Po prostu patrzę

Kiedy tak stałam w oknie
Tego zwykłego, szarego dnia
I patrzyłam za szybę
Uderzyła we mnie myśl
Że tego momentu
nie zapomnę do końca życia

Że już zawsze zapamiętam
Ta wierzbę płaczącą
Zwieszającą ramiona ku ziemi
Jakby naprawdę kogoś opłakiwała

Tych bąbelków wody
Szczypiących w język
Odświeżających

Tych cieni moich bliskich
Którzy tam, jakby w innym świecie,
Załatwiali codzienne sprawy

Tych ludzi za oknem
Którzy niby mrówki
Wili się jak w ukropie
Żeby zdążyć,
Nim zajdzie słońce