— Nie! — syknął Gabriel, łapiąc go mocno za kurtkę. 

Patrzył na niego z mieszaniną złości i strachu i Aleksy wiedział, że ma rację. Ten plan był tak głupi i lekkomyślny, że mógł się dla niego skończyć źle na dziesiątki sposobów, ale nie widział innej możliwości.

— Na trzy? — szepnął w końcu Konrad, całkiem ignorując wściekłe syknięcie Gabriela. 

Aleksy przytaknął i gdy Wilczyński odliczył, wytoczył się z auta, wyszarpując kurtkę z uścisku Olszewskiego. Zatrzasnął za sobą drzwi i chciał wybiec na otwartą przestrzeń, gdy ręka Strzygi wystrzeliła spod BMW. Chude, mocne palce otoczyły jego kostkę, rozrywając mu spodnie paznokciami i pociągnęły go z taką siłą, że padł twarzą na trawę. Oparł się na łokciach i zmuszając ciało do nadludzkiego wysiłku, kopnął ją drugą stopą w twarz, gdy wynurzała się spod podwozia. Zawyła wściekle, ale puściła. Ten moment wykorzystał Aleksy. Podniósł się i puścił się biegiem w stronę lasu. Znajdował się niecałe dwa metry od pierwszej linii drzew, gdy Strzyga rzuciła się na niego i zwaliła go z nóg. Sapnął i odepchnął się od ziemi. Przeturlał się na plecy i szarpnięciem, rozpiął zamek kurtki, z której próbował się wyplątać. Poczuł silne ręce Konrada: chwycił go za ramię i pomogły wyswobodzić jedną rękę z demonicznego uścisku. Aleksy wyrwał się z kurtki i Konrad postawił go na nogi, a potem odciągnął w momencie, gdy Strzyga również się podniosła. Wielkie umięśnione ciało górowało nad nimi, gdy wlepiła w nich swoje żądne krwi, czerwone ślepia.

Do ich uszu dobiegł pomruk silnika. Cała trójka obróciła się w kierunku BMW. Gabriel odpalił auto i z grymasem wściekłości, wrzucił bieg. Koła zakręciły się w miejscu i maszyna wystrzeliła do przodu. Strzyga miała tyle rozsądku, że próbował uciec, ale nim wyminęła drzewo, Olszewski wbił ją w pień. Konrad nie czekał na czyjąkolwiek reakcję. Chwycił upuszczony przez Strzygę nóż, doskoczył do auta i chwycił ją za rękę, którą próbowała go zranić. Wbił jej nóż w sam czubek głowy, aż po rękojeść. Wrzasnęła i opadła bez życia.

Obleczony szarą skórą szkielet zwisał bezwładnie z podrapanej długimi pazurami maski. Spod zderzaka, którym Gabriel zmiażdżył biodra demona, wystawała poszarpana przepaska na biodra przesiąknięta czarną posoką. Konrad wyszarpał ostrze i bez wahania chwycił za długie włosy, po czym odgiął głowę Strzygi. Szpiczaste uszy wyłoniły się spomiędzy splątanych kosmyków, a w promieniach letniego słońca zabłysły rzędy ostrych niczym grube szpile do szaszłyków zęby. Półprzymknięte powieki skrywały krwistoczerwone oczy bez białek. Wyglądała jak zwykła Strzyga.

Gabriel zaciągnął ręczny hamulec, wyłączył silnik i powoli wysiadł z BMW. Aleksy podszedł do Konrada wolnym krokiem, gdy ten zaczynał energicznie dekapitować demona piłką z drugiej strony ostrza.

— Gabryś... Jesteś bad boy najlepszej kategorii! To był Szybcy i wściekli kolejny film, jak nic! — zawołał zachwycony Konrad, mocnym szarpnięciem odcinając ostatni mięsień na poszarzałej szyi. — Jestem tobą obłędnie zachwycony!

— A ja jestem na ciebie zły — wydusił Gabriel, patrząc na Aleksego szeroko otwartymi oczami. Trudno było odgadnąć, co tak naprawdę czuł: wściekłość czy przerażenie. — Naprawdę zły.

— Wrócimy do Akademii i możesz się na mnie wściec. Nie odezwę się słowem — wydusił Aleksy, osuwając się na ziemię. Oparł stopy o ziemię i z rękoma wspartymi na kolanach, zwiesił głowę między ramionami.

