Kiedy wojowniczka wstała był już ranek. Zacienione Oko od razu do niej podeszła.

-Musimy ją pochować. - Mruknęła. - To już czas. Wykopałam już dziurę, w której możemy ją pochować.

Szyszkowe Futro podniosła się niechętnie i wzięła na grzbiet ciało córki. Razem z nią ruszyła tak naprawdę większość klanów, chociaż większa część z nich szła kawałek za nią i najbliższymi zmarłej uczennicy.

Grób, w którym miała zostać pochowana Figlarna Łapa wykopany był tuż przy grobie, w którym leżał Miodowe Serce, Mleczyk oraz Płomyczek, a także blisko miejsca, które Szyszkowe Futro wyznaczyła sobie na przyszłość, kiedy już umrze. Zapowiadało się, że ta okolica będzie wspólnym grobem dla jej rodziny.

Złożyła ciało przybranej córki w dziurze, już miała zacząć ją zasypywać, kiedy przerwał jej Tajemnicza Łapa:

-Poczekaj! Zaraz wrócę! 

Kocur odbiegł w stronę obozu, a kiedy po kilku chwilach wrócił w pysku trzymał dwa zawiniątka z liści, wydawało się, jakby były wypełnione głównie mchem. Odchylił jedną z nich, aby pokazać jej zawartość. W środku zawiniątka na mchu leżała połówka muszelki małża. Druga musiała być w nieotwartym zawiniątku.

-Obiecaliśmy, że zawsze będziemy mieć je przy sobie i będziemy ich strzec. - Wyjaśnił uczeń, po czym włożył jedną z muszelek do grobu. Ciszej dodał: - Nigdy nie zgubię mojej, siostrzyczko. Obiecuję.

Jeszcze przed całkowitym zakopaniem grobu nadszedł czas, aby szylkreta jako przybrana matka zmarłej powiedziała kilka słów.

-Nam wszystkim trudno będzie ją pożegnać. - Zaczęła, a jej głos łamał się co chwilę. - Była wspaniałą kotką zawsze radosną i każdemu potrafiła poprawić humor, ale i odważna. Taką na zawsze ją zapamiętamy.

Kameleonowy Język, będąca siostrą zmarłej matki Figlarnej Łapy wystąpiła krok do przodu, widocznie również chcąc powiedzieć kilka słów.

-Była miła i pomocna. - Miauknęła. - Gdzieś w środku na zawsze pozostała kociakiem. Ten świat był dla niej zbyt okrutny, teraz odpoczywa wśród gwiazd. - Uniosła wzrok na niebo. - Figlarna Łapo, niechaj Klan Gwiazdy oświetla twoją drogę.

Po tym pożegnaniu koty zasypały grób do końca i cała grupa wróciła do obozu. Szyszkowe Futro usiadła przed legowiskiem wojownika bez słowa. Obserwowała wszystko co działo się w obozie, widziała, jak Zacienione Oko w zastępstwie za nią wybiera patrole, chociaż nikt nie zdążył jej jeszcze o to poprosić.

Zastępczyni obiecała sobie, że tym razem się nie załamie i nie doprowadzi się do tak okropnego stanu, jak po śmierci partnera, ale to nie zmieniała faktu, że potrzebowała czasu, aby przyzwyczaić się do nowej sytuacji.

Siedziała sama przez jakiś czas, w końcu podszedł do niej Tajemnicza Łapa.

-Hej, Szyszkowe Futro. - Mruknął cicho. Jego głos nie wyrażał żadnych odpowiednich dla syna uczuć względem kocicy, jednak był miły. - Możemy porozmawiać?

Kocica powoli podniosła wzrok i spojrzała w niebieskie oczy przybranego syna. Ogonem pokazała mu, aby usiadł.

-Jasne.

Uczeń usiadł obok niej, wyraźnie zestresowany.

-To była moja wina, prawda? - Spytał, patrząc prosto w morsko niebieskie oczy przybranej matki. - Ale nie kłam. Myślisz, że zginęła przeze mnie?

-Oczywiście, że nie. - Zastępczyni wiedziała, że kocur tego nie lubi, jednak liznęła go w ucho na pocieszenie. - Tak jak mówiłeś, zawsze po kłótni robiliście podobnie. Równie dobrze to ty mogłeś zginąć, gdybyś miał pecha tak jak ona.

Tajemnicza Łapa pokiwał głową smętnie, na znak, że zrozumiał, chociaż w prawdzie nie wydawał się być do tego przekonany.

-Zemścimy się na Tygrysiej Gwieździe. - Prychnął. - Zabiję go za to, co jej zrobił.

-Zemsta nie zawsze jest dobrym pomysłem. - Wyjaśniła spokojnie szylkreta. - To, co zrobił nam Tygrysia Gwiazda było właśnie zemstą, ale nie martw się, sprawiedliwość go nie ominie. Nawet, jeśli my tego nie zrobimy Klan Gwiazdy go osądzi.

Po chwili rozmowy uczeń odszedł, a pstrokata wojowniczka znów została sama.

Kiedy robiło się późno szylkreta poszła do swojego legowiska i ułożyła się na posłaniu. Odwróciła się tyłem do wyjścia z legowiska, więc nie widziała jaka panowała tam pogoda, jednak słyszała całkiem głośny świst pędzącego wiatru, który przeszkadzał jej w zaśnięciu. W końcu jednak zapadła w sen, obiecując sobie, że postara się, aby następczego dnia wszystko wróciło już do normy. Prawda była jednak taka, że sama nie wierzyła, aby miało się to udać.