*Tessa

Austin zjadł swoje zamówienie szybko, ja swoje jedynie pokąsałam, udając, że wcale tego nie potrzebowałam. Nie pytajcie mnie dlaczego, nie wiem. Potem od razu Austin zawołał kelnerkę i zapłacił. Czekałam, aż kobieta złapie mój wzrok, wypalałam w niej dziurę. W końcu, gdy się odwróciła by wrócić na swoje miejsce spojrzała mi w oczy i kiwnęła głową. Moja ulga zalała całe ciało.

'' Szybciej, Landon. ''- powiedziałam sobie w myślach kiedy Austin znów wypychał mnie z loży.

*Pół godziny później

–Gdzie mnie wieziesz? –zapytałam. Tupałam nerwowo nogą i zaglądałam w lusterka od czasu kiedy wyjechaliśmy spod knajpy, mając nadzieję, że zobaczę zaraz samochód Landona. W końcu znów zaczął się las.

Wzdrygnęłam się na wspomnienie Jake'a. Czułam, że już nikomu nie mogę ufać na tym świecie, poza tymi czteroma osobami, które mnie w niego wplątały.
Nie doczekałam się odpowiedzi od Austin'a, chociaż czekałam na nią kilka minut. Potem chłopak zaparkował pośrodku niczego. Dosłownie wjechaliśmy w las, zaparkowaliśmy na czymś co nawet nie było dróżką.

–Wysiadaj–powiedział. Z przerażenia nie potrafiłam nawet ruszyć palcem. Czy zabije mnie tu wśród drzew, pewny, że nikt nie znajdzie mojego ciała? – Wysiadaj, kurwa– dodał zirytowany i siłą wyciągnął mnie z samochodu, tak, że upadłam na wilgotną ściółkę. –Będziesz miała dużo czasu na leżakowanie. Wstawaj.

Wstałam szybko, kiedy zaczął podnosić mnie za włosy, ból był niesamowity, powiodłam tam rękoma i złapałam się za głowę. Załkałam cicho wlokąc się za Austin'em. Puścił mnie na chwilę kiedy otwierał właz. Właz? Chce mnie wrzucić pod ziemię?!

Zepchnął mnie po długich schodach, jedynym ratunkiem było złapanie się poręczy na której boleśnie zawisłam, prawie przed samym końcem schodów.

–Szkoda, że nie skręciłaś sobie od razu karku–warknął schodząc obok mnie. Słyszałam szelesty, ale nie widziałam niczego, bo pomieszczenie pokryte było ciemnością. –Mamoo! Masz gościa! –wrzasnął przechodząc parę kroków.

Zapalił lampkę, która rozświetliła pomieszczenie, zapełnione żywnością, butelkami z wodą, papierami i różnymi jeszcze rzeczami. Oczywiście był też materac, a na materacu przerażona kobieta z kokiem upiętym na czubku głowy. Nawet teraz gdy wyglądała okropnie, mogę zobaczyć w niej oczy Landona.

Byłby ze mnie dumny, że mi się udało.. Wszystko byłoby okej, gdyby Austin nie znalazł nadajnika...

–Oh mamo, nie bój się mnie–zaśmiał się Austin. Podeszłam do nich bliżej, na co kobieta zmierzyła mnie szaleńczym wzrokiem.–Przywiozłem Ci koleżankę do towarzystwa. Wiedziałaś, że nasz Landon ma dziewczynę? –zaśmiał się wskazując na mnie jakbym była jakimś dobrym żartem. –Miłość to takie cudowne uczucie.

Kobieta nie odezwała się słowem, wpatrywała się tylko w syna z przerażeniem i cofała dalej, co nic nie dawało, bo siedziała przy ścianie. Poczułam się okropnie. Jak ją teraz stąd wyciągnę?..

–Będziecie miały dużo czasu na poznanie się! – krzyknął. –Landon was nigdy nie znajdzie, jego życie zamieni się w piekło, będzie cierpiał na każdym kroku, a to wszystko będzie moją zasługą! –krzyknął ucieszony.

–Mówiłam Ci już, że jesteś popieprzony?–warknęłam.