— Spalmy sukę i wracajmy do domu — powiedział ugodowo Konrad i przechodząc obok, poklepał Aleksego po plecach. — Mam głowę. Gabryś, wycofuj tę bestię z drzewa.

Olszewski jeszcze przez dłuższą chwilę taksował ich obu wzrokiem, po czym wsiadł z powrotem i przekręcił kluczyk. Wrzucił wsteczny i bezgłowe ciało opadło z głuchym łoskotem na ziemię. Aleksy nie był w stanie się ruszyć, więc Gabriel i Konrad sami przeciągnęli resztki demona na środek i oblali wódką, a potem podpalili. Smugi czarnego dymu uniosły się nad ciałem, wyciągając pokrzywione palce w stronę nieba. Wspinały się coraz wyżej, rozpływając tuż przy koronach drzew. Swąd palonej skóry niczym mgła otulił polanę. Wdzierał się w nozdrza, wślizgiwał pod ubrania, przylegając ciasno do ciepłego ciała. To była część ich pracy i jakkolwiek by to nie brzmiało: najprzyjemniejsza. Ten zapach był nieodłączną częścią tryumfu. Pokonali demona i przeżyli.

Wsiedli do auta, gdy już robiło się ciemno. Z kośćmi Strzygi zapakowanymi do worka i wrzuconymi do bagażnika ruszyli w drogę powrotną do Akademii. Aleksy zakopał się pod kocami na tylnym siedzeniu, słysząc tylko część z rozmów przyjaciół. Konradowi usta się nie zamykały, ale Aleksy powoli tracił wątek w rozmowie. Nie miał na tyle sił, żeby utrzymać skupienie. 

— Przecież ty nią wytapetowałeś drzewo! Precyzyjnie, bez zawahania... Coś pięknego! — Piał z zachwytu zupełnie niezrażony obojętnym wyrazy twarzy Gabriela.

Aleksy nakrył się kocami na głowę i pozostawiając sobie tylko taki przesmyk, żeby docierało do niego powietrze, pozwolił, by zmęczenie wzięło nad nim górę. Olszewski faktycznie ich zaskoczył i zrobił na obu ogromne wrażenie, ale Aleksy mógł z powodzeniem pogratulować mu jutro. Albo za trzy dni. W każdym razie nie teraz.

Wewnętrzne zimno ustąpiło pod uczuciem wszechogarniającej ulgi z uratowania Gabriela i przeżycia. Zdążyli. Olszewski był trochę poobijany, miał głębokie rozcięcie na policzku, ale był żywy. Nic innego nie miało dla Aleksego znaczenia. Teraz chciał po prostu się wyspać, a potem mógł stawiać czoła światu i konsekwencjom, wymuszenia na Lidce wydania alertu. W obecnej chwili było mu doskonale wszystko jedno, co rektor z nim zrobi za taką samowolkę. Dwa lata przeżył sam, tylko zakupując leki z Akademii, więc w tej chwili banicja nie robiła na nim takiego wrażenia. Nie w opozycji do tego, że wszyscy guślarze wiedzieli, co się dzieje, że byli podwójnie ostrożni. Było warto. W jego ocenie zyski przewyższały straty.

— Zabierzmy go do pokoju — odezwał się łagodnie Gabriel, gdy Konrad zatrzymał auto i wyłączył silnik. 

Usta Aleksego drgnęły w ledwo dostrzegalnym uśmiechu. Dojechali do domu. Gabriel otworzył drzwi nad głową Aleksego i zręcznie wcisnął mu dłonie pod pachy. Wykonał chwyt i opierając jego głowę na swojej piersi, pomógł Konradowi wyciągnąć do z samochodu.

— Jaki on wielki! — sapnął Konrad, kładąc na chwilę jedną nogę Aleksego na ziemi. Przez chwilę szarpał się z klamką i Aleksy bardzo chciał mu pomóc, ale resztkami sił utrzymywał świadomość.

— Jest niższy i szczuplejszy od ciebie — zauważył Gabriel, przyciskając policzek do czubka jego głowy. Zapierał się o kamienną barierkę przy bocznym wejściu do Akademii, starając się trzymać Karczewskiego we względnie stabilnej pozycji.

