I pomyśleć, że dokładnie za tydzień to opowiadanie się skończy...

***

     Tęsknił za nią. Niedługo miną dwa lata od jej śmierci i Taehyung bał się, że... Czego on właściwie się bał? Że rozpłacze się nad jej grobem? Że nigdy nie pogodzi się z jej odejściem?

      Wiedział, że się rozpłacze. Bał się więc jedynie tego, że nie ruszy dalej.

      Ale... Czy on już tego nie zrobił? Czy nie znalazł prawdziwej przyjaciółki? Czy nie zakochał się?

      Tęsknił za babcią, to był fakt i nikt nie mógł mu zaprzeczyć. Czy jednak musiał się czegoś bać? Nie, póki Lee była obok. Jego światełko w ciemności, najjaśniejsza gwiazda na niebie. Potrzebował jej tak, jak tlenu czy odrobiny słońca.

      Dzięki niej zrozumiał, że może i jesień jest porą cierpienia i śmierci, ale przecież dawała nadzieję, że nawet po najmroźniejszej zimie nastanie wiosna. Nigdy nie powiedziała mu, że musi wierzyć — on sam musiał to zrozumieć i dostrzec, że zawsze jest nadzieja. W pożółkłym liściu, nagim drzewie, połamanej gałązce — zawsze i wszędzie, a jedynym problemem było jej dostrzeżenie. Bo czy pożółkły liść nie zapowiada młodego zielonego listka, nagie drzewo pięknej korony, a złamana gałązka nowej i silniejszej?

      Jak to mówiło wiele spotykanych przez niego osób — „żeby była tęcza, najpierw potrzebny jest deszcz". I choć wtedy te słowa wydawały mu się być głupie i puste, teraz zdał sobie sprawę z faktu, że najzwyczajniej w świecie był ślepy. Ślepy jak wszyscy inni, których sam uważał za głupców.

      Lee otworzyła mu oczy i zrozumiał, że kiedyś wierzył — kiedy jego babcia żyła i wraz z jej śmiercią stracił całą nadzieję. Wstydził się tego, bo kobieta wiele razy mu powtarzała, że ma nigdy nie tracić nadziei. Że ma brać sobie do serca każdą lekcję od życia, a nie jak głupiec liczyć na to, że popełniając te same błędy, da sobie radę.

      Życie było okrutne i wiedział, że nie są to puste słowa, a czysta prawda. Prawda, która ciążyła na jego sercu i którą musiał znieść.