***

Z nieba spadła kropla, cicha, samotna,

Przez chwilę w locie czuła się bez celu, jak zwykła kropla,

Lecz uśmiech jej, choć trochę skromny,

Był blaskiem w burzy, iskrą w życiu ogromnym.

***

Spadła na kwiatek, na liść różany,

Gdzie inne krople w milczeniu leżały,

Ona, choć smutkiem była otulona,
widać uśmiech w środku,

Szukała blasku w każdym swoim kroku.

***

Przeszła przez kałuże, z rzeką płynęła,

W tafli jej lustra odbicie dostrzegła,

W swej prostocie sens życia zrozumiała,

Cierpienie i radość w sobie pokochała.

***

Była jak człowiek, co po burzy wstaje,

Choć w sercu ból, uśmiech mu sił dodaje,

Z deszczem łzy mieszając, smutek rozmywa,

Każda kropla szczęścia, w kropli deszczu spływa.

***

Ścieżki kręte, choć pełne wyzwań,
Każdy krok to nowe odkrycie,

Kropla deszczu się uśmiecha widząc swoje odbicie,

Warto tu powiedzieć że smutek i radość muszą iść w parze

Jedno bez drugiego nie może istnieć osobno tylko razem

***