— To się ciesz, że nie mnie niesiecie — skwitował wesoło Konrad. Olszewski parsknął w odpowiedzi i razem wnieśli półprzytomnego Aleksego do korytarza. — Tak się może skończyć robota w terenie, panie i panowie! — odezwał się głośno, gdy grupka przerażonych studentów rozstępowała się przed nimi.

— Profesorze Olszewski — zagadnął niepewnie jeden z chłopców. — Czy możemy pomóc?

— Nie — wysapał Gabriel, co jakiś czas oglądając się do tyłu ponad ramieniem, żeby o nic się nie przewrócić. — Wracajcie do swoich zajęć.

Najdłużej szarpali się na schodach, gdzie Gabriel zachwiał się i usiadł z rozmachem na stopniu, w ostatniej chwili przyciągając do siebie Aleksego, by nie odbił sobie nerek o kant. Sapnął wściekle i z nadludzkim wysiłkiem podniósł z powrotem.

Tuż przed ich pokojem, Konrad złapał Aleksego pod pachami i przyciskając do ściany, utrzymał w pionie, podczas gdy Gabriel wyciągnął klucz z jego kieszeni. Otworzył drzwi na oścież, a po chwili Wilczyński wciągnął do pokoju ledwo żywego Aleksego.

— Konrad! — sapnął wściekle Gabriel, gdy Wilczyński rzucił Aleksego na łóżko niczym worek ziemniaków.

— Jeżeli Teresa go nie zabiła, to już nic go nie ruszy — odpowiedział z rozbawieniem, rozmasowując sobie kark.

Gabriel wyszedł z pokoju, a w tym czasie Konrad chwycił jeden z noży z bagaży Aleksego i rozciął mu nogawkę. Bez wahania ściągnął mu buty, a potem otworzył piersiówkę i bez grama delikatności polał nią poharataną przez Strzygę łydkę. Gabriel wrócił po kilku minutach i rozciąwszy nożyczkami koszulkę Aleksego, posmarował ciepłą maścią ramię, w które Teresa wbiła swoje paznokcie. 

Głowa Aleksego opadła mu na bok i jego świadomość skurczyła się, a potem nie słyszał już nic. Zapadł w spokojny, kamienny sen.

Obudził się po ponad dwudziestu godzinach; obolały, z ciężką głową i językiem wyschniętym na wiór. Położył się na plecy i przycisnął obie dłonie do twarzy, próbując zmusić do dalszego ruchu ciało, które wydawało się, jak z ołowiu. W końcu po kilku minutach usiadł na łóżku i rozejrzał się po pokoju. Był sam w pomieszczeniu zaciemnionymi storami, ale na jego szafce nocnej stała paczka Delicji i Coca-Cola. Podniósł na wysokość oczu opartą o napój karteczkę i parsknął, widząc niedbałe pismo Konrada:

Czekam na ciebie! XOXO

Zignorował słodkości i otworzywszy butelkę, zaczął się krzątać po sypialni. Popijał powoli z gwinta, szykując sobie ubrania i biorąc niespieszny prysznic. Miał prawo odpocząć po tym wszystkim. Miał prawo się nie spieszyć. Od momentu, kiedy wrócił do Akademii, jego życie pędziło w zastraszającym tempie. Spędzony tu czas był najbardziej intensywnym okresem w jego życiu pod każdym względem. Nigdy nie zabił tylu demonów i nie odprawił guseł w tak krótkim czasie, nie mówiąc o byciu wplątanym w tę całą przedziwną sprawę z ludzkimi demonami. A raczej człowiekiem, który... przyjaźnił się z nimi? Szczuł je? Potrząsnął głową i przyjrzał się swojej nagiej piersi. Siniak na żebrach po Wąpierzu przybrało już zielono-fioletowy kolor, ale rana zadana przez Teresę nadal była świeża. Z pięciu dziur po jej zaostrzonych paznokciach sączył się biały płyn. Aleksy wziął go odrobinę na palec i przyjrzał się z zaintrygowaniem. 

