Wirująca otchłań

Wypełniona martwą nicością

Pustka

Ze złotą kurtyną

W samotnym pałacu słońca

Czeka

Niech z tłumu ktoś wystąpi

Na skroń koronę włoży mu miłość własna

Bramę razem uchylą

Dla ludu

Owczy pęd poprowadzi

Na zatracenie

Tych, którzy błądzą

We własnych odbiciach

Dla narcyza

Lustrem jest cały świat

Ignorują drżące w powietrzu głosy

Nie widzą

Bezustannie patrząc

Nad lustrzanym niebem

Zawisł cień groźby

Rysa

Każdy kryształ

Przegra z czasem

Każde zwierciadło

Pęknie w objęciu wieków