Warning: This chapter contains violence, killing, and strong language. This is not edited so expect typos and grammatical errors.

I grinned as I finished writing the scene where the Empress nearly lost her balance inside the room where the luncheon was being held. Scattered across the floor were shards of broken cups, the result of a maidservant's mishap. The first concubine had orchestrated the whole incident.

I yawned, feeling a deep sense of satisfaction. Writing allows me to bring all the impossible scenarios to life. It's a way for me to freely express everything in my mind. Being an introvert, I find solace in spending time alone. I have a tendency to be straightforward, sometimes to the point of unintentionally hurting someone's feelings.

Curious, I opened the comments from my readers. To my delight, there were plenty of hate-filled responses. Strangely enough, that was even more gratifying.

I shut down my laptop and lay down. This is my daily routine: wake up in the morning, cook, eat, bathe, write all day, and then sleep. It may sound boring, but I love this kind of life.

Living alone in my apartment, there's no one to tell me what to do.

Even as I closed my eyes, my mind continued to churn, conjuring up countless scenarios until I eventually drifted off to sleep.

I WOKE UP past midnight, my stomach grumbling with hunger. Still half-asleep, I dragged myself to the kitchen and opened the fridge, but I jumped when something shattered nearby. My eyes darted around the room. My brow furrowed in confusion. How did my vase on the side break? I don't have any pets, so what could have caused it?

Closing the fridge, I cautiously approached the broken vase, my brow still knitted in thought. "What the hell?" I muttered, bending down to pick up a crumpled piece of paper that had somehow ended up among the shards. I unfolded it.

My eyes widened. "What kind of joke is this?!" may nakasulat sa papel na I WILL KILL YOU. Marahas kong pinagpunit ang papel habang nanginig ang kalamnan ko. I am not scared, I'm pissed!

Napahilot ako sa sentido. Just what the fuck was that? Nawalan na ako ng ganang kumain pa kaya dumiretso na ako sa kwarto.

Pagkatapos ng insedenteng iyun hindi na ako mapalagay dahil nasundan pa iyun ng ilang beses. Akala ko pinagloloko lamang ako ng kabilang room dahil isang beses kinulit ako ng babae na iyun para lumabas ng madalas pero hindi na iyun nasundan pa, mukhang nahalata niyang hindi niya ako mapipilit.

I took a deep breath. I should focus on completing my novel. Those are just a prank from fuckers na walang magawa sa buhay.

Pinatunog ko muna ang mga buto sa daliri bago ako nagsimula sa pagtipa. The scene I'm about to write involves the concubines conspiring to eliminate the Empress by having her drink poison.

Just as I was about to start, I heard a loud thud. I immediately stood up, a sense of unease creeping over me. My eyes darted around the room as I quickly grabbed the pencil from the table, gripping it tightly. I took a deep breath, trying to steady myself. Shit, this is really making me paranoid.

I began to move, each step measured and cautious. Slowly, I reached for the doorknob, my breath growing heavier with anxiety.

Just as I was about to turn it, the door was suddenly pushed open with force, sending me crashing to the floor. My eyes widened in shock as I looked up to see the figure responsible. My breath caught in my throat-it was a person dressed entirely in black. I couldn't make out their face because it was covered by a mask. I swallowed hard and immediately pointed the pencil at them, my hand trembling. "W-who are you? What do you want!" My voice wavered, rising slightly in pitch as fear took hold.

Agad akong napaatras nang humakbang ito papalapit sa akin. "Papatayin kita." My eyes widened. Mabilis akong tumayo at kakaripas na sana nang takbo ngunit mabilis niyang nahawakan ang buhok ko. "Bitawan mo ako!" nagsimula akong magsisigaw, "Fuck! Sino ka ba?!" Pilit kong tinatanggal ang pagkahawak niya sa buhok ko.

