***

By oswoić lisa, potrzeba cierpliwości,

Spokoju serca, pełni wyrozumiałości.

Dzień za dniem, atmosferą nieśpieszną,

Tworzyć więź, delikatną,
łagodną, bezpieczną.

***

Ręka wyciągnięta
z łagodnym uśmiechem,

Czeka, cierpliwie, z każdym oddechem.

Najpierw tylko cień, później blask oczu

Lisie spojrzenie wśród traw, poczuł.

***

Nie da się spieszyć, lis jest ostrożny,

Każdy krok ważny, każdy gest rozważny.

Słowa niepotrzebne,
skupienie, milczenie,

Serce lisa zdobywa się z wytchnieniem.

***

By oswoić lisa, trzeba wytrwałości,

Cierpliwości, czułości i obecności.

To sztuka delikatna, w ciszy tkana,

W niej magia przyjaźni jest zawarta.

***

Nie można spieszyć się,
nie można naciskać,

Lis potrzebuje czasu,
by mógł cię przywitać.

To delikatna sztuka, w ciszy tworzona,

Jak nić pajęcza, jak mgła rozmarzona.

***

W końcu nadejdzie dzień,
gdy lis się zbliży,

Wzrokiem cię obejmie, już nie z daleka.

Wtedy wiesz, że w twe ręce przyswoił

Swoje serce - to dar, co wieczność czeka.

***

Oto lis staje się przyjacielem w radości

W świecie cierpliwości, w świecie wytrwałości.

By oswoić lisa, trzeba czułego nastawienia,

Cierpliwości serca, cichego zrozumienia.

***