Lekcja literatury rozkręcała się na dobre. Marinette wyśmienicie się bawiła przy omawianiu „Śpiącej królewny" Charlesa Perraulta, bo nasunęło jej się skojarzenie z Adrienem przez lata zamkniętym w niedostępnym dla innych domu. Otoczonym co prawda nie gęstymi krzewami, lecz wysokim murem i mnóstwem kamer monitoringu. Z trudem zachowywała powagę, aż Adrien musiał ją przywołać do porządku lekkim trąceniem w łokieć.

- Przepraszam... - szepnęła, ale od tłumionego śmiechu już prawie poleciały jej łzy.

- Skup się.

- Ale to bajka o tobie, nie widzisz?

- Marinette! – zawołała z przyganą pani Bustier. – Możesz podzielić się z nami swoimi przemyśleniami?

- Przepraszam... - wyjąkała dziewczyna.

- Ja czekam! – Nie ustępowała nauczycielka.

- Chodzi mi o to, że tytułowa królewna była trochę niezdarna. – Wymyśliła na poczekaniu Marinette. Adrien sam musiał się teraz powstrzymywać od śmiechu.

- Zupełnie, jak ty, Marinette Gapa-Cheng – wysyczała z pierwszej ławki Chloe.

- Chloe! – upomniała ją nauczycielka.

- Ale w sumie to zrozumiałe, że nie umiała tkać. W końcu była królewną, to nie musiała posiadać takich umiejętności – kontynuowała Marinette zakłopotana komentarzem Chloe.

- Tobie do królewny na tyle daleko, że musisz się parać rękodziełem – skomentowała znów złośliwie Chloe.

- Ale z niej krowa – szepnęła Alya do Nino.

- Chloe! Bo zaraz cię wyślę do dyrektora! – wystosowała ultimatum nauczycielka, a Marinette pomyślała, że każdy inny uczeń już by tam leciał z wpisaną naganą. Sądząc po minach pozostałych uczniów, większość koleżanek i kolegów podzielała jej zdanie.

Nagle drzwi do klasy otworzyły się z hukiem i do środka wpadł dziwny człowiek. Miał na sobie nietypowe ubranie, jakby żywcem wyjęte z kart opowieści o... Śpiącej Królewnie! Otaczała go jakaś dziwna poświata. Adrien i Marinette na pierwszy rzut oka rozpoznali kolejną ofiarę akumy. Spojrzeli na siebie w panice. Nie ustalili wczoraj żadnego konstruktywnego scenariusza na wypadek takiej sytuacji. Jak mają teraz wybiec oboje, skoro każdy ich ruch jest obserwowany przez wszystkich kolegów w szkole?

- Serdecznie witam wszystkie piękne panie! – przywitał się dziwak. – Jestem Książę-z-Bajki.

- Nie, no! Poważnie? – wrzasnęła z irytacją Chloe, przewracając oczami. Tym samym zwróciła na siebie uwagę super-złoczyńcy.

- Och, moja piękna! – zwrócił się do niej Książę-z-Bajki i czymś jej dmuchnął w twarz. – Zapewniam cię, że gdyby moje serce nie było już zajęte, byłabyś moją Księżniczką!

- Och, Książę-z-Bajki... - Westchnęła Chloe, patrząc na Księcia rozmarzonym wzrokiem.

- Musimy wiać... - szepnął Adrien.

- Tu jesteś, moja Księżniczko! – wrzasnął Książę, odwracając się gwałtownie w stronę Marinette. – Pozwól, że pokonam tego błazna, który ci się narzuca. I będziemy razem na zawsze!

- Musicie się ukryć! – wtrąciła się Alya. – I to migiem!

- Walcz, psie! – wrzasnął Książę-z-Bajki, sięgając po swój miecz.

Ale zanim udało mu się wyjąć broń z pochwy, Adrien porwał za rękę Marinette i w pełnym biegu opuścił klasę. Książę-z-Bajki trochę się zaplątał w swojej roli. Tak zaskoczyła go ucieczka jego ukochanej i jej adoratora, że zastygnął w geście wyciągania miecza.

Alya nawet nie ukrywała dzikiej uciechy z jego lekko otumanionej miny i wszystko nagrywała swoim smartfonem. Moment zaskoczenia wykorzystała także Chloe, która oczarowana tajemnym proszkiem uwiesiła się na Księciu-z-Bajki, błagając o chociaż jeden pocałunek. Alya miała minę, jakby niebo się nad nią otworzyło. Już nic więcej nie chciała od życia. Reszta koleżanek i kolegów także przyglądała się temu spektaklowi z ogromną uciechą.