"Naiirita na ako sayo kaya papatayin na kita ngayon. Mamamatay tao ka rin naman sa mga sinusulat mo," doon napintig ang tenga ko sa sinabi niya. Hindi ako bobo kaya naintindihan ko ang sinasabi niya, "Fuck! Are you a psycho?! Papatay ka lang dahil sa isang kwento!" umusbong ang galit sa dibdib ko kahit lubos akong kinabahan.

I groaned in pain when he suddenly pushed me to the table. Agad akong humarap sa kanya at napatigil nang nakita kong nakahawak siya sa ulo niya. Kumunot ang noo ko dahil bigla itong tumawa na parang baliw. I gulped. This is bad, this guy is a psycho!

Pasimple akong gumilid upang makalayo sa kanya. I need to escape!

I carefully stepped my feet to the floor while leaning to the wall. Nang mapalit na ako sa pinto agad akong kumaripas nang takbo ngunit agad ding napasigaw dahil sa sakit ng anit ng ulo ko. Ang hilig niyang manghablot nang buhok.

"Tulong! Tulungan--" napahinto ako at napangiwi nang naramdaman ko ang bagay na bumaon sa likod ko. Parang tumigil ang takbo ng oras. Agad kumalap ang sakit na nagmula sa aking likuran. Nanlaki ang aking mga mata dahil sa marahas ng paghugot at muling pagbaon nang matulis na bagay sa aking likod.

Napasuka ako nang dugo. I groaned with so much pain. My sight became blurry and my body feel numb. Am I really going to die? Ito na talaga ang katapusan ko? Ganito ba?

Hindi ko na lubos ramdam ang pagtulak niya sa likod ko pati na rin ang pagbagsak ko sa sahig. Napaubo ako at pakiramdam ko malalagutan na ako ng hininga. Hindi pwede! Hindi ako pwedeng mamatay!

Pinilit kong igalaw ang mga kamay upang gumapang ngunit bigo ako dahil sa sobrang hina na ng katawan ko. Naghahabol na rin ako ng hininga. Bakit ganito? Sobrang hirap.

"F-fuck y-you... " iyun ang huling lumabas sa bibig ko bago ako tuluyan nilamon ng dilim. . . .

LIFE is full of suprises. A lot of incidents are unforeseen. Who would have thought that my life will be that short? Kung alam ko lang maikli lang pala ang buhay ko sana mas namuhay pa ako ng masaya.

I roamed my eyes. Where am I? What kind of place is this? Is this prank again? Am I really dead? Was that a prank?

My forehead furrowed. This place is breathtaking. It's like a paradise.

"Adil... " agad akong naalerto nang may tumawag sa akin. Luminga ako sa paligid. "Who are you? Show yourself!" I yelled. I'm tired of this prank. This is really pissing me off.

"Too impatient," my forehead creased. " This is not some kind of prank you say." Agad akong napalingon sa pinanggalingan ng boses saka ko nakita ang matandang lalaki na may puting mahabang buhok at balbas. Nakasuot siya ng puting bestido.

"Then what? Who are you?" Taas-noo ko itong hinarap. "My child, I am the creator of your destiny." Agad akong napatalikod at napamewang. Napakamot ako sa kilay at napangiwi. Nasa mental hospital yata ako.

"As expected, you doubting me." Napataas ang kilay ko at muli siyang nilingon. "So you want me to believe you? How?" nangangaliiti na ako sa matandang ito. Gusto pa yata akong idamay sa kalokohan niya, "Your obtuseness brought you to your death. You are lack of sensibility. Such a pity." I gave him a death glare. How dare him to insult me!

"I am giving you a second chance so you must live for it. Don't waste your life again," nataranta ako nang tumalikod na ito sa akin, "Hoy tanda! Ano bang pinagsasabi mo?! Sa tingin mo maniwala ako sayo?!" sinigawan ko ito, "See for yourself," ayun ang huling sinabi niya bago siya naglaho na parang bula. The fuck...

AGAD akong napabangon sa pagkahiga. Was that just a dream? Napahilot ako sa noo ko. Akala ko totoo. I sighed and decided to get up but the ambience made me froze for a moment. My jaw dropped. Wala sa sarili akong naglibot ng tingin.