–Zważaj na słowa, kochana– szarpnął mnie znów za włosy– bo twój pobyt tu się skróci. Jadę teraz spotkać się z naszym Landonem, może coś wylicytujemy–zaśmiał się odchodząc znów do włazu, którym wyjdzie.– Życie jednej albo drugiej. Ene due– jego śmiech dźwięczał jeszcze chwilę zanim wyszedł na powierzchnię.

–Nic Pani nie jest?–zapytałam kobiety, obserwując ją z dystansem.

–Nie, nic. A tobie? Zrobił ci coś?

–Nie–westchnęłam siadając obok niej. Kobieta odwróciła się do mnie przodem.

–Jesteś partnerką mojego syna? – zapytała. Gdy na nią spojrzałam z bliska, widziałam dokładnie po kim Landon miał takie piękne oczy.

–Tak–zarumieniłam się. –To znaczy Landona. Nie Austin'a.

–Przykro mi, że cię w to wmieszał. On... Robi to nadal? –dodała ciszej.

–To.. Coś innego. Nie umiem tego wytłumaczyć, przepraszam.

–Nie szkodzi.. Ym? Jak masz na imię?

–Tessa. Mam na imię Tessa.

–Jestem Pattie. Przyznaj, że okoliczności spotkania mamy oryginalne–zaśmiała się. Nie mogłam się nie zaśmiać.

Rozejrzałam się po dziurze w jakiej się znajdujemy i jedynym pomysłem jaki przychodził mi do głowy była rozmowa.

–Jak cię porwał?–zapytałam.

–Wepchnął mnie do auta gdy wracałam z zakupów do domu– szepnęła. –Pewnie wiesz, że myślałam, że on..

–Nie żyje, wiem. Landon też tak myślał– szepnęłam. Wszyscy tak myśleli.

–A co zrobił z tobą? Gdzie był wtedy Landon? – zapytała unosząc głowę znów wysoko.

–Cóż.. To dość głupie– prychnęłam. –I to oczywiście mój pomysł, więc tylko takie mogło być. Austin nas obserwował od dawna. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że to on, ale w pewnym momencie po prostu wszedł do naszego domu–Pattie syknęła.– Powiedział prawdę o Pani i wszystkim co miało miejsce i pokazał, że ma panią.

–Jak zareagował Landon? I nie kłam, wiem jaki jest mój syn nawet, jeśli nie widziałam go parę lat. Zwłaszcza, gdy pokazał mu TAMTĄ sytuację.

–On.. Wściekł się.. Bardzo– westchnęłam, współczując kobiecie. Ale wolałam nie pytać, nie chciałam wiedzieć czy zwyrol z nagrania coś jej zrobił. Ani czy przyjdzie do mnie.– Więc pomyślałam, że zrobię coś żeby wam pomóc i podłożę się. Wzięłam nadajnik, omówlismy z chłopakami plan..

–Czekaj! Jesteś tu z własnej woli? – uniosła brew.

–Tak jakby. Plan był inny. Ale spokojnie–dodałam szeptem. –Niech Pani kaszle–Pattie zaczęła gorączkowo kasałać.– Zostawiłam wiadomość kelnerce, wiem, że Landon nas szuka.

Pattie kiwnęła głową, posłała mi ciepły uśmiech.

–Ten kurz mnie wykończy! –zagrała. Usmiechnęłam się do niej łapiąc ją za rękę. Teraz musimy się wspierać.

Na półkach było trochę żywności i butelek wody, więc użyłyśmy tego rozmawiając o życiu. Dowiedziałam się, że jej mąż, ojciec Landon'a i Austin'a ma na imię Jeremy i pracuje jako wojskowy, więc nie będzie jej szukał dopóki nie zjedzie do domu. Dowiedziałam się też, że jest tu już trzeci dzień.

–Landon nas uratuje– szepnęłam z bladym uśmiechem.

Sama przestałam w to wierzyć, gdy straciłam nadajnik, oby Landon dotarł do baru. Zresztą.. Nawet kiedy do niego dotrze nie mam pojęcia czy mnie znajdzie. Może zostanę tu na wieki?

*

Nie wiem ile minęło czasu aż właz znowu się otworzył i Austin zszedł do środka.

–Zdążyłyście się już poznać drogie panie?–zaśmiał się psychopatycznie, jak to ma w zwyczaju. –Bo teraz czas na małą przejażdżkę.