Z obrażeniami spowodowanymi bezpośrednio przez duchy mogły się dziać bardzo dziwne rzeczy, ale coś takiego widział po raz pierwszy. Naciągnął na siebie bluzkę z rękawem za łokcie, a potem sprane jeansy. Oparł stopę o łóżko i podciągnął nogawkę, przyglądając się cięciom zadanym mu przez Strzygę. Po tym, jak Konrad zdezynfekował ranę i najpewniej posmarował ją maścią od Gabriela, skóra wokół czystych cięć przybrała lekko różowy kolor. Westchnął i opuścił spodnie. Nie pamiętał, od kiedy był taki poobijany. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze i szybkim gestem ujarzmił sztywne, czarne włosy. Miał podkrążone oczy i skórę białą, jak papier, ale winą za to obarczał swój zły tryb życia przez ostatnie dwa lata, a nie wydarzenia ostatnich dni. Miał dużą szramę na kości szczęki, jakby przesunął twarzą o beton, ale poza tym nic więcej. Upewniwszy się, że nie wzbudzi większej sensacji, wciągnął buty, wsadził telefon do kieszeni i wyślizgnął się z pokoju.

Akademia jak zwykle tętniła życiem. Studenci śmiali się na korytarzach, zbici w małe dwu–trzyosobowe grupki. Nie zatrzymywał się, choć obrzucali go zaciekawionym spojrzeniem. Sam pamiętał dreszczyk emocji, gdy widział jednego z popularniejszych łowców demonów. Wtedy snuli marzenia, że też tacy będą. Niepokonani, bezbłędni, zawsze tryumfujący. Dopiero po obronie tezy i swoich pierwszych, samodzielnych gusłach w terenie, Aleksy dowiedział się ile łez, strachu i przykrości to ze sobą niesie. Każdy sukces był okupiony bólem i wieloma innymi niepowodzeniami.

Z rękoma w kieszeniach szedł przed siebie, nie myśląc o niczym, na nic się nie przygotowując. Wszedł do dziekanatu, w momencie, gdy Lidka odsyłała jednego z ponurych studentów.

— ... sam załatwiaj sobie dodatkowy termin egzaminu! — sarknęła, wspierając ręce na biodrach.

Aleksy spojrzał na nią z uniesionymi brwiami, nie spodziewając się takiej surowości z jej strony. Gdy go dostrzegła, na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Władczym gestem wskazała chłopcu drzwi i zmierzyła Aleksego czujnym wzrokiem. — Jak się czujesz?

— Jakbym odprawiał ciężkie gusła i bił się ze Strzygą — odpowiedział, wzruszając ramionami. Westchnęła urażona, ale zupełnie to zignorował. — Rektor Godlewski u siebie? Mogę wejść?

— Czeka na ciebie.

— Dzięki — rzucił i podszedł do masywnych drzwi po lewej stronie od biurka Lidki. Zapukał i usłyszawszy głośne proszę, wszedł do środka.

Pojawił się tutaj zaledwie kilka razy, gdy coś wyjątkowo zbroili z Konradem i Wiktorem, a także po obronie tezy i uzyskaniu absolutorium. Rektor żegnał każdego z absolwentów na prywatnym spotkaniu. Pamiętał, że prosił go wtedy, by został w kontakcie z uczelnią, a Aleksy potwierdził. Złamał dane słowo już w pierwszym tygodniu po opuszczeniu tych murów. Nigdy zresztą nie zamierzał go dotrzymać. Kłamał.

Ścianę naprzeciwko i obok drzwi zastawiono regałami wypełnionymi aż po sam sufit książkami i aktami. Po prawej stronie od wejścia stało oddzielne biurko na komputer i dwa monitory: rektor gorąco wierzył, że nowoczesne technologie są tym, czego guślarze i wiedźmy potrzebują w dzisiejszych czasach i chociaż w każdym z krajów zmagano się z czym innym, dzięki połączeniu internetowemu mogli dzielić się doświadczeniami i wzajemnie sobie pomagać. Tak jak teraz delegacja z Niemiec im.

Rektor Godlewski stał przed wysokim oknem, tuż za swoim mahoniowym biurkiem, pamiętającym zapewne jeszcze dwudziestolecie międzywojenne. Patrzył na Aleksego z mieszaniną zainteresowania i ulgi.

— Wyglądasz dobrze, Aleksy.

— Dzień dobry, rektorze — mruknął i zajął wskazane mu miejsce dla interesantów. 

Ten sam fotel co dwa lata temu, był tego pewien. I nadal czuł się jak uczniak. Godlewski podszedł do szafki obok komputera i wziął z niej paterę z ciastem. Podstawił przed Aleksym i nalał mu kawy.

— Dopiero się obudziłeś?

— Tak.