Shit. Shit. Shit. Shit!

Ano 'to?! Mabilis akong tumayo. Hindi ko maiwasang mataranta sa sitwasyon ko ngayon. Nasaan ako? Akong klaseng kwarto ito? Bakit parang nasa sinauna akong panahon?!

"H-hello?!" ramdam ko ang panginig ng buong katawan. Totoo ba ang lahat ng iyun? Patay na talaga ako at pangalawang pagkakataon ko na ito? Pero bakit ganito?

Balisa akong naglibot sa kwarto at napatigil nang nahagip ko ang malaking salamin. My eyes widened and I automatically touched my face. No. No. No... I shook my head several times. This can't be. This is just a dream.

Sinampal ko ang sarili at napadaing na lang dahil sa naramdamang sakit. Fuck. Fuck. Fuck, "Your Royal Highness, handa na ang iyung paliguan-"
"What the fuck!" sa gulat ko namura ko ito at dahil na rin sa inis. Marahas akong napalingon sa pinanggalingan ng boses. Kita ko ang paglaki ng mga mata niya at mabilis itong yumuko. "Paumanhin Your Royal Highness, kung may kinagalit ka sa akin. Hindi na iyun mauulit! Patawad!" nataranta ito at halos umiyak na. Nangunot ang noo ko.

"Sino ka?" may inis pa rin na tanong ko sa kanya. Muli siyang nagtaas ng tingin ngunit agad ding yumuko. "Ako si Sarah Your Highness ang inyung Lady-in-waiting." Mas lalong nangunot ang noo ko. "Sino ako?" Mabilis siyang nag angat ng tingin habang nanlaki ang mga mata. "Marahil sa galak kaya ikaw ay nakalimot sa inyung pangalan Your Highness ngunit ikaw ay si Princess Celestia Valencrest," I screwed up upon hearing her statement.

That name. I knew that name! Iyun ang pangunahing tauhan sa nobela ko! Ang Empress, "Anong mayroon ngayon?" usisa ko pa. I need to be so sure, "Your Highness, pagkatapos ng iyung kasal sa emperador ngayong araw ay ganap na isa ka ng Emperatris." My eyes widened. Fucking Hell. No, this can't be. This is impossible! Paanong napunta ako sa kwentong ito? Isa lamang itong kathang-isip na nagmula sa isip ko.

Damn, I remember this scene. The Empress is supposed to be fighting for her life right now. Ang senaryo na iyun kung saan nagtangka siyang kitilin ang buhay niya dahil sa lubos na kahihiyan. May kumakalat na balita na isang mangmang ang papakasalan ng emperador. Inaakit lamang ito ng emperatris upang pakasalan siya. Masakit iyun para kay Celestia kaya gusto niyang tapusin ang buhay niya ngunit hindi siya nagtagumpay.

Now that I am here, inside her body. What is suppose to happen? Paano ako napunta sa katawan niya? Don't tell me natuluyan siya kaya ako iyung pumalit sa katawan niya?

Napahilot ako sa sentido. But those are just a part of a story! Why I am here? How is that possible? Gago, ang sakitsa ulo.

Nanghihina akong bumalik sa kama at hinawi ang kumot. Agad nanlaki ang mga mata ko dahil mayroong dugo doon. Napatitig ako sa punyal. Now that makes sense. Natuluyan nga siya at ako ang pumalit.

That old man. He said, this is my second life. He is really crazy, dito ba naman ulit ako binuhay!

"Sarah, clean this mess," I commanded, still these things cannot be process on my mind at once.

Lumapit ako sa salamin. I stared at my reflection. She is indeed gorgeous, breathtaking beauty. Now that this is already my body. I am her so I also need to survive.

If they are villains then I will be the greatest villainess...

Napatingin ako sa pulsuhan ko. May bakas pa iyung dugo ngunit nakapagtataka dahil wala itong sugot. I took a deep breath. Muli akong napatingin sa sarili.

I must live.