–Gdzie nas znowu przewozisz? – syknęłam. Rozejrzałam się za czymkolwiek na czym mogłabym zostawić po sobie ślad, żeby Landon kiedy tu wpadnie, wiedział, że tu byłam.

–W ładniejsze miejsce. Nie martw się, nie chcę was zabić–przewrócił oczami.–Nie jestem zły, ja tylko..

–Zabiłeś Liam'a, Kate i Philip'a świrze. –warknęłam. –I mówisz, że nie jesteś zły?!

–Liam nie żyje? Kate nie żyje?–
szepnęła Pattie. Fakt, przecież musiała ich znać.. –Ty potworze! Przyjaźniłeś się z nią!

–Przestań dramatyzować. Była mi zbędna–warknął. –Tylko wszystko psuła. To, że zabiłem ich nie znaczy, że zabiję was.

–To czego od nas chcesz?

–Już Ci mówiłem, Tesso. Landon bardzo mnie zranił. Nauczę go by nie ranił już nikogo.

–Robiąc to samo?– prychnęłam.– Raniąc go? Myślisz, że jak czuje się wiedząc, że jego własny brat porwał osoby tak dla niego ważne?

–Myślę, że.. –podszedł do mnie – jak jeszcze raz będziesz próbowała mnie umoralniać, to przywalę ci w twarz.

Zaśmiał się kiedy przewróciłam oczami. Bipolarny* skurwiel.

–Do czego doszedłeś z Landonem? Powiedział ci już jak cię załatwi kiedy cię dorwie? –warknęłam pewna siebie.

–Oh kochanie. Landon mnie nie dorwie, to ja dorwę jego. A ty– wskazał na mnie– i ty– wskazał na Pattie– mi w tym pomożecie.

–W twoich snach–powiedziała Pattie.

–Już mi pomagacie, drogie panie.

*Landon

Nie wiem dlaczego nagle Austin chce się ze mną spotkać. Nie wiem czy dobrze robię jadąc do niego sam, ale w końcu wybrał kawiarnię, to miejsce publiczne. Zaparkowałem auto przed knajpą i wysiadłem. Wszystko czego chciałem to go znaleźć, teraz on sam zaaranżował spotkanie. Nie wiem czy mam się z czego cieszyć.

Austin już siedział w jednej z lóż, więc dosiadłem się naprzeciw niego.

–Oh jesteś–zawołał.–Te dwie kobiety to jednak dobra motywacja dla ciebie.

–Lepiej mów czemu chciałeś się ze mną spotkać, bo przejdziemy do rękoczynów–warknąłem.

–Uspokój się. Twoje lale są całe.

–Moje lale? –prycham. –Wiesz, że między innymi mówisz o swojej matce? Kobietę, która cię urodziła nazywasz 'moją lalą'. To chore. Co się z tobą stało?

–Parę osób mnie zawiodło w nieodpowiednim momencie–zniżył głos. –Pare ważnych dla mnie osób. I przysiągłem sobie, że wszyscy tego pożałują.

–Już pożałowali. Zapomniałeś? Zabiłeś Liam'a skurwielu– warknąłem zaciskając dłonie na stoliku. Jeśli bym tego nie zrobił mógłbym go uderzyć.

–Co mi po tym? Uwolniłem go od tego gówna– zaśmiał się. –Od waszej gównianej znajomości i fałszywych przyjaźni. Od fałszywych twarzy i zachowań. Zresztą on się nie nadawał–prychnął.–Był słaby i nędzny. Coś jak najsłabsze ogniwo.

–Nigdy –podkreśliłem –więcej nie obrażaj mojego brata –wycisnąłem przez zaciśnięte zęby. Czułem jak żyła na szyi pulsuje mi z nerwów, a powietrze zrobiło się gorące.

–Ja jestem twoim bratem, Landon. Nie był nim Liam, nie jest nim Zayn ani ten cienki Niall–nachylił się nad stolikiem. –Ja nim jestem, Landon. Jesteśmy tacy sami.

