Bir terapistin çocuğu henüz 10 yaşlarında bir den bire ortadan kaybolur. Yıllarda çocuğunu arayan adam artık umudunu keser ve bulunduğu şehirden uzaklaşma kararı alır. Aradan bir süre geçtikten sonra bir kız onu bulur ve sadece ona yardım edebilecek kişinin kendisi olduğunu söyler. Bu kız bir psikoloji hastasıdır. Adam kızı kabul edemeyeceğini başta söylese de kızın anlatıklarına oldukça şaşıracaktır ve bu yüzden seans terapisi başlar.…
Em của 12 năm sau nhận ra rằng " thanh xuân luôn là hối tiếc " Em hối tiếc, anh cũng vậy…
nắng ngọt rơi xuống nơi emthơm lên gò má, chảy trên vai tròn…
Aniden yalnız olmadığım hissine kapıldım.Hızlı bir şekilde ağacın arkasına saklandım.Görünmeyecek şekilde etrafa bakdığımda iki tane iri yapılı adamın kavga etdiğini gördüm.Biri belinden silahını çıkarıb diğerinin kafasına dayadı.Ahh hayır kim kimi vuruyor umrumda değil benim sorunum bu görüntüye şahit olacağım için kafamın ağrıyacağı.Ben kendi fikirlerimde boğuşurken patlama sesi duydum.Gizlice bakdığımda adamın kanlar içinde yere düşdüğünü gördüm.Elinde silahı olan adam ise aniden kafasını benim saklandığım tarafa çevirince göz göze geldik. Siktir!! İşte kafamın ağrıyacağını söylerken bundan bahs ediyordum.Gelde şimdi bu adama elindeki silahın,kimi öldürdüğünün ve kim olduğunun umrumda olmadığını anlat..…
Ben güçlü bir kız değildim. Anne ve babasının gerçek dünyadan soyutladığı, pembe bir dünyası olan kızdım. Üstelik pembe gözlükleri de elime anne babam vermişti. İnsanların kötü olabileceğini düşünmeyecek saflıkta ama bunun saçmalık olduğunu düşünecek mantığa sahiptim. Şimdi artık ne bir ailem, ne pembe gözlüklerim ne de pembe bir dünyam vardı. Evet, güçlü değilim. Ama güçlü olmanın en önemli kuralı güçsüz olduğunu kabul etmektir. Artık hayatımdaki bütün renkler normale dönebilirdi. Ben gerçek bir dünya istiyordum ve bunu alacaktım.…