Oczyma obejmuję zorzę.

Niebo jest jak płótno,

gdy wiele farb na nie nałożę.

Choć pełno tu śniegu bieli

kolorami malują niebo anieli.

Te zdecydowane pociągnięcia,

abstrakcji niedociągnięcia

wprawiają mnie w osłupienie.

Prowadzą na stracenie.

Artysta się ze mnie ulotnił,

może nigdy go tam nie było,

a może spakował walizki, gdym zwątpił.

Zapalił ogień w kominku na odchodnym

nie wspomniał ni słowem,

gdy pozostawił mnie na sztukę zobojętnionym.

Frida Kahlo podpowiedziała z ram: ,,Zawsze byłeś tylko idolem".

To była jedynie niewierna kopia,

ale i tak nie wiedzieć czemu się tym przejąłem.

Przestałem dostrzegać symbole.

bo żyłem tak boleśnie dosłownie.

Na dnie szafy spoczęły akryle.

Pasma zorzy zmieniły moje życie,

jak trzepoczące skrzydłami motyle.