–Nie jesteś moim bratem, odkąd ukrywałeś się przede mną– nachyliłem się nad stolikiem.– Nie jesteś moim bratem, odkąd zabrałeś Kate, nie jesteś nim również teraz, kiedy zabrałeś Tessę i zmieniłeś jej życie w ciąg nieustającego strachu. Więc jeśli chcesz, wyjść z tego żywo – spojrzałem mu w oczy, które perfidnie się do mnie śmiały– oddasz mi Tessę i mamę. Jeśli nie, sprawię, że Twoja śmierć będzie okrutna. Okrutniejsza niż ta, którą możesz sobie wyobrazić.

–Nie boję się ciebie, Landon– odpowiedział prostując się. –Nie boję się nikogo, a wiesz dlaczego? Bo nie boję się śmierci. Raz już się z nią witałem, wypchnęła mnie. Z ubłaganiem czekam aż weźmie mnie w swoje ramioma.

–Czemu jej w nie nie wpadniesz co? – prychnąłem. –Skoro tak bardzo pragniesz objęć śmierci, skończ ze sobą sam, żebym nie musiał brudzić sobie rąk, takim ścierwem jak ty. Czemu tego nie zrobisz? Czemu się nie zabijesz?

–Odpowiedź jest prosta, chłopcze– nachylił się znowu, rozejrzał się dookoła nas, jakby mówił mi tajemnice. Jakby był pewien, że ktoś może nas podsłuchać.– Bo zamierzam kogoś ze sobą zabrać. I to ty wybierzesz, kto ze mną będzie oglądał bramy piekieł.

–Jesteś chory, Austin– szepnąłem. Byłem przerażony, ale nie dałem po sobie poznać.–Oddaj mi dziewczyny po dobroci albo..

–Albo co?

–Albo cię zniszczę. Tym razem naprawdę sprawie, że zdechniesz– warknąłem i udałem się do wyjścia.

*

Wszedłem do domu, trzaskając drzwiami najmocniej jak umiałem. Nie wiem czemu, miałem wrażenie, że jeśli rozpieprzę te drzwi, będzie mi lżej.

–Landon?–zawołał Niall stający przede mną. –Co mówił?

–Powiedział, że czeka na swoją śmierć– zacisnąłem pięści.–I że to ja zadecyduje kogo z was ze sobą weźmie.

–Naprawdę mu się przekręciło w głowie– warknął. –Co robimy?

–Co robimy? –prychnąłem przechodząc obok niego. Kierowałem się prosto do pokoju pełnego tego, czego potrzebowałem najbardziej.– Zabijemy skurwiela.

Otworzyłem szafkę pełną broni, wyjąłem dwa pistolety, magazynki i naboje.

–Pomyśl, Landon. Naprawdę chcesz go zabić?

–Ty pomyśl! –wrzasnąłem odwracając się w jego stronę. –Nie mogę pozwolić żeby ta szumowina chodziła po ziemi! Przyjmijmy, że jakoś odbiję mamę i Tess i przyjmijmy, że nikt na tym nie ucierpi, myślisz, że Austin nam odpuści?! –przerwałem spoglądając na niego przez chwilę, żeby zaraz znów wrócić do poprzedniej czynności. –Że nie zaatakuje znowu kiedy pomyślimy, że jest bezpiecznie!? Będzie deptał nam po piętach dopóki mnie nie złamie. Nie zniszczy–przeładowałem wszystkie trzy pistolety, pełne naboi i zamknąłem szafkę.– Zamierzam zniszczyć go pierwszy.

–Sprzątnijmy trochę brudu– odpowiedział szukając w szafie pistoletu, którego używał najczęściej.
–Chłopcy! Do mnie!– gdy my z gotowym arsenałem staliśmy przed stołem, Harry i Zayn wkroczyli do środka. –Mamy zaproszenie do zabawy.

–Ohoho. Tylko na to czekałem.

Harry, Niall i Zayn załadowali się w broń, wyszliśmy z pokoju ściągając wszystkie rolety na parterze. Włączyłem alarm w domu i zamknąłem drzwi na klucz. Wsiedliśmy w auto. Każdy z nas spojrzał na to jedno, puste miejsce.

–Pomścimy cię–szepnął Zayn, zaciskając pięści.

Austin zjawił się pięć, prawie sześć dni temu, a wywrócił moje życie do góry nogami. Sprawił, że zacząłem wątpić, że mam dla czego żyć. Mało, sprawił, że MY zaczęliśmy w to wątpić. Świat Tessy pogrążony był w nieustannym strachu, a mój w stresie. Jeśli myślał, że puszczę mu to płazem, był głupszy niż za jakiego go miałem.