— Miło mi, że zajrzałeś do mnie pierwszego, chociaż Konrad pewnie odchodzi od zmysłów — powiedział łagodnie i wręczywszy Aleksemu kubek, wziął drugi dla siebie. Zasiadł naprzeciwko niego w dużym, obrotowym fotelu z czarnej skóry. Nie spuszczał z niego wzroku. — Nakazałeś Lidce uruchomienie alertu i zrobiła to. Nie miałeś do tego prawa. Ona także.

Alertem nazywano potocznie system ostrzegawczy, do którego miała dostęp tylko Lidka i rektor. Mogli zadzwonić do wszystkich guślarzy i wiedźm jednocześnie, wysłać do nich wiadomość sms lub alarm SOS, który wyświetlał się na ekranie telefonu, nawet jeżeli był wyłączony. Z tej ostatniej opcji do tej pory nie skorzystano. Aleksy wymusił na Lidce wysłanie wiadomości w imieniu rektora.

— Jestem gotowy ponieść konsekwencję — odpowiedział Aleksy, opierając kubek na udach. — Odejdę z Akademii.

— Obawiam się, że na ostracyzm poszedłby za tobą Gabriel i Konrad, a na to stanowczo nie mogę sobie pozwolić — powiedział rektor, uśmiechając się delikatnie jednym kącikiem ust. — Nie wyrzucam cię z Akademii.

Aleksy zapadł się głębiej w fotelu, czując niejaką ulgę. Przecież kilka dni temu właśnie postanowił, że chce być częścią tego miejsca i tej społeczności. Chce tu być, a po wymuszeniu wydaniu alertu zaczął sobie powtarzać, że nie przejąłby się ostracyzmem. Znowu wmawiał sobie coś, z czym kompletnie się nie zgadzał.

— Dlaczego kazałeś wydać alert?

— To przez to, co powiedziała mi Teresa, ten duch, którego odprawialiśmy w Zielonce. Była młodziutka, zmarła pięć lat temu, a miała tyle sił, by zgnieść na miazgę człowieka. Zepchnęła na nas szafę i rzucała nami oboma po całym pokoju. Kiedy odprawiałem gusła, prawie mnie ze sobą zabrała — wyjaśnił, przechylając się do przodu. Wypił pospiesznie kilka łyków kawy, parząc sobie język i odstawił naczynie na blat. — Kiedy ją odsyłałem, powiedziała mi, że nie jest samotna, że jakaś ona dała jej cel i pomogła.

— Guślarka albo wiedźma.

— Dokładnie. Stawiam na guślarkę. To ona musiała ją nauczyć, jak przybierać materialną formę. Okey, Teresa miała w sobie dużo gniewu i furii, ale nie umiałaby jej tak szybko ukierunkować. Ktoś nią pokierował, przeprowadził ją przez cały proces — ciągnął Aleksy, patrząc twardo na rektora. — Wąpierz, który zastawia pułapki, Strzyga która ma nóż myśliwski i setki innych, dziwnych demonów... W to zamieszany jest człowiek, tak jak powiedziała Teresa. A to oznacza, że guślarze, łowcy i wiedźmy stawiają czoła nie tylko groźnym bestiom, ale też zorganizowanej akcji, którą prowadzi rozumna istota. Jeden z nas. Ktoś, kto uczył się tutaj w Akademii, bo nie wierzę, że samouk zdobył taką wiedzę i umiejętności.

— Powiedzmy, że się z tobą zgadzam. Powiedzmy. W jakim celu ktoś to robi? — zapytał rektor. Siedział naprzeciwko Aleksego z rękoma splecionymi pod brodą i przyglądał mu się intensywnie swoimi piwnymi oczami.

— Nie mam pojęcia, ale to nie są przypadki to... — Aleksy urwał i przez chwilę patrzył na mężczyznę badawczo. Po chwili opadł na oparcie, wbijając z niego pełen niedowierzania wzrok. — Pan o tym wie. Pan ma te same podejrzenia... Dlaczego? Dlaczego nie powiedział nam pan o tym?

— Z braku dowodów. To były tylko moje domysły.

Aleksy wypuścił powietrze ze świstem, zaciskając palce na podłokietnikach. Miał ochotę złapać rektora za jego świetnie skrojony garnitur potrząsnąć nim i kilka razu uderzyć o ścianę. Godlewski o wszystkim wiedział, sam się domyślał, a mimo to przed niczym ich nie ostrzegł.

