Pod koniec lat 40 w Hollywood największe triumfy święciły musicale. W 1948 studio MGM rozpoczęło produkcję "Parady Wielkanocnej".

W jednej z głównych ról żeńskich miała wystąpić Cyd Charisse, baletnica, która po tournee w Europie postanowiła spróbować szczęścia w Hollywood. Miała już na koncie sporo ról w podrzędnych musicalach i jedną w kasowym hicie "Dziewczęta Harveya", lecz ta miała być przełomowa, zwłaszcza że partnerować miała Judy Garland i Gene'owi Kelly'emu. Niestety, kontuzja kolana, jakiej doznała podczas prób, uniemożliwiła jej udział w filmie.

Zastąpiono ją Ann Miller, wyspecjalizowaną w stepowaniu, która w połowie lat 40 z powodu problemów rodzinnych wycofała się na jakiś czas z grania.

Zdjęcia ruszyły i wszystko byłoby pięknie, gdyby nie Gene Kelly, wówczas największy gwiazdor musicali, który bardzo niefortunnie upadł podczas gry w siatkówkę. Uraz wykluczył go z tańca na kilka miesięcy. MGM nie miało na kontrakcie innego tanczącego aktora, który byłby w stanie go zastąpić. Produkcja filmu stanęła pod znakiem zapytania.

I wtedy ktoś wpadł na pomysł ściągnięcia z emerytury Freda Astaire'a, najbardziej uwielbianego tancerza lat 30, którego filmy nakręcone w duecie z Ginger Rogers stały się ogromnymi hitami. Co prawda był trzynaście lat starszy od swojego kolegi i prezentował zupełnie inny, bardziej elegancki styl tańca, ale tylko on mógł uratować "Paradę Wielkanocną".

I uratował. Produkcja stała się jednym z największych kasowych hitów wytwórni MGM w roku 1948, a sam Astaire występował w filmach muzycznych jeszcze przez niemal dziesięć lat.

A Kelly i Charisse? On szybko wrócił do formy i zaczął nawet reżyserować filmy. Ona znów grała w musicalach klasy B. Szansa na przełom pojawiła się w 1950 roku, kiedy rozpoczęto produkcję "Amerykanina w Paryżu". Miała zagrać główną rolę właśnie u boku Kelly'ego. Wykluczyła ją ciąża. Dopiero rok później, dzięki epizodowi w "Deszczowej piosence", zauważył ja świat kina.

Na zdjęciu od lewej: Gene Kelly, Ann Miller, Fred Astaire i Cyd Charisse, późne lata 50.