*

Nadal nie wiedzieliśmy, gdzie Austin przetrzymuje moje kobiety, aczkolwiek łatwo było się tego dowiedzieć, skoro wiemy iż nie znajdują się na powierzchni. Schronów wybudowanych pod ziemią nie ma wiele, znamy kierunek, znamy rozmieszczenie, musimy tylko trafić w ten dobry punkt.
Znaleźliśmy trzy wbudowane w ziemię włazy. Pierwszego totalnie nie dało się otworzyć, był zapieczony od dawna, nie możliwe żeby byli w nim.

–Spokojnie, Landon. Jesteśmy już tak blisko–Niall złapał mnie za ramię. Ten chłopak we wszystkim potrafi znaleźć pozytywy.

–Będę spokojny, gdy Tessa i moja mama będą siedziały w naszym salonie– westchnąłem obracając w rękach broń.

Chłopcy nie pozwalali mi prowadźić, uważają, że stanowiłbym zagrożenie przez swoje ciągłe uciekanie myślami. To prawda, myślę ciągle o sytuacji, ale kto by nie myślał?

–Landon, słuchasz mnie?

A nie mówiłem że odpływam?

–Tak słucham– skłamałem spoglądając na Zayn'a.

–Nie kłam. Nie wiesz nawet słowa z tych które wypowiedziałem.

–Więc skoro to wiesz to powtórz, a nie pierdolisz–przewróciłem oczami.

–Mówiłem żebyś się skupił, zebrał w sobie całą złość, przypomniał sobie ile złego zrobił ci Austin.

Austin zostawił mnie udając martwego, nie odzywał się do mnie przez kilka lat, włamał się do mojego domu, zabił niewinne, młode dziecko, wykorzystał Kate tylko po to by potem ją zabić. Austin zmanipulował mojego przyjaciela, na którego mogłem liczyć od samego początku, sprawiając że będę musiał skasować go pewnego momentu. Pchnął Liam'a nożem, kazał mu się męczyć tylko po to żeby zamordować go w jego własnym łóżku, zabił mojego przyjaciela. Porwał moją mamę, porwał moją ukochaną i przechytrzył nas przez to, że ciągle nas obserwował. Łajdak myśli, że ma nad nami przewagę ale już niedługo.

–Jak to jest, że czujesz się braćmi z tymi z którymi nie masz wspólnego DNA, bardziej niż z kimś kto ma ten sam gen–prychnąłem.

–To kwestia oddania. I lojalności– odpowiedział Harry. –Wydaje mi się że Austin nie zna tych słów. Trochę mu z tego powodu współczuję.

–Ja ani trochę.

*

Znaleźliśmy właz, ostatni schron wokół którego bawiliśmy się dawno temu z Austin'em. Przychodziliśmy tutaj rano żeby udawać, że do siebie strzelamy. Kto by pomyślał, że ta głupia zabawa przerodzi się w rzeczywistość.

–Napewno się nas spodziewają– powiedziałem odwracając się do reszty.–Musimy znaleźć jakiś punkt zaskoczenia.

–Mam pewien pomysł.

*

Zgodnie z tym co wymyślił Zayn, schowaliśmy samochód dalej. Nie podobał mi się pomysł jaki zaprezentował, ale nie mieliśmy nic lepszego. Przecież nie mogliśmy po prostu zapukać i poprosić by je oddał.

Cześć. Ej wiem, że lata temu zostawiłem cię na pastwę śmierci, ale daj już spokój, oddaj mi laseczki i choć na piwo. Może pogramy w rzutki?

–Jesteś pewny? –zapytałem. Był mocno zdeterminowany. Chciałem myśleć, że robi to dla mnie, bo to dwie ważne dla MNIE kobiety są tam na dole, a nie dlatego, że Tessa jest ważna również dla niego.

–Strzelaj już–warknął zaciskając pieści.

Strzeliłem więc. Rozszedł się huk, Zayn krzyknął. Zgodnie z planem uciekliśmy strzelając jeszcze parę razy w powietrze. Wiedziałem jak strzelić by nie zrobić mu krzywdy, zbyt dużej, ale i tak jego pomysł wydawał mi się szalony. Przypomniałem sobie dlaczego się przyjaźnimy..

