Uśmiechnąłem się, bo wiedziałem, że to Moja Gwiazda. Dokładnie ta sama, która dała mi Drugą Szansę.