Zaskoczenie ustępowało miejsca wściekłości: siejącej w jego sercu zniszczenie niczym pożoga. Blade płomienie złości trawiły ostatnie oddechy spokoju, jakie Aleksy z taką pieczołowitością w sobie pielęgnował w ostatnich tygodniach.

— Wiktor nie żyje — wydusił, czując, jak wszystko w nim zaczyna wrzeć.

— Mówisz, że gdybym wydał alert wcześniej, to by żył?

— Tak — warknął Aleksy, podnosząc się powoli z fotela. — Ma pan jego krew na rękach.

To były mocne słowa, które zdecydowanie nie powinny paść w kierunku najbardziej wpływowego człowieka w ich kręgach, ale Aleksy nie umiał zapanować nad zalewającą go wściekłością.

— I będę musiał z tym żyć — odpowiedział Godlewski, nie poruszywszy się ani o milimetr. — Musiałem podjąć decyzję i zrobiłem to. Bazując na domysłach i szczątkowych informacjach nie zdecydowałem się na wszczęcie paniki. Guślarze musieli pracować, a demonicznej aktywności było bardzo dużo. Musieli być skupieni na swojej pracy. Teraz gdy wydałeś alarm, to się zmieni. Będą ostrożniejsi, mniej skorzy do podejmowania zleceń i będą pracować w parach, więc mniej pracy zostanie wykonane. Musisz być tego świadom, Aleksy. Uratujemy mniej ludzi.

Aleksy słyszał każde wypowiedziane przez niego słowo i nie mógł uwierzyć, że można być tak ślepym. Zacisnął dłonie w pięści, biorąc kilka płytkich wdechów. Ojciec miał rację, ludzie w Akademii i Kolegium o niczym nie mieli pojęcia. Siedząc za murami, w swojej różowej bańce szczęścia nie dostrzegali niczego, co działo się w terenie. Nie mieli pojęcia o prawdziwych łowach, a pośrednio decydowali o życiu i śmierci aktywnych guślarzy i wiedźm.

— Nie jesteśmy mięsem armatnim — warknął Aleksy, patrząc na Godlewskiego z góry. — Wstępując do Akademii, chcieliśmy bronić ludzi i kończąc ją, przysięgaliśmy to robić, ale żadne z nas nie pisało się na śmierć w imię czegokolwiek. Wierzymy i ufamy Akademii, jako centrum dowodzenia, a pan to zaufanie zawiódł.

— Zawsze byłeś buntownikiem. Chyba takiej wzburzonej krwi nam tutaj brakowało — powiedział rektor i ku rozdrażnieniu Aleksego, uśmiechnął się lekko. — Wywrotowcy są potrzebni, by dokonywać zmian i wyciągać nas, zwolenników pokoju, ze stagnacji.

— Dupy wam się do krzeseł przykleiły, rektorze — rzucił wściekle i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Zignorował Lidkę, która wstawała zza biurka, by do niego podejść i wyszedł na korytarz. Miał ochotę pobiegać w Kampinosie albo chociaż iść na długi spacer, ale jego ciało głośno zaprotestowało już na samą myśl. Klnąc w duchu, na czym świat stoi zszedł do stołówki. 

Podszedł do lady i chociaż było już po śniadaniu, zatroskana kucharka wydała mu posiłek bez żadnego komentarza. Chwycił tacę i usiadł przy stole za filarem. Chciał się ukryć przed wścibskimi spojrzeniami studentów, pobyć chwilę w samotności. Potrzebował oddechu.  Poprosił o dokładkę i wrócił na swoje miejsce. Jego dłonie nadal drżały w tłumione złości. I zawodu. Rozumiał pobudki rektora. Wiedział, że sam uruchomił machinę, której nikt nie jest już w stanie zatrzymać, ale miał to w nosie. Musiał dbać o swoich, skoro Godlewski stawiał dobro obywateli Polski ponad życie własnych wychowanków.

Był wściekły, ale nie mógł go nienawidzić. Nie umiał, bo mimo wszystko obaj mieli rację, a z obecnej sytuacji nie było wyjścia, które zadowoliłoby obie strony. Godlewski nadal nie miał jednoznacznych dowodów, że to człowiek manipuluje demonami. Aleksy też mu ich nie dostarczył.