Schowaliśmy się za serią drzew i obserwowaliśmy jak Zayn konał z bólu. Nie było to jego pierwsze postrzelenie.

Minęło trochę czasu.

–Musimy iść po niego. Wykrwawi się na tej trawie–warknąłem. Niall już ruszał biegiem, minął pare drzew kiedy właz uniósł się ku górze. Szybko znów schował się za ostatnim z okazów natury.

–Proszę proszę proszę– Austin podszedł z uśmiechem do Zayn'a machając przy tym bronią. –Kto nas odwiedził.

–Więc to tu się schowałeś–parsknął Zayn. – Szukaliśmy cię w czymś bardziej normalnym, nie sądziłem że jesteś takim tchórzem że ukryjesz się pod ziemią. Nie spodziewaliśmy się tego nawet po tobie.

–Chcesz mi powiedzieć, że jesteś tu sam?–rozejrzał się dookoła, nie mógł nas zauważyć, dzięki Bogu. –Gdzie reszta waszej żałosnej bandy?

–Sam załatwiam zlecenia. Jestem dużym chłopcem. Nie sądziłem że kutas mnie postrzeli i zwieje z towarem– wycisnął przez zęby. – Kiedy zadzwonię do Landona i powiem mu, że cię przypadkiem znalazłem, będziesz martwy–zaśmiał się sięgając do kieszeni.

–W tym problem–Austin podszedł do niego o krok i nogą wytrącił mu telefon z dłoni. –Że do niego nie zadzwonisz. Teraz mam trzy jego ptaszki w klatce.

Zaśmiał się gardłowo, kiedy szarpał Zayn'a za poły jego kurtki i ciągnął do włazu. Nie wiem czy krzyczał aktorsko czy jego noga naprawdę tak bolała, ale gdybym był na Burtson** słyszałbym go dokładnie.
Dobrze, że wierzyłem w swoich ludzi. Gdybym tego nie robił, pomyślałbym, że kolejnego swojego przyjaciela wysłałem na pewną śmierć.

*Zayn

Zleciałem po długich schodach. Austin nie dał mi możliwości skuśtykać z nich na dół, po prostu mnie popchnął. Wydałem z siebie gardłowy jęk, kiedy zderzyłem się z twardym betonem. Moja noga drżała z bólu, miałem wrażenie, że całe ciało zaraz zatopi się w drgawkach.

–Dziewczyny mamy gościa!–
Austin podniósł mnie za kurtkę i stanąłem na zdrowej nodze.
Znalazłem je wzrokiem. Siedziały skulone na jakimś materacu obok siebie.

–Zayn–szepnęła Tess.

Byłem pewny, że zaświeciły mi się oczy na sposób w jaki Tessa wypowiedziała moje imię. Serce zabiło mi szybciej, kiedy tak się we mnie wpatrywała.

–Im nas więcej tym weselej! – krzyknął znów ten psychopata popychając mnie w stronę kobiet. Upadłem na podłogę z jękiem, uderzając w nią głową. Przez kilka sekund nie wiedziałem co się dzieje, wszystko się kręciło, dwoiło i troiło. Zachciało mi się rzygać.

Odzyskałem świadomość po czasie. Tessa właśnie nachylała się nad moją nogą. Wrzasnąłem kiedy na udzie ponad raną zacisnęła kawał jakiejś brudnej szmaty, która leżała napewno gdzieś na podłodze.

–Co się stało?– szepnęła obserwując to mnie, to Austin'a, który znajdował się teraz w drugim końcu pokoju.

–Musisz wyjąć kulę–wydyszałem. – Jest w środku.

–Co.. Ktoś cię postrzelił?! –syknęła. Była zła. Była cholernie zła. A ja cholernie cieszyłem się, że widnieje w niej chociaż cząstka zmartwienia zaadresowanego do mnie, a nie mojego przyjaciela.

–Tak jakby–jęknąłem.

–Kto?

–Landon.
------------------------------
*Bipolarny człowiek to taki który szybko zmienia nastrój ze złego w wesoły i na odwrót itd.

**Ulica na której jest dom chłopaków

Mam wrażenie że co rozdział to krótszy haha
ROZDZIAŁ POPRAWIONY